An old acquaintance! ~Sasuke~

Stille passen gleden weg in de donkere lucht. Het zou al houw weer licht worden. Hij had niets voor niets deze weg terug genomen. Hij had toestemming gevraagd om een paar dagen weg te mogen. Iets dat hij eigenlijk niet had moeten doen. Maar hij had liever dat de master het wist. Het was maar voor een paar dagen geweest. Nu was hij al terug op weg naar Fairy Tail. Onder tussen had hij weer een beetje rust gevonden. Gaara moest gewoon even weg van FT. Weer even om zijn gedachten en zijn bloed lust te doen rusten. Hij was verandert, maar hij kon niet zeggen dat alles anders was. Alles aan hem veranderen zou een fout zijn. Zijn ogen waren gesloten en zijn armen waren zoals altijd gekruist terwijl hij door deze ruïnen liep. Hij kende deze plek. Hij was hier al een paar keer geweest. Misschien niet voor de juiste doelen. Maar aan het verleden verander je niets. Het kon hem nog altijd niet veel schelen en soms had hij spijt. Maar ergens diep in hem kon het hem nog steeds niet schelen. Hij vecht te nu wel al voor de juiste doelen en hij kon sommige mensen al als vrienden zien. Toch bleef het een gevecht dat hij zou blijven voeren. Maar hij had zich zelf wel al beter onder controle en dat was het enigste wat telde. Een zachte wind tilde zijn haren op, hij opende zijn ogen en zag de verlaten plek even helder als in de dag. In het oosten kon je het licht van de opkomende zon al wat zien. Terwijl in het noorden alle sterren nog schitterden aan de hemel. Het was vreemd hoe alles zo kon veranderen. Veranderen van nacht in dag. Het was alsof hij de zelfde verandering aan het maken was.
Het leek er op dat het een mooie warme dag zou worden en toch had hij het gevoel dat er storm op komst was. Hij kende het gevoel goed. Normaal gezien zou hij kunnen zegen welke kant en wanneer. Maar in deze ruimte met zijn gebroken en verlaten gebouwen, zou hij het niet kunnen zeggen. Onkruid groeide langzaam door de stenen door en op een dag zou je niets anders dan het groen van de planten kunnen zien. Alsof er nooit iets anders zou geweest zijn. Hij stopte en luisterde, er was geen enkel geluid. Alleen het geritsel van de bladeren die mee bewogen met de wind. Hij kon zeggen dat hij niet alleen was. Zijn ogen gleden langzaam over de omgeving, toch door al dit was er niemand te zien. Nog een teken van leven. Langzaam liep hij weer vooruit. Hij was lang genoeg weg geweest. Trouwens ergens was FT zijn nieuwe thuis. Ook al miste hij de woestijn van tijd tot tijd en zou dat zijn echte huis blijven. FT had hem wel een kans gegeven en dat was alles wat hij nodig had. Hij versmalde zijn ogen even. Zijn voor gevoelens waren nooit verkeerd. Er was iemand in de buurt en hij kende de voeling van de magie. Hij herkende de kracht alsof hij terug gekeerd was in het verleden. Langzaam ging hij de kapotte trap op. Tot op een open plek dat wat hoger lag dan de rest. De wind was hier wat krachtiger. Het maakte geen verschil. Nu stopte hij echt en wachte, hij wachte op de enigste persoon die hij echt had willen vernietigen. De enigste persoon dat hij nog steeds wilde vernietigen… Maar ergens wilde hij dit niet meer en wilde hij hem veranderen net zoals hij. Want hij had een ander pat ingeslagen. Terwijl de ander juist heel de andere kant opgegaan was.

~Sasuke only ^^~

Onbewogen had Sasuke gestaan op een hoop stenen dat ooit eens een toren had moeten voorstellen. Zijn armen hingen losjes langs zijn bovenlichaam en zijn blik staarde afwezig naar het beetje landschap voor hem. Hij zag het wel, maar echt tot hem doordringen deed het niet. Nee, deze ene keer was de jongen diep verzonken in zijn gedachten. Er spookten velen dingen door zijn hoofd, dingen dat hem al de laatste dagen dwars zat. Het waren kleine dingen, waar hij eigenlijk niet zijn aandacht aan besteden moest. Maar die "kleine dingen" hielden hem wel uit zijn slaap en dus was hij hier naartoe gegaan. Een verlaten plek, waar maar weinig volk kwam. Perfect om je gedachten dus weer op één rijtje te zetten, onbelangrijk spul te deleten, en zich te focussen op dat wat écht nodig was. Het beheersen van zijn kracht bijvoorbeeld. Susano'o. Zelfs in het beginnende stadium was het en hel. Wanneer hij het een tijdje gebruikte, deed elke spier, elke zenuw, nee elke cel in zijn lichaam pijn. En dat irriteerde hem mateloos. Wat voor pijn zou hij dan wel niet moeten voelen als het geheel compleet was?
Een onnatuurlijk geluid bracht hem terug de realiteit in, deed hem omkijken. Iets was hier niet pluis. Er wandelde hier iets rond wat hier niet hoorde te lopen. Fout, het mocht hier wel lopen maar persoonlijk had hij het niet gewild. Wantrouwen borrelde bij hem omhoog. Blijven staan of kijken? Lang moest Sasuke daar niet over nadenken. Hij checkte de omgeving liever een keer extra dan dat hij voor een onaangename verrassingen zou komen te staan. Verrassingen, man wat haatte hij dat. Maar goed, wat haatte hij nou niet? Er waren weinig dingen die hij leuk vond. Als hij een lijstje zou moeten maken, zou de "dislikes" kant langer zijn dan die van de "likes". Zijn doel was altijd belangrijker geweest dan lol hebben met "vrienden". Eigenlijk nam hij nog het liefst hun leven dan dat hij met ze rond zou hangen. Helaas vonden sommigen dan moeilijk te begrijpen.
Soepeltjes was hij van de "toren" afgesprongen en baande zich een weg naar... Ja, naar wat? Naar wat zijn instinct hem vertelde. 'Hier omhoog' Op het moment dat hij boven was zag hij een gestalte staan. Lang, niet dik. Terwijl de secondes voorbij tikten, begon hij te beseffen wie daar stond. 'Gaara?' Kwam er vragend over zijn lippen, alleen zonder enige emotie. Enkel zijn ogen stonden duister. Wat moest Gaara hier? Nu op dit tijdstip? Het waren vragen waar hij om eerlijk te zijn niet eens antwoord op wilde. Gaara... Iemand dat hij lang geleden voor het eerst ontmoet had en hem het liefst vermeed. Niet omdat zijn zand zo krachtig was, nee, gewoon omdat ze zo verschillend waren. Maar híj dat niet leek te zien. 'Nooit gedacht jou nog eens tegen te komen.'

