A forest full of surprises!

Onderwerp: A forest full of surprises! vr apr 12, 2013 9:35 pm

De zon scheen hoog aan de hemel en het was redelijk warm. De groene bladeren van het bos lieten af en toe wat licht door. Het gaf een schitterend schouwspel af. Natuurlijk was hij dol op het licht. Het was niets voor niets zijn magie. Hij hield er van om zo’n schouwspel te aanschouwen. Zo iets was op zich al magisch. Terwijl hij niet echt een bospad volgde. Maar gewoon wat ronddoolde en een beetje in gedachten verzonk. Ja hij was eens voor een paar dagen van FT weg, niet dat hij het daar niet leuk vond. Neen hij vond het een zeer goede sfeer en de band dat iedereen met elkaar had. Dat kon niemand na doen. Maar hij was ook niet echt iemand die graag stil zat, en hij had nog maar één job gedaan. Iets dat hij eigenlijk wel wat meer zou mogen doen. Maar een echt goede job voor hem, had hij niet zien hangen. Dus was hij gewoon eens wat gaan dolen, wat trainen en zijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Hij zou niet veel langer weg blijven. Er zouden nu wel al weer nieuwe jobs zijn en dan was hij weer een stap verder. Zijn blik was op het lichtspel gericht. Maar zijn paarse ogen gleden langzaam naar het blader dak. Het was zo dik en toch kon het, het licht niet helemaal tegen houden. Af en toe kon je zelf een stuk van een wolk zien. Ja het was een prachtige dag, en hopelijk zou dat ook zo blijven. Want in een bos al deze, kon je van alles wel verwachten. Met zijn rugzak op de ene schouder en zijn andere hand in zijn broek zak ging hij rustig verder. Hij zocht naar een beekje, om wat fris water te halen.
Ook om zijn drink bus te vullen. Want die was bijna leeg en zonder water, je dan hield je het niet lang uit. Hij zou zijn magie kunnen gebruiken om water op te kunnen sporen. Maar Yugi liep liever wat rond en zou wel zien wanneer hij ergens uit kwam. Hij sloot zijn ogen, en liep zo verder. Geheel geconcentreerd op zijn gehoor en zijn reuk. Water kon je goed horen lopen. Maar als er water in de buurt was, dan kon je dat ook ruiken. Hij had lang genoeg rond gezworven om dat te weten. Hellaas hoorde hij alleen af en toe ene kille schreeuw van een vogel en het geritsel van de bladeren. Hij rook alleen de frisse geur van de bladeren en de bomen. Maar water leek niet echt dicht in de buurt te zijn. Een zucht ontglipte zijn lippen. Dan zou hij wat langer moeten zoeken. Niet dat, dat veel uitmaakte. Op een keer zou hij toch op water uit moeten komen. Dit bos was levendig en dat betekende dat er veel water was om al dat groen te doen groeien. Dus heel lang zoeken zou het waarschijnlijk ook wel weer niet worden. Hij opende zijn ogen weer. Het leek alsof hij helemaal niet vooruit was gegaan. Alsof hij nog steeds op de zelfde plek stond. Alles hier leek nogal op elkaar. Maar hij wist wel beter. Er waren kleine verschillen waarop hij wel kon letten. Trouwens verdwalen, dat zou hij ook niet houw doen. Hij was gewoon om op weg te zijn. Voor zo ver hij wist was hij nog nooit de weg verloren. Niet moeilijk als je de stand van de zon kon bepalen aan het licht en zo ook weer de weg wist. Yugi stopte even met lopen, zoekend naar teken van water.

~Gereserveerd~

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! za apr 13, 2013 2:24 am

Een diepe zucht verliet zijn mond terwijl hij een reeënpaadje bewandelde dwars door het bos. Een frisse neus halen had hij echt nodig gehad. Nog langer in het guild gebouw blijven hangen en hij liep hier misschien wel niet meer. Die constante spanning die hij daar voelde deed hem echt nog eens de das om. En niet alleen dat. Ondanks dat hij pas recent een lid van Sabertooth was geworden, wist hij nu al bijna helemaal zeker dat hij een van de zwakere was. Vechten was niet iets wat hij graag deed zonder goede reden aangezien het zijn situatie alleen maar verergerde. Waarschijnlijk was de enige reden dat de guild hem erbij had gelaten was om voor leugendetectortje te spelen, vijanden op te sporen of wie weet wat voor een stomme andere reden ze konden bedenken. Ach, kon hem het schelen. Als er een gevecht losbarstte, moest hij toegeven dat hij er meestal toch plezier in had. Buiten de afloop dan. Zaphan stopte zijn handen in zijn zakken en wendde zich af van het smalle paadje dat eigenlijk bedoelt was voor dieren. Zijn blik gleed naar het bladerdak boven hem. De zonnenstralen boorde zich door elk gaatje dat het tegenkwam en wist zelfs de koudere grond te bereiken. Het was weer eens prachtig weer voor de verandering. Niet al te koud, maar ook niet al te warm. Gewoon lekker eigenlijk. Zon kon zijn bleke huid wel weer eens gebruiken. Zolang het maar niet te veel werd.
Na een tijdje lopen drong een apart geluid zijn oren binnen. Het was vrij kalm en niet wat je noemde oorverdovend, maar tegelijkertijd was het ook erg duidelijk. Zaphan wist nog goed dat toen hij het voor het eerst had gehoord, hij meteen voor gek werd verklaard toen hij het proberde te beschrijven. "Zoiets bestaat niet," hadden ze gezegt. Eerst had hij het geloofd, maar inmiddels wist hij wel beter. Het was gewoon iets wat niemand anders kon horen en hij wel; het geluid van een ziel. Echter herkende hij de frequentie niet. en er was nog iets vreemds; het leek wel alsof het werd overschaduwt door nog twee andere geluiden. De mage krabde zijn hoofd even en zuchtte. Misschien moest hij maar eens een kijkje gaan nemen voordat hij op z'n donder kreeg van de guild. Daar zat hij namelijk niet op te wachten. Met wat tegenzin liep hij op de bron van het geluid af. En het duurde niet lang of zijn rode ogen vonden een jongen zo rond zijn leeftijd. Zaphan trok een wenkbrouw op. 'What's a fairy doing in a place like this?' vroeg hij ietwat verbaast. Nee, had had niet verwacht iemand uit Fairy Tail hier tegen te komen. Echt niet.

Hoop dat je er wat mee kan

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! za apr 13, 2013 3:16 am

Dit bos was vol of wonderen. Toch veel geheimen… neen hij verwachte niet echt dat er nog veel geheimen waren hier; Misschien veel verrassingen. Maar dat was hij wel gewend. Het enigste wat nu nog geheim aan hem was in Fairy Tail was. Hij kon er nauwelijks over na denken. Hij had de twee anderen geaccepteerd en ze waren een grote hulp. Toch bleef hij ergens hopen dat ze zouden verdwijnen. Soms leek het echt wel alsof hij gek aan het worden was. Toch, ze waren en hij kon er niets aan doen. Hij kon met ze praten en zien, als enigste. Alleen zijn meester had het geweten en voor de rest was het allemaal één groot geheim. Veel van zijn verleden herinnerde hij niet. Alleen de zwarte rook en de rode vlammen, van een brandend huis. De vage gezichten die hij nooit scherp kon krijgen. Brandend en vervagend in het vuur. Schreeuwen, hoe lang geleden was dat geweest? Hij kon het zelfs niet meer zeggen. De verste herinnering dat hij had, was wakker worden op een veld. Daar waar hij zijn leer meester had leren kennen. The light dragon , die meer een vader voor hem was dan een ander. Hij was ook de enigste geweest waarmee hij had gesproken. Anderen hadden hem gemeden, angstig dat hij echt gek was. Maar hij wist beter, ergens had hij de aantrekking naar het duister gevoeld. Helemaal verslonden worden door de schaduwen klonk nog niet zo slecht. Maar het licht dat hem en de andere had omringt die dag dat zijn meester was verdwenen, had hem doen inzien dat, dat niet zijn weg was. Trouwens alles was toch goed gekomen met hem. Zonder die gebeurtenissen was hij nooit geweest wie hij vandaag de dag was. Geaccepteerd had hij al lang geleden gedaan.
Hij zuchte nogmaals hij moest zich geen zorgen maken over de andere twee. Ze zorgden voor hem en hielden zich stil wanneer nodig. Maar in gevechten kwamen e vaak uit; ook wanneer hij alleen was. Hij had een grote steun aan hun gehad, de dagen na het verdwijnen van zijn meester. Yugi dacht soms wel dat hij gek was. Maar het tegendeel was waar. Ook was hij nieuw in de guild, maar hij was geen watje en zijn doel was om zo snel mogelijk van die D-Class af te raken en hoger op te kruipen. Ja zeker hij had geen zin om stil te blijven staan. Zijn ogen schitterde even. Wat kon er mis gaan? Niet veel en veel verschil zou het niet zijn. Zijn dag kon je voor deze ene keer niet zo snel kapot krijgen. Hij was gelukkig, iets wat hij een lange tijd niet was geweest. Vanbinnen voelde hij zich goed, ook al liep hij hier nu nog al serieus. Zijn instincten werkten allemaal, opzoek naar het water dat hij nodig had. Maar ook voor onverwachts bezoek, dat misschien kon komen opdagen. Een zacht geluid trok zijn aandacht en zijn paarse ogen schoten meteen rond. Terwijl hij rustig bleef door lopen. Er kwam een jongen tevoorschijn. Ongeveer zijn leeftijd, met rode ogen en zo wat witte haren. Hij stopte met lopen. Terwijl hij de jongen aankeek. 'What's a fairy doing in a place like this?' Vroeg de jongen. Hij lachte even half. Zonder dat het echt een lach was, want het verdween weer onmiddellijk. ” Just wandering around, surely this is not banned? “ gaf hij rustig antwoord. Zonder echt een toon in te steken. Hij kon alleen maar vermoeden dat dit een saber was. Dit was hun gebied toch. Of toch ongeveer van hun.
Hij wist niet echt hoe het zat met de band tussen de guilds. Maar voor de zekerheid, bleef hij toch op zijn hoede en bekeek hij de jongen eens goed. Hij wist niet wie hij was, en veel interesse kon hij momenteel niet wekken. Hoe dan ook, wat niet was kon wel nog komen. Hij wilde geen problemen, trouwens wat had het voor zin om te beginnen te vechten met een wild vreemde? Niet veel, alleen kon je, je zelf in de problemen brengen. ” And what brings you here? If I may ask.” Vroeg hij op zijn beurt nu. In de toon lag er al een vriendelijke onder grond. Neen beter vrienden maken dan vijanden. Maar waarom, was hij zo komen opdagen. Het leek er niet echt op dat, die veel zin had op een leuk gesprek. Of was hij zo mis?