Zijn ogen waren al weer gesloten en hij luisterde naar de geluiden om hem heen. Het verbaasde hem hoe snel een plaatje kon veranderen. Een paar minuten geleden dacht hij nog helemaal alleen te zijn. Maar nu, nu wist hij al dat het niet zo was. Beter nog het was… Er waren geen woorden voor nodig. Langzaam kwamen de voetstappen dichterbij. Ze waren rustig en het leek er op dat niemand echt veel moeite zou doen om zich druk te maken over de één. Hij opende zijn ogen weer de wind leek slecht nieuws met zich mee te brengen. Alsof het wist dat dit misschien niet goed zou aflopen. ”Gaara?” Klonk een bekende stem. Langzaam draaide hij zijn hoofd om. Zijn licht blauwe ogen zonder emotie staarden Sasuke aan. De donkere ogen keken hem ook terug aan zonder emotie. Maar ze zeiden o zo veel. Meer dan dat ze ooit hadden gedaan. Sasuke was verandert, en toch was hij het zelfde gebleven. Langzaam draaide hij zich helemaal om. Ooit waren ze helemaal het zelfde geweest. Maar nu, nu kon dat niet meer het zelfde zijn. Hij wist hoe erg Sasuke hem haatte. Ergens had hij hem ook nooit verwacht terug te zien. Toch niet na.. dat ene gevecht. Het gevecht at hem verandert had. Maar als die ene persoon er nooit tussen was gekomen. Dan wist hij bijna zeker dat Sasuke gestorven zou zijn. Koelbloedig vermoord door hem en dan zou hij hier niet staan. neen dan zou hij waarschijnlijk weer iemand anders het leven ontnemen. Maar het was anders uitgelopen en ergens was hij daar dankbaar voor. Want nu was hij niet zoals de jongen voor hem. Even oud, een kennis. Maar tegelijke tijd ook een vreemde. Zonder iets te zeggen bleef hij Sasuke aankijken. Wachtend op een reactie.
Weer bloes de wind en de seconden leken trager te gaan dan normaal. 'Nooit gedacht jou nog eens tegen te komen.' Daar was hij het mee eens. Maar het leven draaide nu eenmaal nooit uit zoals je het zelf wou. Een lege toon… Hij maakte geen geluid. Alsof hij versteend was. ” Sasuke Uchiha. Sprak hij uit. Op de zelfde toon als de eerste dag dat ze elkaar ontmoet hadden. Woorden waren er wel woorden voor deze gebeurtenis. Het enigste wat hij had gehoord over Sasuke sinds dat laatste gevecht was. Dat die hem liever meed. Welke reden er daarvoor was. Het kon hem niets schelen. Zoals nog altijd ha hij geen reen om zich er ruk over te maken. Vroeger had hij haat en tegelijke tijd ook belangstelling gevoeld voor deze jongen. Maar nu verveelde die hem gewoon. Hij had er geen gevoelens meer mee. Alleen de blik in zijn ogen kon hem nog interesseren. Nog altijd de blik van wraak. Een blik dat opzoek was naar kracht, kracht genoeg om zijn wraak waar te maken. Sasuke besefte duidelijk niet dat hij sowieso kracht genoeg had en niet door verschillende ‘tricks’ sterker moest worden. Hij leek niet te beseffen dat hij zijn grootste kracht al had achtergelaten zo te zien. ”whate are you doing here?” Vroeg hij rustig. Terwijl hij zijn blik niet losliet. Hij wist wat Sasuke kon doen. Maar hoe dan ook. Hij twijfelde er niet aan dat de jongen nog steeds niet sterk genoeg was om hem te verslaan. Misschien was die wel sterker geworden. Maar dat was Gaara ook, dus veel verschil zou het niet maken. Hoe dan ook hij had geen zin om het te testen. Deze gebeurtenis stelde bij hem niets voor. Het leek alleen maar wat tijd verspilling te zijn. Maar hoe dan ook, het kon wel interessant worden.

Die momenten... Werkelijk alles kwam weer terug naar boven drijven. Hun allereerste ontmoetingen en die paar daarna. Van die paar zat er maar één hem echt dwars. Die ene keer dat hij niet sterk genoeg was geweest om Gaara te verslaan. Dat die jongen hem bij wijze van spreken een trap onder z'n achterste had verkocht. Toch was het wel een extra drijfveer geweest om nóg harder te gaan trainen, hem een stapje dichterbij de duisternis had gebracht. Misschien moest hij hem dankbaar zijn? Oef, wat voor een verkeerde gedachte was dat geweest. Sasuke droeg haat voor die jongen, zoals hij dat haast voor iedereen deed. Iedereen die op zijn pad kwam, hem in de weg stond, hem probeerde te veranderen. God, wat had hij daar een hekel aan. Ze waren irritant, maar toch zo volhardend. Ergens moest hij wel bekennen bewondering te hebben voor die doorzettingsvermogen. Of was het eerder stomzinnigheid? ”Sasuke Uchiha" Onderzoekend keek hij Gaara aan. Deze leek wel geen steek veranderd te zijn, sinds zijn... Hoe zullen we het noemen? Verandering. De jongen tegenover hem leek kalm. Heel anders dan hij jaren terug gezien had. Wat moest hij ook verwachten? De tijd stond niet stil, noch de mensen. De wereld draaide door, hoewel hij graag eens gewild had dat de tijd stil stond. Dat het bevroor. Een sterke wind deed zijn haren opwaaien en heel even werd zijn aandacht getrokken door een vogel dat langs vloog, ookal dat niet erg interessant was. Al gauw gleed zijn blik weer naar Gaara toe. ”whate are you doing here?” Was de vraag die op zijn bordje geschoteld werd. Sasuke snoof lichtjes, zich klaarmakend voor een snerende opmerking, op zijn manier. Maar hielt zich rustig, beheerst. Het was te vroeg voor herrie. "Ik kwam hier speciaal voor jou," antwoordde hij. "Aardig nietwaar? Is dat niet wat vrienden horen te doen?" Zijn stem verraadde niet dat dit sarcastisch bedoelt was, alleen zijn ogen deden niet met dit acteerpartijtje mee. "Nee, dat was een leugen. Het gaat je geen donder aan wat ik hier doe." Zijn ogen boorden zich diep in de blauwe ogen van de persoon, enkele meters verder van hem. Die verandering van toen en nu, het was opmerkelijk. De laatste keer was hij niet echt in staat geweest zich erin te verdiepen, maar nu had hij daar genoeg tijd voor. "Dus hoe staat het met de zandjongen?" Vroeg hij toen, quasi geïnteresseerd. "Nog steeds bezig met mensen "overtuigen"?'

Hij had veel zin om zich om te draaien en in vrede weg te lopen. Maar at was één ding die hij niet kon doen. Iets in hem hield hem tegen dat te doen. Het was ook het wijste om te doen. Ook al zou het niet veel verschil maken of Sasuke hem aanviel of niet. Het zand zou hem zonder enig doen toch beschermen. Hoe dan ook de jaren waren voorbij gevlogen. In die tijd waren ze nog maar een jaar of dertien geweest. Dat was ondertussen al vier jaar geleden. Er was zo veel gebeurt in die tijd… Goede en slechte gebeurtenissen waar niets meer aan kon verandert worden. Hij bleef de jongen zonder enige emotie aan. Toch had hij ergens diep in hem ook medelijden. Maar die emotie zou nooit boven komen drijven. Vooral omdat de woede die hij voor Sasuke veel groter was dan de medelijden. Maar zelfs die woede bleef verborgen onder zijn bijna onbreekbare koele blik. Hij wachte op een antwoord. Hij had wel zo’n idee wat dat zou worden. Toch bleef het afwachten op e woorden. Onder tussen hield hij de rest van deze puinhoop ook in de gaten. Zijn blik was gericht op Sasuke. Maar Gaara luisterde ook naar de rest. Het kon goed zijn dat de jongen niet alleen was. Ook al zou hem dat dan wel verbazen.
"Ik kwam hier speciaal voor jou," ,” Klonken e woorden van e jongen. Heel even vernauwde hij zijn ogen. Dacht Sasuke nu echt dat dit een spelletje was. De gast zou beter moeten weten dan hem op zijn zenuwen te werken. Beter nog als je hem uit zijn huid haalde dan was je nog altijd zo goed als dood. Ook al was hij wel wat vriendelijker geworden. Voor vijanden had hij geen mededogen. Nog spijt wanneer het gebeurde. Voor Sasuke zou hij ook geen verschil maken mocht het op een gevecht uitdraaien.
"Aardig nietwaar? Is dat niet wat vrienden horen te doen?" Er kwam helemaal geen toon bij het woord vrienden. Maar e ogen van de jongen verraadden zo veel meer. Vroeger had hij het misschien zelfs niet willen horen. Vroeger had hij het zelfde gedacht als Sasuke nu. Maar Sasuke had nu precies alleen maar haat in zijn hart. Terwijl Gaara zijn ogen had kunnen openen. ” Nee, dat was een leugen. Het gaat je geen donder aan wat ik hier doe. “ Wel je kon niet zeggen dan hij niet eerlijk was. Dat was het antwoord waar hij op gewacht had. Nog steeds het zelfde karakter. Als het zo was, dan was hij makkelijk te voorspellen. "Dus hoe staat het met de zandjongen?" Hij moest even snuiven. Maar het was stil, zo stil zelf dat Sasuke het niet zo horen. De woorden klonken bijna helemaal geïnteresseerd. Hij had meteen ook kunnen zeggen dat het hem niets aanging. Maar veel woorden wilde hij niet aan hem vuil maken. Zoveel moeite zou hij niet doen. Dat was Sasuke zelfs niet waard. Want hij vond nu al dat hij zijn tijd verdeed en dat hij eigenlijk weer op weg zou moeten gaan naar FT. ” Nog steeds bezig met mensen "overtuigen" “ Wat was er mis met die jongen. Wilde die hem nou echt kwaad maken. Hoe dan ook zo makkelijk zou at ook niet gaan. Sinds hij nauwelijks nog aandacht had voor de woorden van de jongen voor hem. Wat maakte dat nou uit wat hij deed was zijn zaak en niet die van hem. Toch het verbaasde hem een beetje dat Sasuke het woord overtuigen had gebruikt. Ergens had hij verwacht dat die zou zeggen “moorden” misschien was de jongen iets van plan. Hij vernauwde zijn ogen weer in minder dan een seconde verween dat ook al weer. Hij bleef even zwijgen en de stilte was letterlijk te snijden. ”Wat kan jou het schelen?” Sprak hij rustig uit. Alsof e woorden van de jongen helemaal geen effect op hem hadden gehad. Het maakte eigenlijk ook niet zo veel uit.
Maar met zo weinig woorden kwam Sasuke er ook niet van af. De jongen was niet de enige die kon steken. Natuurlijk zou hij het wel wat slimmer aanpakken. Ook al dacht hij niet vaak na over de woorden die hij gebruikte. Meestal kwamen ze er gewoon uit. Zonder dat hij moest denken. ”Zo dus hoe gaat het met je broer?” Vroeg hij rustig. Het maakte hem niet uit of hij nu wel of niet een antwoord kreeg. Hij wilde alleen de reactie weten. ”Nog altijd te zwak om hem te verslaan?” Dit klonk een beetje uitdagender. Maar het was een kleine ondertoon en verder was het even koel als altijd.

De wil om zijn kracht "vrij te laten" en het te gebruiken was zo groot. Zo ontzettend groot. Zijn haat jegens Gaara leek met de minuut te groeien, terwijl dat er nog niet veel gebeurde. Het was zijn verleden dat telkens weer door zijn hoofd heen spookte. Hem constant ermee weer confronteerde. Niet alleen met de dood van zijn ouders maar ook met het feit dat die persoon tegenover hem bijna vermoord had. Bijna. Het had weinig gescheeld. Nu zou dat anders wezen, hoewel hij niet zeker wist hoever Gaara bevorderd was met zijn krachten. Ongetwijfeld dat ook hij sterker geworden zou zijn. Toch besloot Sasuke zich nog even koel te houden. Af te wachten wat er komen ging, wat de woorden van zijn rivaal zouden zijn. Beslissende woorden die hem kalmeren kon of compleet de andere kant op. Dat hij de “koelheid” als sneeuw voor de zon zou verdwijnen. Niet dat dat erg vaak gebeurde. Eigenlijk nooit, aangezien hij nooit veel aandacht had voor andere personen. Voor hem waren het gewone irritante vliegjes die je dood moest meppen.
Er hing een gespannen stilte, alsof er elk moment wat gebeuren ging. Echter bleef Sasuke ontspannen staan, amper zijn spieren gebruikend. ”Wat kan jou het schelen?” Nonchalant haalde hij zijn schouders op. Niks. Het kon hem geen donder schelen hoe het met de jongen tegenover hem was en wat die de laatste dagen had gedaan. Of eerder gezegd, de laatste paar jaren. Want tsja, hoelang hadden ze elkaar al niet gezien? Sasuke had die tijd niet bijgehouden. Daarvoor had hij betere dingen te doen. ’Helemaal niks,’ reageerde hij. ’Voor één keer wou ik eens vriendelijk overkomen maargoed, dat werd niet echt op prijs gesteld merk ik maar weer.’ Sarcasme droop van zijn stem af. Langzamerhand verloor hij wel zijn zelfcontrole, al ging dat maar met kleine beetjes en viel dat niet echt op. ”Zo dus hoe gaat het met je broer?” dat schoot hem in de verkeerde keelgat. Waar hield die gast het lef vandaan zoiets te vragen?! Zijn handen balden zich even tot een vuist, voor enkele secondes. ’Slecht,’ sprak hij toen. ’Heel slecht.’ Of het echt zo waar was, was de grote vraag. ”Nog altijd te zwak om hem te verslaan?” Een schaduw viel over zijn gezicht heen. Sasuke sloot zijn ogen. Gevoelige vragen. Wat een knap irritante jongen was die Gaara. Zo irritant… Dacht hij nu slim te wezen door die vragen te stellen? Zachtjes begon hij te lachen. ’Grappig dat je daarover begint…’ Zijn lach stierf weg, waarna hij zijn ogen opende. Rood waren ze van kleur, alleen deze keer met een ander patroon erin. Een vijfpuntige ster. ’Na een lange zoektocht heb ik toch gevonden waar ik altijd naar streefde.’ Zijn lippen vormden een grijns. Een grijns die zich nooit eerder op zijn gezicht getoond was. ’Mijn broer zal sterven. Geheid. Net als jij, Gaara.’ Een paarsige gloed omhulde hem, wat leek op paars vuur. Alleen gebeurde er nog niet meer dan dat. Sasuke wou wachten. ’Heb jij in al die jaren al iets bereikt wat je altijd graag wou?’ Hij keek hem aan, afwachtend op antwoord. ’Vrienden misschien?’