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! za apr 13, 2013 9:52 pm

Zaphan kwam tot een stop en bekeek de onbekende mage van top tot teen. Het uiterlijk van de jongen was niet het enige wat zijn aandacht trok. Ook zijn ziel, of wat leek op meer dan een ziel, trok zijn aandacht. Nee, het konden er niet meer dan één zijn. Dat kon hij en wilde hij gewoon niet geloven. Dat was overigens ook moeilijk. 'Just wandering around, surely this is not banned?' Zijn rode ogen doorboorde die van de mage nadat hij zijn aandacht weer had getrokken met zijn woorden. Even sloot de witharige jongen zijn ogen. Wat moest hij hier nou op zeggen? Natuurlijk het was geen probleem om een beetje rond te dwalen. Het echte probleem was eerder waar hij dat deed. 'Do whatever you like, but I don't think the guild would be happy with a fairy wandering around their territory. So let this be a warning,' sprak hij koeltjes met een wat zuchtende stem. Wat de band ook tussen Fairy Tail en Sabertooth was; voor nu kon het hem nog niks schelen. Een sterke band had hij nog niet gevormd met de guild en de kans dat dat ooit ging gebeuren zat er echt niet in. Hij vertrouwde nog steeds niemand. Niet dat hij überhaupt ooit iemand in zijn leven had vertrouwt. Zijn oom niet, zijn broer niet en zelfs zijn ouders waren geen uitzondering. 'And what brings you here? If I may ask.' Zaphan opende zijn rode ogen weer nadat de jongen dit keer een vraag stelde. 'Wilde even een frisse neus halen en wat rust hebben,' antwoordde hij met een kalme en nogal emotieloze toon. Toen hij nog in het guildgebouw was, had hij weer eens zo'n vreselijke hoestaanval gehad. Het had hem gedwongen om even naar buiten te gaan. Weg van alle mensen. Who knows wat er was gebeurd als hij daar was blijven hangen. Soms leek het wel zo te zijn dat als er veel mensen bij hem in de buurt waren, die hoestaanvallen heftiger werden. Even zuchtte hij bij die gedachten. Wat zou hij er toch graag vanaf willen komen. Medicijnen leken jammer genoeg nooit effect te hebben en zat doctors hadden hem verteld, toen hij jonger was, dat hij niet zo lang zou leven als de gemiddelde mens. Ach, stik er toch in. Het was gewoon het lot dat hem een zwak lichaam had gegeven en zijn magiesoort die langzaam zijn ziel aan stukken scheurde. Dat deed hem er trouwens weer aan denken… 'What's with that messed up soul of yours anyway?,' flapte hij eruit terwijl hij op zijn hoofd krabde. Alweer… Geez, het leek wel een gewoonte te worden.
Normaal gesproken zou Zaphan niet zo snel beginnen over iets wat alleen hij bij andere kon zien, maar nu wilde hij toch wel eens weten wat er precies aan de hand was. Gewoon, uit pure nieuwsgierigheid, aangezien hij zoiets nooit niet eerder had gezien.. of gehoord. Toch betwijfelde hij of hij ook echt antwoord zou gaan krijgen op zijn vraag. Het was tenslotte geen hedendaags onderwerp voor een gesprek. In tegendeel. Het zou eerder iets kunnen zijn waar een volslagen gek over zou beginnen. Een psychopaat bijvoorbeeld.. Zijn karakter leek plots totaal om te slaan zonder enige aanleiding. Zijn mondhoeken kamen omhoog en een soort psychopathische grijns vormde zich op zijn gelaat waarbij ook zijn tanden zichtbaar werden. 'If you don't want to tell, that's fine with me,' begon hij. 'I'll find out anyway,' vervolgde de mage op een ietwat dreigende toon en hij kon een zacht lachje niet meer binnenhouden. Soms kon hij zichzelf gewoon niet meer in de hand houden. Hij voelde zich dan een totaal ander persoon. Bijna hetzelfde wat hem overkwam als hij eenmaal een gevecht binnen was gestapt. Wat was het soms toch zo heerlijk om weer eens zo te grinniken. En dan vooral als je andere daarmee de stuipen op het lijf kon jagen. Precies zoals vroeger. 'The name's Zaphan,' stelde hij zichzelf voor nadat hij de zachte lach wist te onderdrukken. Zaphan. De naam die hij had gekregen van zijn ouders. Zij die hem hadden vernoemd naar de Fallen Angel Xaphan, die god had verraden en zich had aangesloten bij Satan. De naam paste hem ergens wel. Goede keuze.. goede keuze…