Sasuke was koel. Maar het leek er toch op dat hij snel geïrriteerd kon raken. Met de juiste snaren te raken, was hij waarschijnlijk snel uit zijn vel te lokken. Niet dat, dat goed was. Maar als het op een gevecht zou komen, dan had Gaara wel de voordelen. Hij wist niet hoeveel Sasuke gegroeid was. Het kon hem ook niet zo veel schelen. Maar hij wist wel zeker dat Sasuke hem niet zo makkelijk zou laten gaan. Zeker niet na de woorden die hij net had uitgesproken. Hij kon voelen dat hij Sasuke had geraakt. Maar het deed er niet doe toe. Sasuke mocht zoveel haat hebben als hij wilde voor hem. Hij had er net zoveel voor hem. Trouwens ook al was hij verandert, hij wilde Sasuke nog altijd dood. Toch zou hij het niet doen. Hoe graag hij Sasuke wilde vermoorden en hoe graag hij het bloed wilde mengen door zijn zand. Hij zou het niet doen. Want dan waren al die jaren van verandering uiteindelijk voor niets geweest en zou hij zich verlagen. Iets wat hij niet zou doen. Het was nu eenmaal de weg die hij had gekozen die hem er van weer hield om Sasuke met de grond gelijk te maken en toch als het er op aankwam. Zou hij niet twijfelen om het te doen. ” Helemaal niks,! reageerde de jongen. Dat had hij wel verwacht. ”Voor één keer wou ik eens vriendelijk overkomen maargoed, dat werd niet echt op prijs gesteld merk ik maar weer.” Er was die ondertoon… Hij bleef zo stil als de nacht. Hij knipperde niet eens met zijn ogen. Hij had jaren zijn gevoelens op zij gezet en nu nog altijd kon hij dat doen. Hij voelde niets, zelfs geen schok van de woorden. Want Sasuke was voorspelbaar en hij had zo’n antwoord wel verwacht.
Zelfs de toon had hij kunnen voorspellen. Maar het was nog niet af. De snaren die hij had geraakt waren bijna doorbroken. Verloor de jongen echt zo snel zijn controle over zich zelf. Hij kon er van mee spreken. Hij was ooit ook zo geweest. Maar hij had nooit gedacht dat Sasuke zo gemakkelijk zijn koelte zou verliezen. Nou ja over zijn broer beginnen was ook wel één van de hardste snaren. Hij zag hoe de jongen zijn vuisten baalde. Toch was het maar voor enkele seconden. ” Slecht … ’Heel slecht “ Sprak de jongen toen. Zo te horen had de jongen niet eens het flauwste vermoeden hoe het met zijn broer ging. De wind blies weer even en het leek er voor te zorgen dat ze allebei nog koeler werden dan dat ze al waren. Of het veel verschil zou maken wist hij niet. Maar Sasuke zou nu niet meer terug deinzen. Dat wilde hij ergens ook niet. Gaara wilde maar één ding weten en dat was hoe ver de jongen was gevorderd. Hij zag hoe Sasuke begon te lachen. Het teken dat het niet lang meer zou duren voor dit helemaal zou losbarsten. “Grappig dat je daarover begint…” Zachtjes snoof hij even. Weer even stil als de eerste keer. Nog altijd stond hij ontspannen, alsof er helemaal niets aan de hand was. Maar het tegendeel was waar. Er was zo veel meer aan de hand. ” Na een lange zoektocht heb ik toch gevonden waar ik altijd naar streefde “ Een verkeerd doel, dat was wat Sasuke had gevonden.
Maar wie was hij om daar over oor te delen? Hij wist alleen dat Sasuke veel te zeker over zich zelf leek te zijn. Veel te zeker.
Zonder dat ze het eigenlijk echt beseften waren ze nu al begonnen met het vechten. Het leek er op alsof ze elkaar aan het testen waren. Zonder echte klappen uit te delen. Had Sasuke nu al zijn limiet bereikt? Hij had wat beter verwacht. Veel beter eigenlijk. Want hij ha Sasuke altijd gezien als iemand die nooit zijn koelte verloor en toch. Toch leek het nu zo ver te zijn gekomen. Alsof Sasuke niet eens wilde proberen om iets te verbergen. Onder tussen waren zijn ogen van Sasuke al verandert. Daaraan kon Gaara meteen zien dat hij sterker was geworden. Maar het maakte niets uit. Kracht was niet alles wat er toe deed in een gevecht. ” Mijn broer zal sterven. Geheid. Net als jij, Gaara. “ Sprak de jongen uit. Er kwam een grijns op zijn gezicht. Geen lach maar echt een grijns. Net als die een dat hij in hun eerste gevecht had gegeven. Misschien waren alle herinneringen Sasuke ietsje te veel. Misschien was Sasuke vergeten hoe fout het was om te zeker over je zelf te zijn. Ook kneep hij zijn ogen ook even enkele seconden tot speetjes. Maar daarna verdween de grijns en keek hij terug normaal. Alsof Sasuke niet eens iets gezegd had. Elk woord dat de jongen uitsprak was leeg en het had geen effect op hem. Hij had geen schrik voor die gast. Maar voor wie wel? Misschien alleen voor zichzelf en dat was te begrijpen. ” Heb jij in al die jaren al iets bereikt wat je altijd graag wou? “ Hij zag de blik van Sasuke en hij keek hem recht aan zonder ook maar enige emotie. Hij had veel bereikt in al die jaren. Meer dan dat je zou denken. Veel meer dan dat iemand ooit zou kunnen gaan bedenken.
” Vrienden misschien? “ nu moest hij gemeend lachen met Sasuke. Even sloot hij zijn ogen. Terwijl hij zich helemaal geen zorgen maakte over de paarse gloed dat de jongen omringde. Wat het ook was en wat er ook zou komen. Hij zou er wel achter komen. Hij opende zijn ogen weer en keek Sasuke recht aan. Het leek alsof hij de jongen aan het uit lachen was. Misschien was dat ergens ook wel zo. ”je bent verkeerd Begon hij. ”Ik heb nooit vrienden willen hebben... Sasuke Uchiha” geen emotie niet de kleinste verandering in zijn stem geluid. Wat hij zei was de waarheid. Hij had nooit vrienden willen hebben. Hij had iedereen willen vermoorden. Tot de laatste persoon en het had hem nooit iets kunnen schelen. Dat was het enigste wat hij ooit gewild had. Mensen vermoorden om te kunnen voelen dat hij nog steeds leefde. Hij had graag gevochten tegen Sasuke omdat die hem had verwond en hij had genoten van de pijn. Misschien moest hij Sasuke wel bedanken… Maar daar was het misschien ietsje te laat voor. Het enigste wat hij nu wilde was verder. Niet hier blijven staan. Zijn tijd te verdoen. ”Of the Uchihaclan!

Weinig reacties. Perfect. Als hij eerlijk was had hij ook niet erg veel verwacht van Gaara. Het was net een standbeeld, een persoon dat zijn hoofd er aardig bijhield en zijn gevoelens verschool achter dat masker. Heel anders dan vroeger. Sasuke was niet vergeten hoe die jongen zich toen gedroeg. In het begin was het vreemd geweest, maar naarmate dat gevecht langer duurde, hoe beter hij het gedrag van Gaara had begrepen. Ja, het was haat en woede geweest. Hij wist dat die gast hem echt had willen vermoorden en dat als niemand zich ermee bemoeid had, dat dat ook echt gebeurd was. Toch had Sasuke niet begrepen waarom Gaara hem vanaf het allereerste moment had willen vermoorden. Nooit eerder had hij van hem gehoord, noch gezien. Zelfs hijzelf kon niet zomaar een haat voor iemand dragen. Er moest iets gebeurd zijn wat hem werkelijk het bloed onder de nagels vandaan haalde. Toen ineens zag hij de grijns op het gezicht van de ander. Dat was verrassend zeg. Een wondertje. Nee, het was dezelfde geweest zoals destijds. Viel die jongen weer terug in zijn oude stadium? Vast niet. Gaara was standvastig, te standvastig om weer zo te worden zoals toen. Sasuke bleef rustig staan, had bijna de neiging zijn armen over elkaar heen te slaan, maar liet ze gewoon op de plek waar ze waren. Op een één of andere manier hoorde dat gewoon niet bij hem.
Gelach drong zijn oorschelpen binnen. Goed… Dat was dan wel weer nieuw. Hij wist niet precies wat hij ervan denken moest. Of het bedoelt was om hem uit te lachen of omdat Gaara het “grappig” vond, kon hem geen reet schelen. Dat gelach was gewoon nieuw. Sasuke bleef onbewogen staan, luisterend naar het geritsel van de bladeren, naar het geruis van de wind. Even zijn aandacht naar iets anders verleggen was fijn, het liet zijn hoofd weer even afkoelen, al wist hij dat het een grote fout kón zijn. In een gevecht dan. Was dit een gevecht? Soortvan, maar geen lichamelijk gevecht. . ”je bent verkeerd.” Langzaam keek hij Gaara aan, zwijgend. ”Ik heb nooit vrienden willen hebben... Sasuke Uchiha” Toch nog iets gemeen dan. Vrienden waren nutteloos, ze waren de remmen op je ontwikkeling en het feit dat ze je niets alleen liet doen was vreselijk. ’Nee, je hebt liever volgelingen,’ mompelde hij. ’Mensen die je hielen likken.’ Dit was meer binnensmonds, amper te verstaan. Het was eigenlijk ook niet de bedoeling geweest dat die woorden hardop over zijn lippen zouden komen, maar het gebeurde. ”Of the Uchihaclan!" Die woorden kwamen binnen als een klap. Niet omdat hij beledigt was of zo, nee gewoon. Uchiha clan... Familie, dood. Verledentijd. Zijn mondhoek trok omhoog, wat een scheve grijns veroorzaakte. Wat hij nu ging doen sneed in zijn hart, alleen was dat nergens aan hem te merken. "De Uchiha clan is verledentijd, over en uit.' Jaren terug had hij de droom gehad de clan nog opnieuw op te bouwen, maar daar had hij vanaf gezien, nadat hij hoorde over de guildes. Guildes die misschien nog wel velen malen sterker waren. Tenminste, dat was wat hij verwachtte nu hij zich bij Sabertooth had aangesloten. Zou Gaara bij een guilde zitten? En welke? 'Het was "leuk" weer eens gepraat te hebben,' zei Sasuke, kijkend naar de grond. Eindelijk leek zijn lichaam een beetje in beweging te komen: hij zette een klein stapje achteruit, om de indruk te wekken dat hij weg zou gaan. Echter was hij heel wat anders van plan. Ribben van een skelet hadden zich gevormd, met daaraan een arm gevestigd. De allereerste versie van susano'o. Sasuke ging niet meteen al zijn energie daarin steken. Met een kleine beweging in zijn hand, kwam de skelettenhand in beweging, richting Gaara. Wraak.. Of tenminste een poging tot. 'Maar wat in die tijd gebeurde kan ik niet ongestraft laten,' sprak hij.

Dit gesprek als je het al een gesprek kon noemen ging van kwaad naar erger. Het zou niet lang duren voor dat er klappen gingen vallen. Het ergste van al was dan nog dat het Sasuke moest zijn. Kon het niet iemand anders geweest zijn? Iedereen behalve hem. Hij was standvastig, maar kon hij zich stevig houden bij deze persoon. Zou hij niet hervallen? Neen nooit, zo makkelijk zou dat ook weer niet gaan. Nooit van zijn leven. Hij wilde niet terug worden wie hij was geweest. Dat was verledentijd en dat zou daar ook blijven. Niet in de toekomst! En zeker niet voor Sasuke. Hij wist hoe krachtig deze jongen was. Toch bleef hij twijfelen of het genoeg zou zijn. Gaara zou zijn tegenstander zeker niet onderschatten. Dat zou een grote fout zijn. Het kon veel verschil maken. Maar hij was nu echt wel op het ergste voorbereid. Weer die zachte wind, er was een storm op komst, en aan de wind te voelen zou die sneller komen dan verwacht. Niet dat, het veel uitmaakte. Hij zat nu ook al in een storm een storm met Sasuke. Toch vond hij het ergens verbazend dat de jongen nog altijd geen beweging had gemaakt. Toch de magie die hem omringde was duidelijk genoeg en de top van zijn ‘bagage’ op zijn rug was er al lang uitgevlogen. Toch bleef het zand nog altijd zitten waar het zat. Klaar om er uit te vloeien en hem te beschermen wanneer het nodig was. ”Nee, je hebt liever volgelingen,“ Hmm wel dat was ergens ook weer verkeerd. Ook dat had hij nooit gewild. Maar de mensen waren zo bang geweest van hem dat ze automatisch alles deden wat hij vroeg. Maar hij liet het begaan. Geen zin om nog meer woorden aan te verspillen.
De woorden kwamen er maar mompelend uit. Was Sasuke bang hem te beledigen? Het maakte hem niet uit wat de jongen nu wel of niet zei. Hij was de rest van het gesprek al lang vergeten. Want hij had geen oog voor de jongen. Die stond alleen maar in de weg en net als de rest hoorde ook Sasuke in het verleden en niet hier thuis. ”Mensen die je hielen likken.” Het kwam er haast onverstaanbaar uit. Maar ze stonden dicht genoeg bij elkaar… Dus hij had het wel gehoord. Nu was het een kwestie van wachten. Zijn laatste woorden kwamen misschien ietsje te laat er uit. Maar hij kon wel zien hoe ze waren aan gekomen. Niet dat het de bedoeling was om hem nog kwader te maken of zo. Een gewone Sasuke werkte hem al meer dan genoeg op zijn zenuwen. Je kon het niet zien aan de buiten kant. Maar het was toch ergens wel zo. Gaara had ook al veel te veel woorden gesproken. Veel meer dan hij anders zou doen en toch was het minder dan de laatste keer. Maar toen was hij wel letterlijk in een monster verandert. De grijns op de jongen zijn gezicht verbaasde hem wel een beetje. Hoe hard was Sasuke geworden. Veel harder dan de laatste keer alle sinds. Maar toch ook weer niet zo hard, want hij kon nog altijd makkelijk binnendringen. "De Uchiha clan is verledentijd, over en uit.“ Als die dat echt meende, wist hij niet dat… Gaara zou er niets over zeggen. Sasuke zou toch niet luisteren. Het verwonderde hem al genoeg, dat hij al had gesproken tegen hem. Niet gewoon was aan komen vliegen. Misschien was deze ontmoeting een verrassing voor hun beide geweest. Hoe dan ook, het gepraat was voorbij. Hij had genoeg gesproken.
Veel zou er ook niet meer worden gesproken. Hij hoorde het zand vloeien. Een teken dat het niet lang meer zou duren. Nou ja het werd tijd dat er wat schot in de zaak kwam. Het had al lang genoeg geduurd. Veel te lang naar zijn mening. Maar wie was hij om Sasuke op te stoken? Hij moest van binnen wel lachen. Wat had hij heel de tijd hier staan doen. Sasuke had haat voor hem en hij kon niet ontkennen dat hij het zelfde voelde voor Sasuke. Altijd al geweest, van het eerste moment. Zonder een echte reden, maar het was er geweest en het was er nog altijd. 'Het was "leuk" weer eens gepraat te hebben,' Hoe laag kon je zinken? Als dit een manier was om hem af te leiden, dan had Sasuke het goed verkeerd. Hij zag hoe de jongen een stap achteruit zette. Terwijl hij in stilte bleef staan. Hij kon de ribben goed zien en ook de arm. Hij had al gehoord van deze magie. Dus hij wist ook hoe moeilijk het was om het te besturen. Was Sasuke sterk genoeg om het volledig onder controle te krijgen? Hij zag de bewegingen van de jongen en hij zag hoe de arm op hem afkwam. Veel verschil zou het niet maken. ”wat in die tijd gebeurde kan ik niet ongestraft laten” natuurlijk kon Sasuke dit niet zomaar laten gaan. maar hij zou beter moeten doen dan alleen een skelettenarm. Het zand vormde zoals gewoonlijk meteen een bescherming tegen de klap. Waardoor de Arm hem niet raakte. Hij stond nog altijd bewegingsloos. Alsof dit alles hem niets uitmaakte. Terwijl hij daar stil stond vormde het zand zijn bescherming en ging ook meteen tot de aanval. Want een lint van zand kwam richting Sasuke aangevlogen zonder geluid.

Zijn "gezonde" verstand leek totaal overschaduwt te zijn door zijn haat en woede. Een lange tijd was Sasuke gewoon voor reden vatbaar geweest, was zijn wil om te doden lang niet zo sterk zoals nu en heel even leek het een gewone jongen te zijn. Een jongen die wel alleen was, maar niet zo geobsedeerd door wraak. Wraak, wraak, wraak. Daar bestond zijn leven haast uit en dat zou niet snel veranderen. De duisternis had hem opgeslokt en leek hem daar vast te houden, hem verder mee de diepte in te sleuren. Alleen was hij zich daar zelf niet van bewust. Hij was er niet van bewust dat hij zichzelf nog meer pijn deed. En de mensen om hem heen, de dichte mensen, mensen waar hij nu totaal niks mee te maken had willen hebben. Toch was Sasuke niet compleet verblind. De verandering van Gaara was... Apart. Ja, hij wist dat mensen ouder werden en misschien verstandiger, maar hoe had een jongen, die zo graag had willen doden, het voor elkaar gekregen zó kalm te zijn. Alsof Ying, Yang werd. Vuur dat veranderde in water. Moest hij daarvoor bewondering hebben? Nee, nee dat had hij niet. Nu hij er zo over nadacht vond hij de "oude" Gaara nog leuker dan deze. Dat was wat meer... uitdagender geweest. Interessanter, was dat een juiste benaming daarvoor? De kracht van Gaara, toen, was intrigerend. De controle... Die bescherming, en dat terwijl die jongen amper tot helemaal niks deed. Maar goed. Elke kracht had wel iets intrigerends, had iets wat een tegenstander wel zou doen laten opkijken.
De hand raakte niet het doel. Zoals verwacht. Er was niets veranderd. Dat zand liet geen schrammetje op zijn "meester" terecht komen, precies zoals toen. Alleen was het toen hem ook gelukt. Wellicht was de schade niet zo groot zoals hij gewild had, maar het was gelukt. Voor één was hij dat zand te slim af geweest, dus zou dat nu niet mission impossible zijn. De kans bestond nog. Sasuke zag de straal zand aankomen. Het maakte geen geluid, was zo stil als een muis dat een kaas probeerde te stelen, alleen was het opzichtig. Zijn ogen zouden dat soort dingen zien en hem op tijd een signaaltje geven. Wat dat betreft was Sasuke blij met zijn ogen, ondanks dat ze zo hun kuren hadden. Rustig bleef hij staan, kijkend naar dat wat komen ging. De moeite doen om weg te springen nam hij niet. Gaara kon dat spul elke kant op laten sturen, wat die maar wilde. En dan bestond de kans dat dat Sasuke's ondergang zou worden. Dus bewoog hij zich niet, wachtte totdat die aanval hem bereikt had. Pas op het allerlaatste moment, op het moment dat het leek dat hij geraakt zou worden, begon zich de rest van het skelet te vormen. Het hield het zand tegen, precies zoals het zand Gaara beschermde. Een gemene grijns lag op het vleesloze gezicht, zelfs de lichtgevende ogen grijnsden gemeen mee. Op het hoofd waren twee hoorns bevestigd, dat het een demonisch uiterlijk gaf. Susano'o was gelinkt aan het karma van haar gebruiker. De karma van Sasuke had ervoor gezorgd dat het er zo uitzag. Duister, koelbloedig, doods. In de ene skelettenhand rustte een soort zwaard, dat uithaalde naar Gaara. Sasuke keek zwijgend toe, zijn blik gericht op de persoon tegenover hem.