Ik moet vaker midden in de nacht postjes schrijven x3

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! zo apr 14, 2013 12:19 am

Waarom vertrouwde hij deze jongen niet. Misschien was het een natuurlijke reactie. Sinds hij in de guild was gekomen, was dat erger geworden. Altijd op zijn goede voor onverwachts bezoek. Ook al had hij iemand hier niet echt verwacht. Gewoon een rustig dagje, in een bos dat kon er dus niet van af. Maar er was meer hij hoorde zich zelf schreeuwen dat er iets mis was met die gast. Hij was niet echt iemand die moest spreken. Hij wist zelf hoe het was om anders te zijn. Maar die rode ogen hadden iets griezeligs, iets dat gewoon niet te vertrouwen was. Toch op oogkleur of het uiterlijk kon je niet afgaan. Neen dit was anders. Heel anders. Gewoon een gevoel dat hem niet op zijn gemak stelde. Zijn paarse ogen glansden even, gevaarlijk op. Toch bleef hij rustig staan wachten op een antwoord. Niet dat hij echt veel haast had of zo. Trouwens weg lopen was niet echt zijn ding. Zeker niet wanneer hij een antwoord verwachte. Ook verwachte hij niet echt problemen, deze jongen leek niet echt gevaarlijk en toch het gevoel. Gelukkig kwam een antwoord sneller dan verwacht. Hij hield niet van wachten, zeker niet te lang. 'Do whatever you like, but I don't think the guild would be happy with a fairy wandering around their territory. So let this be a warning,' Hij knikte even. Okay dat snapte hij wel. Er moest ergens een lijn zijn. Maar zolang hij niets mis deed, kon hij die lijn niet overschrijden. Veel meer woorden waren er niet nodig. ‘Hij ziet er niet goed uit!” Hoorde hij zeggen. Hij was er mee eens. Een waarschuwing, was het echt dat. Hij wist niet zeker wat hij moest denken. Maar als de andere twee zich er mee bemoeiden dan was er meer.
De jongen leek meer in gedachten te zitten dan dat hij hier was. Soms wou hij wel dat hij gedachten kon lezen. Maar als je er dan beter over na dacht leek dat geen goed idee. Wie wist welke beelden een andere zag. Trouwens hij had genoeg aan de andere twee hun gedachten. Dat was meer dan voldoende. Toch na dat hij zijn vraag gesteld bleef het niet lang stil. Ergens was dat een opluchting. 'Wilde even een frisse neus halen en wat rust hebben,' Een stille zucht ontglipte zijn lippen. Ja okay dat kon hij nu wel verstaan. Iedereen had wel eens wat frisse lucht nodig. Zeker als je heel de dag in een guild vol mensen zat. Dan kon je altijd wel wat rust gebruiken. Hij wist niet hoe het er in zijn guild aan toe ging. Maar als het, het er zelfde aan toe ging zoals in Fairy Tail. Dan kon hij het heel goed verstaan. Het bleef even stil, een redelijk onaangename stilte, dat gevuld werd bij hem door de stemmen van de andere twee. Ze spraken over alles en in gedachten sprak hij soms terug. Ze hadden gelijk er was iets mis. “Misschien is het beter als we verdergaan, ik vertrouw hem niet.” Sprak de kleinste van hun. ‘Hmm dat is misschien is dat niet het beste idee.’ Nu was het de grotere gast dat leek op een farao. Weer begon hij langzaam aan te denken dat hij gek was. Maar hij moest het wel met hun eens zijn. Of toch met de farao. Zomaar weglopen, dat zat er niet in. Helemaal niet. 'What's with that messed up soul of yours anyway?,' In een seconde was alles stil. Geen woord. Als in een flits. Hoe, wat, wie. Hoe kon hij weten.
Wat was er aan de hand. Was die jongen gek? Of wist hij echt dat… Er was dus echt iets mis met die jongen. Of niet mis, maar die gast moest dus duidelijk een speciaal geval zijn. Misschien iets met zijn krachten, toch zo maar naar zo iets vragen. Dat was niet normaal. Welk persoon begon er nu over zielen. Het kon hem niets schelen dat hij het vroeg. Maar het was hoe hij het vroeg. Yugi voelde zich beledigt. Er was helemaal niets mis met zijn ziel en ook niet met de andere. Woede kwam een beetje op. Maar het gleed langzaam ook wel weer weg. Terwijl hij toe keek hoe de jongen leek te veranderen. Een griezelige grijns kwam op de jongen zijn gezicht. Toch voelde Yugi geen angst. Waarom zou hij. Misschien was die gast gek. Zo wat, zolang hij er geen last van had, moest hij zich geen zorgen maken. 'If you don't want to tell, that's fine with me,' begon de jongen. 'I'll find out anyway,' Even vernauwde zijn ogen bij de dreigende jongen. Wat een pit, voor een gast hij net had ontmoet. Toch dreigen, was hij wel in een positie om een dreigende toon aan te maken. De jongen leek zijn verstand wel verloren te zijn. ‘Vertel het gewoon dan zijn we er van af.’ Hij knikte even in gedachten terwijl hij de andere twee naast zich zag staan. Ze leken zich ook beledigt te voelen. Natuurlijk! Toch wilde hij wel een betere uitleg voor die onverwachte vraag. Het bleef even stil. Hij vroeg zich af wat de jongen zou gaan doen wanneer hij het niet zou vertellen. 'The name's Zaphan,' Wel zo vriendelijk om zich nog even voor te stellen. Hij knikte even langzaam naar ‘Zaphan.’
Hij lachte even. Terwijl hij zich voorbereide om zijn verhaal te vertellen. Of toch uit te lagen hoe het zat. Maar de jongen zou ook nog wat duidelijk moeten waken. Meer dan hij zou denken. ”They call me Yugi.“ Begon hij rustig. Deze keer voegde hij er geen vriendelijke toon aan. Veel zin om alles uit te legen had hij niet. Trouwens veel woorden zou hij er niet aan vuil maken. Hij zag de andere knikken en hij zuchte even rustig. ”And if you really want to know so badly I will tell you.“ Begon hij rustig. Neen heel zijn levens verhaal. Daar zou hij niet aan beginnen. Veel te veel werk. Trouwens het zou toch maar een triest gebeuren worden anders. ”Okay to make a long story short ...“ Zei hij verder. Neen veel woorden had hij helemaal niet nodig. ” they say that my soul is divided in three and that since then three souls one body parts! “ Sprak hij rustig en dat was het dan wel. Veel meer zou de jongen niet te horen krijgen. Geheel gek was hij ook niet. ”that's all you need to know.“ Nu wilde hij de reactie wel weten. Toch moest die ene vraag er ook uit komen. ”But how did you know?”

[Ja is echt wel een geweldige post ^^]

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! zo apr 14, 2013 2:49 am

Zijn nogal directe vraag had blijkbaar een wat gevoelige snaar geraakt. Dat was zowel aan de stilte die volgde te merken als aan zijn energiestroom. Een saai 'theekransje' zou dit in ieder geval niet worden. Mooi zo. Zaphan grijnsde zijn tanden bloot en hief zijn hoofd een klein beetje terwijl de wat dreigende woorden zijn mond verlieten. Hoe lang geleden was het wel niet dat hij zich zo had gevoeld? Misschien wel een jaar. Of nog langer zelfs. En ja… wat als hij geen antwoord zou krijgen op zijn vraag? Wat zou hij dan doen? Met die 'switch' die in zijn hoofd was omgegaan kon hij nog maar één ding bedenken; gewoon domweg aanvallen. Net zo lang het binnenste van die jongen aanvallen tot hij erachter kwam hoe het nou precies zat. Bovendien was niks leuker dan een ziel in moeilijkheden zien. Jammer genoeg waren de sideffects niet altijd even leuk om mee te dealen. Ach, hij moest elke dag, elk uur, elke minuut, zelfs elke seconden zo veel mogelijk van zijn leven genieten. Hij had er namelijk niet veel van en wie weet hoeveel hij nog overhad. Het kon net zo goed morgen alweer over zijn. Het grinniken stopte net voordat hij zichzelf even kort voorstelde als 'Zaphan'. Grappig genoeg kreeg hij nog een lach terug van de mage voor hem. Stil bleef het niet lang. Niet omdat een aantal vogels op een luide manier maakte dat ze weg kwamen, maar ook omdat de fairy zich rustig voorstelde als 'Yugi'. Ook geen naam die je vaak hoorde. 'Nice to meet ya~' reageerde hij. Het was tenminste niet iemand die moeilijk over zijn eigen naam ging doen. Dat soort mensen was hij al vaak zat tegengekomen en hij mocht ze dan al meteen niet. Alsof ze niet eens een eigen identiteit hadden. Zielig gewoon. 'And if you really want to know so badly I will tell you.' De grijns op zijn gezicht zwakte wat af toen Yugi zijn aandacht er weer bij trok doormiddel van zijn woorden. 'Mooi zo, bespaard me weer wat moeite en bloed,' dacht hij terwijl de grijns zich weer wat verbreedde. 'Okay to make a long story short…' Begon hij zijn 'verhaal'. Zaphan was blij dat hij geen heel levensverhaal zou gaan krijgen. Meer als de helft daarvan was vaak gewoon niet interessant en dus ook niet de moeite waard om naar te luisteren. Kon hij net zo goed in zijn neus gaan zitten peuteren. 'They say that my soul is divided in three and that since then three souls one body parts!' Aha, dus wat hij dacht dat nooit zo kon zijn, was dus eigenlijk toch wel waar. 'To make things clear; you have three souls?' vroeg hij nog even ter bevestiging. Meer tegen zichzelf dan aan de jongen. Het leek serieus wel alsof ze een of ander balspelletje aan het spelen waren. De een gooide een vraag naar de ander, die gaf antwoord en gooide dan weer een vraag terug. En zo kon je dan nog uren en uren doorgaan. Ach, zo had je tenminste wel een echt gesprek en niet zo'n de-een-praat-en-de-ander-luisterd gesprek. Dan leerde je je medemens ook niet kennen.
Zaphans grijns verdween grotendeels van zijn gelaat. Merendeels omdat hij de rust in zichzelf weer een beetje hervond, evenals de manier waarop hij zich normaal gesproken gedroeg. Maar ook omdat Yugi op zijn beurt weer een vraag aan hem stelde. Of 'gooide'. Normaal gesproken zou hij waarschijnlijk geen antwoord geven, maar aangezien de mage zo lief was geweest om ook op zijn vraag antwoord te geven, deed hij dat ook maar gewoon. En op een even directe manier als altijd. 'I can see the soul and energieflow of someone else,' zei hij met een weer wat rustigere toon, maar een grijns kon hij niet achterwege laten. 'Or souls in your case,' plakte hij er nog achteraan. Het was niet iets wat je vaak uit iemands mond zou horen komen. Of helemaal nooit, maar een leugen was het zeker niet. Al van kinds af aan had hij deze gave. Al kon je het ook gerust een vloek noemen. Your choice~