-Faal-

Hij wilde zich helemaal geen zorgen maken om Sasuke. De jongen was gegroeid. Maar hij was niet van plan om zich te laten verslaan door deze gast. Neen het was de vorige keer ook niet gelukt en nu zou het ook niet gebeuren. De arm raakte hem zoals verwacht niet. Natuurlijk niet. Maar om deze jongen te verslaan zou hij wel een plan nodig hebben. Hij zou niet zomaar kunnen aanvallen. Iets wat hij wel altijd deed. Meestal moest hij niet nadenken over zijn aanvallen. Ze gebeurden gewoon. Alsof het zand zijn gedachten kon lezen. Langzaam kwam de rest van het skelet zich te vormen. Het had een gemene grijns en hield het zand tegen. Goed dit zou niet simpel worden. Maar dat moest ook niet perse. Hij kende deze magie van horen. Hij had niet geweten dat Sasuke het zou kunnen uitvoeren en het was sterk ook. Maar hoe ver was het gevorderd en zou de jongen dit volhouden. Het moest wel veel magie vergen om het zo te houden. Hij bleef stilletjes zwijgen. Terwijl hij Sasuke zijn blik zag. Deze jongen was helemaal verslonden door de duisternis. Het skelet was een soort van spiegel hoe Sasuke was. Nu leek hij meer op een demon dan op een normale jongen. Was hij ooit ook zo erg geweest? Misschien was hij ooit wel erger geweest. Hij kon nog altijd in het zelfde monster veranderen. Alleen wilde hij dat niet. Dat was het enigste ding die hij nog niet onder controle had. Het enigste wat verkeerd zou aflopen wanneer het zo ver zou komen. Maar voor dit gevecht, neen geen zorgen maken. Zo ver zou Sasuke het niet kunnen drijven. Er waren maar weinig mensen die dat zomaar zouden kunnen uitlokken. Maar hij had wel haat voor deze jongen veel te veel.
En toch had hij ook veel te veel medelijden. Iets dat hij eigenlijk niet zou moeten hebben. Maar het was er. Omdat hij er ook geleefd had. Alleen in de duisternis. Opzoek naar een doel, een doel dat je wilde. Zodat je wist dat je nog leefde. Omdat je wilde dat je wat waard was. Maar zonder het te beseffen was iedereen alles waard en meer. Nu had hij wel vrienden, waarvoor hij zijn leven zou willen geven. Vroeger had hij het idioot genoemd. Vroeger vond hij dat je door vrienden zwak werd. Maar nu was hij juist sterker dan ooit en elke dag bleef hij groeien in zijn kracht. Hij kon het voelen. Het skelet had een soort van zwaard vast. Dat naar hem uithaalde. Het zand kwam op. Natuurlijk sneed het zwaard door het zand. Maar Gaara deed het expres. Het stopte net voor hem. Even rustig bleef hij staan en hij zorgde er voor dat via het zwaard het zand naar het skelet schoof. Terwijl er al drie andere stralen via verschillende punten naar Sasuke toevlogen. Weer zo stil als de nacht. Ook al zou Sasuke bewegen. Het zand zou hem volgen. Toch hij was bijna zeker dat de jongen nog wel een paar tricks had. Hij wist bijna zeker dat Sasuke deze aanval ook wel zou kunnen ontlopen. Zo simpel.. neen zo simpel kon het niet gaan. Maar er bestond altijd een kans. Onder tussen was er ook een straal zand de grond in geboord. Gaara was niet dom en zijn zand dat hij mee droeg was beperkt. Dat wist iedereen. Toch kon hij altijd zand bijmaken. Dat was altijd wel handig. Hij zou nooit zomaar zonder zand zitten. Dat zou pas erg zijn. Maar zo ver zou het nooit komen. Zand was over al.

~Sorry faalt V.V~

God wat zou hij graag Gaara aan een zwaard rijgen. Gewoon die kant hard oprennen en iets door zijn lichaam rijgen. Alleen was het lang niet zo gemakkelijk zoals hij gehoopt had. Vervloek dat zand. Het maakte die gast haast onverslaanbaar. Er moest toch wel èrgens een zwakke plek zijn? Ja, Gaara zelf. Sasuke betwijfelde of die gast enige spiermassa had, aangezien die zand alles voor hem deed en hij daar gewoon stilletjes stond. Zijn gedachten leken overuren te draaien, puur om een trategie te bedenken. Illusie misschien? Het was sterk, maar het was maar de vraag of Gaara voor zoiets zou vallen. Ook die illusie lag in zijn ogen en het was opzichtig als hij het gebruikte. Toch hoefde hij maar heel even contact te hebben met de blik van een ander.
Sasuke klemde zijn kaken op mekaar. Zand moest en zou een zwak punt hebben, maar wat?! Hoe ging hij daarachter komen? Zou dit wel een mission impossible zijn? Lichtjes schudde hij zijn hoofd. Hij moest niet zoveel nadenken en gewoon aanvallen. Dit was Gaara. Een persoon die hij misschien net zo erg haatte als zijn oudere broer. Wauw dat zou nog eens een compliment zijn. Al wist Sasuke wel dat Gaara hem net zo haatte. Waarom zou hij hem anders proberen te vermoorden? Tenslotte voelde hij het ook ergens. Die vijandelijkheid jegens elkaar. Die haat die telkens leek te groeien en zich nu eens uitten. Niet uitten kwa emoties maar via dit fysieke gevecht.
Hij zag hoe het zwaard door het opkomende zand sneed. Moest hij nu blij zijn? Moest zijn zelfvertrouwen nu groeien? Nee, Sasuke zou nog niet te vroeg juichen. Gaara was slim genoeg. Die zou echt niet zomaar zoiets simpels doorlaten. Het zwaard was afgeremd en hij zag hoe het zand via het zwaard omhoog kroop. Die smiecht. Zachtjes lachtte hij, totdat hij de drie andere stralen opmerkte. Goed, nu werd het eens tijd om in beweging te komen, ondanks dat hij wist dat het nutteloos zou zijn aangezien die stralen hem zouden volgen. Maar hij moest dichterbij Gaara komen, kijken of het zou lukken met een illusie. Nooit eerder had hij het op die jongen gebruikt. Sasuke wachtte op het laatste moment, en sprong toen soepel weg. Dit werd een kwestie van snelheid. Zigzaggend baande hij zich een weg naar de roodharige jongen toe. Het was mseer uitputtend dan hij had verwacht. De susano'o slurpte zijn energie op. Als een auto dat deed met benzine. Een lamp op een batterij. Op ongeveer een meter of drie hield Sasuke stil, richtte zijn blik op Gaara en focusde zich. Of Gaara ervoor zou vallen? Hij had geen idee, al sprak een stem in zijn hoofd dat het verloren zaak was.