Words:: I have no idea | IC-Post:: #3 | OOC:: Soms vraag ik me af waarom we engels praten, maar dan denk ik; because english rules Cool

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! di apr 16, 2013 5:20 am

Zo hij had het verteld, de enige waarheid. Veel meer was er niet te vertellen. Misschien alleen dat.. neen dat was te veel informatie. Misschien was het moeilijk te geloven. Je kon ook niet echt zeggen dat je dat veel hoorde. Zelf kon hij het vaak ook nog niet geloven. Maar het werd elke dag duidelijker dat het niet zomaar een gedachte was van een gek. Neen want de jongen voor hem wist het ook. Hoe dat zou nog duidelijker moeten worden. Hoe dan ook het was weer een bewijs dat het geen sprookje was. Trouwens zomaar mensen zien was ook geen normaal gedoe. Trouwens de vraag dat de jongen had gesteld was ook niet normaal. Je zou zo kunnen denken dat er een gek voor je stond. Maar er moest wel meer achter zitten. Anders zou hij het wel niet zomaar gevraagd hebben toch? Ja Zaphan leek niet zo normaal te zijn. Maar had niet iedereen zo zijn trekje dat je gek zou kunnen noemen. Zelf al was het een persoon die je kende. Volgens hem waren er zelf geen normale mensen in de wereld en was ‘normaal’ het sprookje dat niemand ooit zou kunnen volgen. 'To make things clear; you have three souls?' Zaphan trok zijn aandacht weer met die vraag. Het was niet echt duidelijk of hij het echt aan hem stelde. Het leek meer alsof hij een laatste bevestiging wilde hebben. Hij knikte even licht. Maar hij wilde nu ook nog een antwoord op zijn vraag. Hij was blij dat hij niet de gehele tijd moest spreken en alleen maar luisteren. Hij had er een hekel aan, zo kon je nergens komen. Trouwens hij vond het meer dan eerlijk om een antwoord te krijgen. Hij had ook een antwoord gegeven op de vraag van de jongen. ‘Een vraag waarop niet iedereen een antwoord op zou krijgen.’ Waarom had hij eigenlijk geantwoord. Het was niet dat hij schrik had voor de jongen. Zeker niet van de dreigende toon of zo. Maar de andere twee ‘Yami en yuhi’ hadden er ook mee ingestemd.
Trouwens veel zin in problemen had hij ook niet. Het was beter mensen te vriend te houden. Ook al hield hij wel van een paar vijanden. Die hielden je tenminste scherp. Trouwens op je vrienden knokken was ook niet leuk. Dan hield je, je in. Omdat je, je vrienden geen kwaad wilde doen. Bij vijanden had je dat niet. Die zou je zelf dood slaan als je er de kans voor kreeg. Toch zo ver was hij zelf ook nog nooit gegaan. Ook al had het een paar keer niet veel gescheeld. Maar als hij vocht, dan was hij niet alleen. Hij had al gemerkt dat hij dan veranderde alsof, al de zielen die in het lichaam zaten zich dan samen mengden tot één ziel. Toch zo ver had hij nooit gedacht. Ook al had hij vaak het gevoel gehad. Alsof ze dan ‘Yugi, Yami en Yuhi.’ In één waren. Maar hij zou het niet gaan testen. Zeker niet nu. 'I can see the soul and energy flow of someone else,' Hoorde hij Zaphan zeggen. Ergens klonk dat veronderstellend. Maar het verklaarde wel hoe de jongen het wist. Toch bleef hij zich er ongemakkelijk bij voelen. Yami en Yuhi kwamen weer tevoorschijn. Toch hij kon ze zien. Maar de woorden van de jongen voor hem deden hem aan andere vragen denken. Yami was de jongen die op een farao leek en Yuhi was een jongere versie. Hij leek wel de midden versie. Toch had hij nog nooit zo over de twee anderen gedacht. Hij veronderstelde dat ze een deel van hem waren. Ze waren zeker verbonden met elkaar. 'Or souls in your case,' Kwam er achter volgen. Hij lachte even licht. Goed punt. De twee anderen leken wel zelf in gedachten verzonken te zitten. Toch ze konden elkaar horen via gedachten en ook elkaar zien via gedachten. Hij kon ze zien, ook al waren ze doorzichtig. Hij kon ze zien… Maar hij maakte zich ook zorgen ze waren te stil voor hun doen. Hij kende ze al van buiten. ‘Waar denken jullie aan?’ Vroeg hij in gedachten.
Ze keken van zelf op. Yuhi keek meteen ook naar Yami. Maar het leek er wel op dat die ook wat te zeggen had. Yami zijn paarse ogen waren gericht terwijl hij antwoord gaf. “Hij zegt dat hij de zielen kan zien. Ik vraag me af, of hij ons dan ook geheel kan zien.” Yami had een punt. Dat was een goede vraag. Maar hij had geen zin om achter het antwoord te komen. ‘Misschien kan hij ons dan ook wel horen…’ De stem van Yuhi Vloog door zijn gedachten en hun blikken raakten elkaar. Het klonk moeilijk om te volgen en hij wilde het niet weten. ‘Gewoon op jullie goede blijven jongens!’ Sprak hij tegen hun. Ze knikten en verdwenen weer. Toch voor nu. Hij richtte zijn aandacht weer naar Zaphan. Lachte even en maakte zich klaar om een antwoord te geven. Maar deze keer gewoon in de normale taal. ”Dat is ook iets dat je niet iedere dag hoort” Zei hij zonder een bepaalde toon toe te voegen. Hij wilde wel een gesprek met deze jongen beginnen. Wat meer te weten komen. Maar hij wist niet precies wat hij moest verwachten. ”Heb je het daar soms niet moeilijk mee?” Floepte er zo maar uit. Het was tenminste een start. Hij concentreerde zich helemaal op Zaphan. Terwijl hij Yami en Yuhi weer naast zich zag verschijnen. Duidelijk nieuwsgierig naar het antwoord.

[Your right. ^^ hoop dat je er wat mee kan en ben omgeschakelt naar NL ;D]

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! ma apr 29, 2013 2:37 am

Meer dan een klein knikje hoefde hij niet en meer kreeg hij ook niet. Dus hij was toch nog niet zo gestoord als dat hij dacht dat hij was? Zijn oren en ogen hadden hem nog nooit bedrogen dus waarom zouden ze dat nu wel doen? Een zucht verliet zijn mond.Een reden voor die zucht had hij niet, maar het kwam er gewoon uit. Soms voelde dat ook wel goed om even te zuchten. Er hoefde tenslotte niet altijd een betekenis achter te zitten. Hoewel vele dat wel dachten. Zijn rode ogen dreven kort door de omgeving rondom hem. Hij verwachtte niemand anders te zien aangezien het bos vrij groot was en er al iemand voor hem stond, maar toch was hij op zijn hoede. Een echte vechter was hij niet, maar hij kon zichzelf zeker ook goed zat verdedigen. Maar toch. Gevechten verkomen was beter voor hem dan ze aan te gaan. Maar als hij moest toegeven; hij hielt er op zich wel van.
Zijn ogen bleven weer op Yugi hangen toen hij zijn mond weer opentrok om een vraag te stellen. Zijn mondhoeken kwamen weer een beetje omhoog en hij gaf gewoon beleeft een verklaring voor het feit dat hij afwist van het aantal zielen van die knul. Zijn ouders hadden geprobeerd hem als een nette jongen op te voeden. Jammer dan dat hij nooit naar hun luisterde en een niet al te goede band met hun had. Achteraf gezien was dat maar goed ook aangezien ze hem hadden gedumpt nadat zijn magie zich ontwikkeld had. 'Dat is ook iets dat je niet iedere dag hoort.' Als zijn aandacht de hele tijd bij Yugi had gelegen, zou hij de woorden zo met hem mee kunnen opzeggen. Zo'n voorspelbare reactie die hij al vrij vaak had gehoord. Net zo als bepaalde andere dingen, maar die ging hij hier nu niet lopen opnoemen. Dat was het niet waard. 'Heb je het daar soms niet moeilijk mee?' was de volgende vraag die Yugi stelde. Als je het hem vroeg werd dit hele gesprek wel een beetje te... vriendschappelijk. De grijns op zijn gelaat verdween terwijl hij nog een laatste blik wierp op de mage en naar de boom naast hem liep om daar onder te gaan zitten. Een van zijn benen legde hij languit op de grond terwijl hij de andere gebogen hielt zodat hij er met zijn arm een beetje op kon leunen. De hele tijd blijven staan leek hem niks. Zeker niet als dit gesprek nog lang ging duren. Besides, hij had wat moeite om een nieuwe hoestaanval te onderdrukken die hij voelde opkomen. 'Soms wel, of nou ja, meestal eigenlijk,' antwoordde hij uiteindelijk toch terwijl hij zijn rode ogen weer op Yugi liet rusten. 'Je bent alleen maar goed voor bepaalde dingen...' een klein hoestje onderbrak zijn zin, maar die vervolgde hij al snel weer. 'En het brengt ook dingen met zich mee waar niet ieder mens op zit te wachten,' vervolgde hij. Zaphan grijnsde weer een beetje. Dingen zoals liefde en vriendschap had hij nooit gekend. Vrienden zaten je uiteindelijk alleen maar in de weg en liefde liet je dingen doen zonder gezondverstand. Het was beter zo. Niemand die je achter kon laten met spijt als je plots je leven verloor. 'En hoe zit dat met jou? Rondlopen met drie zielen lijkt me ook niet altijd even makkelijk,' vroeg hij om de aandacht weer een beetje van hem af te trekken.