//Sorry, druk weekend en weinig tijd gehad om wat te typen.. Hopelijk kan je er toch wat mee

Het geluid van het zand dat vloeide. Had jaren lang geen effect op hem gehad. Had het hem alleen maar bozer gemaakt. Maar de laatste tijd kon hij er van genieten. Alsof hij een werd met het zand. Zonder zijn lichaam hoeven te bewegen. Volgde het zand wat hij het wilde laten doen. Zonder een woord uit te preken bracht het meteen een beschermend schild te boven. Maar nu waren zijn gedachten niet gericht op het zand noch op Sasuke. Neen zijn gedachten waren meer gevestigd op het doel van dit gevecht. Als het al een doel had. Was het voor hun beiden een wraak acties. Wilde ze de score gelijk zetten. Door voor eens en altijd te beslissen wie er de sterkste was. Neen dat was niet zijn doel. Voor hem was dit pure tijd verspilling; ja hij wilde Sasuke vermoorden, hem laten lijden en voor het eerst in een hele tijd. Wilde hij weer bloed door zijn zand zien golven. Toch hij zou Sasuke niet vermoorden. Neen dat zou een stap achteruit zijn. Meer zelfs, hij zou weer aan het begin staan. Dat was iets wat hij nu eenmaal niet kon laten gebeuren. Neen hij had er jaren mee ingezeten en nog altijd had hij verschillende vragen. Op sommigen had hij al lang geleden een antwoord gevonden. Toch hij zou niet zomaar kunnen weg lopen. Ook zou hij zich zeker niet laten verslaan door een jongen als Sasuke. Hij wist dat de jongen sterk en machtig was. Toch als hij dit verloor dan had hij zijn laatste ademhaling uitgeblazen. Toch wat als hij won? Zou zijn duistere kant weer boven komen drijven. Zou hij Sasuke zonder gevoel kunnen vermoorden. Of zou hij de jongen laten gaan en weg lopen zonder een woord te zeggen. Wat kon hij doen?
De drie stralen kwamen snel en lenig op de jongen af; Hij volgde de bewegingen. Maar nog steeds was hij niet echt oplettend. Te ver weg met zijn gedachten. Wat zou er kunnen gebeuren? Misschien had hij teveel zelfvertrouwen. Neen hij onderschatte Sasuke niet. Maar met te blijven staan zou die niet ver komen. Langzaam kwam hij terug. Hij zag hoe zijn tegenstander weg sprong op het laatste nippertje. Sasuke was snel en leng. Hij zag hoe het zand de jongen probeerde vast te grijpen. Wat was Sasuke toch een lastpak. Hij kam dichter, was die gast helemaal gek. Hoe dichter hoe sneller het zand je te pakken zou krijgen. Een directe aanval zou ook niet werken. Als je dat deed kon je net zo goed je zelf slaan. Onder tussen voelde hij dat de diepe ondergrond, helemaal verandert was in zand. Geweldig. De kraken en gaten in deze oude gebouwen zouden het zo door laten geleiden. Ondertussen was Sasuke op een meter of drie gestopt. Gaara sloeg zijn handen tegen elkaar. Je kon de grond voelen trillen. ”sand tsunami” Sprak hij uit. Terwijl er zand uit de spleten naar boven kroop. Het kwam steeds hoger en hoger, tot een enorme golf. Een golf als een tsunami. Hij aan de ene kant en aan de andere kant stond Sasuke. Hij wist niet wat de jongen van plan geweest. Maar hij had geen zin om Sasuke ook maar één kans te geven. Want die ene kans zou fataal kunnen zijn. Er gingen enkele seconden voorbij. Dit terrein zou bedolven worden onder het zand. Het vergde veel energie. Hij kon het voelen. Toch hield het stand en daarna bewoog het voort. Als een golf van een tsunami alles grijpend wat eer in de weg stond. Het was alsof er een zee van zand werd los gelaten. Hij volgde het zand met zijn ogen en wachte af. Langzaam werd het hele terrein bedekt met het zand. Dat ook langzaam weer weg kroop in de gaatjes van deze puinhoop. Waar het zou wachten om weer te kunnen aanvallen. Hij vroeg zich af, waar Sasuke was en hoe die er aan toe was. Zou die gast een weg gevonden hebben om deze te vermijden? Deze had hij nog niet veel gebruikt. Maar niemand was er ook ooit van onder gekomen. Maar waar was Sasuke zijn zenuwen stonden op scherp. Geen één beweging ging hem voorbij.

[Sorry sorry sorry voor laat antwoord. Maar had het druk en elke keer dat ik tijd had kwam er iets tussen. Hoop dat je het me vergeeft en dat je wat met post kan ^^ ((sorry!))]

Bijna, bijna was hij bij Gaara geweest. Maar dat zand gaf Sasuke daar de kans niet voor, hoe snel hij ook was, hoe vluchtig hij van plek van plek sprong, dat zand was er binnen enkele seconden. Het was haast oneerlijk, alleen keek de jongen daar niet echt naar. Hij was te druk, te druk met het zand ontwijken, te druk met het "activeren" van zijn ogen en het in "leven" houden van de Susano'o. Veel dingen in één keer tegelijk en het kostte hem een vermogen dat allemaal aan de gang te houden. Het was lang geleden dat hij zo intens gevochten had. Nou ja, gevochten had zonder de tegenstander echt te raken. De enigste kans om Gaara te raken was zijn Chidori, een deel van zijn "bliksem". Echter was dat maar één keer gelukt en zelfs toen was het een klein schrammetje geweest, had het Gaara amper verwond.
Eindelijk was er een open plekje, hield Sasuke stil om zich te focussen op de illusie. Totdat woorden over de lippen van zijn vijand gleden. Woorden die hij nog niet eerder gehoord had, noch verwachtte. ”sand tsunami” De grond begon heftig te trillen, alsof er een aardbeving was. Hij spreidde zijn voeten even, zodat hij steviger zou staan. Wat zou er nu gebeuren? Het klonk, het voelde, niet goed. Zand, oftewel aarde, was een moeilijke tegenstander. Zeker in zijn geval. Bliksem zou hem weinig kunnen helpen, aangezien aarde er voor zorgde dat bliksem zich afstootte. Zelfs het zwaard van Susano'o kwam er nog niet tussen. Misschien als hij iets meer zijn best deed? Zijn laatste gezonde energie erin gooide? Intussen kwam steeds meer zand steeds hoger, vormde een angstwekkende golf. Koortsachtig dacht Sasuke na. Hoe ging hij daaraan ontsnappen? Hoe kon hij zo'n aanval nou overleven? Die golf zou de hele plek hier bedekken. Voor hem zou geen veilige plaats zijn... of toch wel? Dat zand was omhoog gekomen via spleten, via openingen. Wat als hij zo'n opening groter kon maken om zich daar vervolgens in te verschuilen? Er was geen andere keuze. Die golf zou echt niet op hem staan wachten tot hij iets bedacht had. Alsof het zijn gedachten gelezen had, was de golf in beweging gekomen. Klaar om dit gebied “over te nemen”. Sasuke had er verbouwereerd naar gekeken, was vervolgens achteruit gesprongen maar wel zo dat hij achter de golf verdween en zo uit het zicht van Gaara kwam. Nu kon hij doen wat hij wou. Op ongeveer twee meter achter hem was een spleet te zien. Het was te smal om erin te stappen, dus liet hij het zwaard van Susano’o erin steken, zodat het verbreedde. Vlak daarna liet Sasuke zijn “wezen” verdwijnen, keerde de rust terug in zijn lichaam. Nou, soortvan. Die tsunami was ongelooflijk dichtbij. Net op het moment dat Sasuke in de spleet wou springen, voelde hij hoe het zand op zijn rug landde. Wat een kracht! De jongen gleed diep de spleet in, remde zichzelf af doormiddel van zijn handen en voeten terwijl het zand het land overspoelde. Nu leek het stil te zijn daarboven, op het zand na. Zou het nu veilig zijn daarboven? Ach, wat kon hem het ook schelen. Die Gaara ging boeten. Boeten voor alles wat er tussen hen gebeurd was. Woede borrelde omhoog, het was te zien in zijn rode ogen. Dat kereltje… Was irritant! Sasuke klom omhoog, soepeltjes, al voelde hij lichte steken door zijn rug gaan. Eindelijk stond hij weer met beide voeten op de grond. ’Niet slecht…’ Mompelde hij, waarna hij met zijn rechter hand zijn linker pols vast pakte. Een lichtblauwe, haast wit, bol begon zich daar te vormen. Kleine flitsen ontgingen soms. Chidori… Eén van de weinige dingen van vroeger die hij nu nog steeds gebruikte. Toen sprong hij naar voren, zijn blik straks gericht op Gaara. Deze keer liet hij zich niet wegjagen noch tegenhouden door het zand.

Het leek een herhaling van het verleden. Alleen leek deze keer alles juist omgekeerd te zijn. Ja sommige delen. Het leek alsof ze het zelfde toneel aan het spelen waren. Toch nu.. Nu was hij niet de slechterik. Ergens diep in hem. Kon hij Sasuke wel vermoorden. Hij kon het rode bloed al voelen. Hij voelde de hardkloppingen, en de angst van lang geleden. Niet zijn angst maar dat van zijn vijanden. Hoeveel levens had hij genomen? Tellen had geen zin. Maar ja hij was verandert. Hij had licht in de duisternis gezien. Hij had het verwelkomt. Maar Sasuke, die altijd een keuze had gehad, van licht en duisternis. Had het pad in de duisternis genomen. Helemaal weg van het enigste licht dat hij had gehad. Nu liep de jongen net als Gaara waarschijnlijk ook de zelfde weg af. Zoekend naar macht en power om te voelen dat je nog leefde. Dat gevoel, was verslavend. Ergens zou je kunnen zeggen dat hij dat miste. Maar hij had zijn keuze gemaakt. Hij keek over de plek. Zand, gleed langzaam weg in de voegen. Had hij Sasuke? Neen die jongen zou niet zo snel opgeven. Zeker niet als het ging om wraak. Of was het toch meer haat? Vragen waarop hij geen antwoord hoefde te hebben. Zeker nu niet. Daarna viel zijn blik op een beweging. Natuurlijk. Hij had kunnen weten dat Sasuke met zo iets zou tevoorschijn komen. De jongen was slim genoeg geweest om zich te verstoppen, in een gat in deze grond. Het was een handig voordeel voor Gaara. Maar Sasuke had zo zijn eigen voordeel er ook uit gespeeld. ”Niet slecht…” Kon hij de jongen horen zeggen. Even leek Sasuke met hem te spotten. Niet slecht, maar net niet goed genoeg. Dat had hij ook al lang door.
Een blik van herkenning flikkerde op in de ogen van Gaara. Het licht, het geluid. De zelfde aanval als de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Chidori! Het lichtblauw tot wit licht kon je verblindend noemen. Maar Gaara keek er zonder enige emotie naar. Hij wist wat het wilde betekenen. Hij wist dat hij er niet zou aan kunnen aan ontsnappen. Want Sasuke kwam zijn kant al weer op. Maar als een teken, van het verleden. Verzamelde het zand weer rond zich. Tot een gesloten bol. Kei hard en bijna ondoordringbaar. Voor heel even leken seconden minuten te worden, in de duisternis. Kon hij de dag van vroeger weer voorbij zien flitsen. (flashback): Zachte voetstappen op een licht veld. Één enkel persoon. De vijandige blikken die ze deelden. Zijn blik koud en als een bloeddorstig beest. Sasuke zijn blik donker en zelf zeker. Oh wat wilde hij die gast toen graag vermoorden. Hij wilde Sasuke martelen, tot de jongen hem zou bedelen om zijn leven te stoppen. Maar helaas zo mocht het niet gaan. Er heerste stilte zelfs de wind leek bevroren te zijn. Een valse lach dat de stilte laat verdwijnen. Wachten er is geen tijd voor. Het gevecht moet beginnen. Bloed, er moest bloed vloeien en niet dat van hem. Maar dat van zijn tegenstander. Er leek geen andere optie te zijn. Hij wist dat dit een leuk gevecht zou worden. Voor hem. Hier had hij al dagen naar uitgekeken. Nu was eindelijk het moment aangebroken. Het gruis van zand. Dan de pijn en de druk die hij in zijn lichaam voelde. ”Alstublieft, Ik smeek je.” Woorden aan iemand gericht dat alleen hij kon horen en voelen. Loze woorden voor Sasuke die voor hem stond. ”Word niet zo boos op mij… Moeder. De blik in Sasuke zijn ogen toen.
Het was haast onzichtbaar voor hem. ”echt ik weet het, Ik liet je zo’n slecht bloed proeven. Waarom moest hij dat nu zeggen? Waarom viel ze hem nu lastig? ”Het spijt me zo. Maar deze keer, Ben ik zeker dat het zo heerlijk zal smaken” Ja Sasuke zijn bloed moest door zijn zand vloeien. Het zou gebeuren. Daarna een licht gehijg dat van hem afkomstig was. Nu was het alleen maar wachten op het echte begin van het gevecht. (Back to the present.) Nu was het ook weer wachten. Wachten op het licht dat door het zand zou komen. Het witte licht dat de duisternis zou verdrijven. Daarna de pijn, en de warmte van druppend bloed. Zijn bloed.

[Weer een laat antwoord het spijt me. Maar had het redelijk druk. 'Alweer' Volgende keer is hij sneller. daar zorg ik voor ^^]

Zonder genade sprintte Sasuke op Gaara af, blind van... Van haat. Hij zou hem krijgen. Hij zou dat kereltje verwonden, al zou het zijn eigen leven kosten. Eèn keer... Eèn keer hoopte hij Gaara zodanig te verwonden dat die door zijn benen zou zakken, dat de jongen tegen hem op moest kijken. Hopeloos. Wanhopig. Angstig. En dan, als het eenmaal gelukt was, zou hij het afmaken met Susano'o. Sasuke zag het voor zich, hoe Gaara daar zou zitten, hoe zijn kracht hem zou afslachten ondanks dat die nog niet volledig onder zijn macht was. Susano'o was niet gemakkelijk lang geactiveerd te houden, wanneer je het gebruikte, voelde het net aan of ze je langzaam van binnen sloopte. Elk orgaan bij je langs ging, en daar de boel aan het verbouwen was. Sasuke sprong over een gleuf heen, wilde zich weer richten op Gaara, en zag toen de bol van zand. Zijn ogen werden groot. Die bol... Dat helse ding dat vroeger de keerpunt in het gevecht bracht. Toen had hij niet geweten wat hij ervan verwachten moest maar nu, nu wist hij het al te goed. Twijfeling sloeg toe, iets wat hij nu niet gedacht had te voelen. Was... Was het angst? Wild schudde Sasuke zijn hoofd. Wat een onzin. Geschiedenis zou zich nu niet herhalen. Hij zou van Gaara winnen. Hij mòest van Gaara winnen. Nog een keer verliezen ziu hem geen goed doen. Als hij Gaara al niet eens kon verslaan, hoe zat dat dan met zijn broer? Itachi... De hufter. De schoft. Alle twijfeling leek verdwenen te zijn. Zijn Chidori zou door dat zand heen komen. Hij zou Gaara laten bloeden. Drie meter te gaan.. twee.. Eèn. Zijn lichtgevende vuist boorde zich door het pantser heen. Het deed pijn, pijn aan zijn knokkels maar hij trok zich er weinig van aan. En daar stond hij dan. Met zijn arm vast in het zand. Lichtjes hijgde Sasuke, probeerde de rust weer in zijn lichaam te brengen. Hij moest zijn arm terugtrekken, voordat Gaara de kans had wat te doen. Hij legde zijn vrije hand op het zand, en spande zijn armspieren aan. Uit alle macht probeerde Sasuke zich los te trekken. Even voelde hij zich zo machteloos als een rat in de val.


// nu moet ik wel sorry zeggen.. mijn inspiratie was ver te zoeken