Words:: 574 | IC-Post:: #4 | OOC:: Ik heb constant de nijging weer engels te gaan praten XD

Onderwerp: Re: A forest full of surprises! vr mei 03, 2013 9:07 pm

Hij voelde zich niet zo op zijn gemak en Yami vroeg of hij het moest over nemen. Maar dat weigerde hij meteen. Neen hij wilde niet wisselen. Want dan zou Zaphan weer iets meer weten. Iets wat hij dus niet wilde. Ook begon dit gesprek langzamer hand wat te vriendelijk uit te lopen en de vragen begonnen meer en meer op hun eigen privé te werken. Maar woorden kon hij nu niet terug nemen. Ook had hij er geen spijt van. Zaphan moest niet antwoorden als hij niet wilde. Yugi dwong hem nergens naar toe. De grijns op het gezicht van de jongen verdween wel langzaam en hij volgde de bewegingen. Zaphan ging langzaam gaan zitten tegen een boom. Duidelijk dat die ook niet van plan was, om moeilijk heden op te roepen. Deze jongen had het waarschijnlijk niet makkelijk gehad. Niet dat zijn eigenleven zo gemakkelijk was. Neen hij had ook al veel moeilijke dingen meegemaakt. Vooral in het begin dat hij af wist van Yami en Yuhi. Die twee waren nu wel zijn beste vrienden geworden. Okay ze konden elkaars gedachten lezen en ze bewogen en hielpen elkaar. Alsof ze met elkaar vergroeiden op sommige momenten. Maar ook konden ze wisselen, Yami en Yuhi konden het over nemen van hem. Dan kon hij naast hun staan en was hij doorzichtig in hun ogen. Soms was het wel handig. Als hij eens wat rust wilde. Zijn gedachten kwamen langzaam terug en hij draaide zich in de richting van de jongen die nu neer zat. Veel zin om zelf te gaan zitten had hij niet. Dus hij bleef rustig staan, waar hij stond. Terwijl hij nog steeds wachte op een antwoord. ” 'Soms wel, of nou ja, meestal eigenlijk,'” Langzaam knikte hij en hij vond dat Yami opvallend stil was geworden. Terwijl Yuhi wel naast hem op de grond was gaan zitten. Met een blik in zijn ogen dat glansden, van , van medelijden. Hij kon het wel begrijpen. Hij had al gezien, dat deze jongen precies niet zo gezond leek te zijn. ”je bent alleen maar goed voor bepaalde dingen…” Ging de jongen verder en het leek alsof de lichaam van de jongen zijn gedachten kon lezen. Want een hoest aanval stopte zijn woorden. Ergens had hij wel medelijden met hem. Ja zeker, hij had medelijden. Maar ergens was hij ook wantrouwig en voorzichtig. Je kon nooit weten wie dat er voor je stond. Maar Zaphan vervolgde al snel zijn woorden. ”En het brengt ook dingen met zich mee, waar niet ieder mens op zit te wachten.” begrijpelijk. Wie zou er niet van verschieten als iemand je vroeg naar je ziel. Een lichte zucht ontglipte zijn lippen. Hij wist niet precies waarom die zucht was gekomen. Het was onnodig geweest. Maar hij werd er wel weer wat kalmer van dan voorheen. Niet dat hij veel had om zich zorgen over te maken. Hij zou makkelijk een laatste woord kunnen uitspreken en dan langzaam en op zijn gemak weg lopen. Hij hield wel van nieuwe vrienden maken. Maar hij zou ook wel graag terug keren naar die wilde guild. Waar hij in het begin een hekel aan had gehad. Maar nu miste hij zijn kennissen en vrienden. De wilde bende die om de zoveel tijd op elkaar sloeg. Maar hoe hard ze ook vochten. Het versterkte hun band. Ook was het soms wel een goede training en iedereen had er toch plezier in. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht terecht. Gewoon door aan de guild te denken. Ja hij had het goed. ” ''En hoe zit dat met jou? Rondlopen met drie zielen lijkt me ook niet altijd even makkelijk,'” Trok Zaphan zijn aandacht weer. Hij haalde zijn schouders op. Hij was het gewend en hij kon niet veel woorden bedenken om het beter te beschrijven. ”Soms, maar ik ben het wel gewend geworden.” Het was de waarheid en hij zag de twee anderen naar hem lachen. ”het klinkt misschien vreemd. Maar we zijn goede vrienden geworden.” Hij had het nu op Yami en Yuhi. Ja hoe kon het ook anders als je altijd met elkaar opgescheept had. Maar dat was wel niet altijd zo. Er waren dagen dat hij ze niet zag of hoorde. Maar dat moest soms ook wel. Zijn blik gleed naar boven. Hoe veel woorden had hij nog over om een gesprek levendig te houden? Moest dit gesprek wel levendig gehouden worden. Hij had al door gehad dat Zaphan hier was gekomen om hem te waarschuwen en misschien was het beter te vertrekken. ”Nou ik zal je raad opvolgen. Maak je geen zorgen. Jij en je guild zullen geen last hebben van ons…” Hij legde een klein beetje de nadruk op ons. Het kon nu geen kwaad. De jongen wist het toch al van hem.

[800 woorden. en van mij mag je gerust weer engels praten hoor XD]