Nothing to do

Stilletjes zat een blonde mage aan de bar. Hij verveelde zich simpelweg dood, maar was ook niet in een bui om iets te gaan doen. Zijn Raijinshū was wel op pad gegaan maar hij was niet van plan geweest om mee te gaan. maar nu wenste hij dat hij toch was meegegaan, dan had hij tenminste wat te doen gehad. Of hij er zin in had of niet, bovendien kon hij met hen gewoon omgaan. De rest van de Guild was van tijd tot tijd best hopeloos. Sommige konden dan nog wel normaal zijn, zoals Erza, maar zelfs de rest van de S-Class mages konden zich nauwelijks volwassen gedragen. Hij had van tijd tot tijd ook wel zulke buien, maar niemand had dat ooit van hem gezien. Met de jaren was hij zwaar veranderd, van lieve onschuldige jongen naar de man die hij nu was. Langzaam goot hij de rest van zijn drinken naar binnen en zuchtte langzaam.

Vermoeid liep hij door de gangen. Hij had zich zelf echt veel te veel afgemat. Waar was hij mee bezig? Trainen en trainen en trainen. Ja dat was nu even de voornaamste voornemen. Hij wilde sterker worden. Veel sterken. Het lukte hem al goed om zijn magie onder controle te houden en hij hield zich best wel rustig. Maar van binnen kon hij net zo goed ontploffen. Ook al was hij nu zo vermoeid en echt wel op instorten stond. Toch liep hij recht op fier. Hij zuchte. Het was nog maar een paar dagen geleden geweest dat hij zich bij Fairy Tail had gevoegd. Hij had nog niet echt met iemand gesproken of zo. Neen hij was meer gaan trainen dan dat hij zich echt met de rest had bezig gehouden. Misschien werd het tijd om daar verandering in te brengen. Zijn keel branden. Hij had echt dringend iets te drinken nodig. Het was nog bes rustig nu. Hij had al veel gezien. De meeste mensen hier leken geheel gek. Niet dat hij dat niet was. Maar hij hield zich in. Hij lachte bij de gedachte, tja de leden hier hadden nog niets gezien. Langzaam liep hij richting de bar. Daar zou hij wat kunnen drinken en ondertussen ook rustig kunnen bekomen. Sommigen zeiden onder tussen gedoe dag. Hij had nog niet echt een band. Maar hij hoopte dat, dat snel zou komen. Hij knikte alleen even. Yugi kon geen woord uitbrengen. Alsof hij zijn stem kwijt was. Tja dat gebeurde waarschijnlijk wanneer je, je tot het uiterste dwong. Maar hij voelde wel dat hij aan het groeien was. Waarschijnlijk zou hij dan snel een job kunnen nemen. Want langzaam aan kon hij het geld wel gebruiken. Zeker voor het huisje dat hij huurde. Hij keek eens rond, tja het was rustig. Maar daar hield hij wel van. Bij de bar kon hij Laxus zien zitten. Hij had wel verhalen gehoord. Maar was hij echt zo sterk? Hij ging een paar plaatsen verder zitten. Hij had geen blik gegeven aan Laxus niet eens gereageerd. Waarschijnlijk zou hij zelf niets kunnen zeggen. Want zijn stem was weg. Hij nam gewoon een glas water. Ja dat zou hem deugd doen. Het glas water was zo goed als in een seconde leeg. het koele water verlichte het brandende gevoel in zijn keel en voor hij het wist had hij al een derde glas uit. Hij zuchte even. Eindelijk was hij van dat brandende gevoel af. Hij zuchte even. Maar wat moest hij nu gaan doen? Een job nemen dat was een idee. Maar hij was te moe om daar nu aan te beginnen. Gewoon even blijven zitten, dat was een optie. Maar zo saai. Hij zakte neer op de bar. Zijn hoofd liet hij rusten op zijn armen. Hij sloot zijn paarse ogen en luisterde naar de geluiden. Wachten tot er iets ging gebeuren. Tot dat er iemand weer gek begon te doen. Of tot dat hij iets had bedacht om te doen.

[Hoop dat ik mag antwoorden.]

Langzaam keek de blonde Mage op toen er iemand een paar plaatsen verderop ging zitten. Het was een van de lagere classen van mages. Het was niet te missen dat hij er vermoeid uit zag, maar zoveel had hij waarschijnlijk niet gedaan. Hij keek weer naar zijn eigen drinken en en draaide zich langzaam om zodat hij naar de rest van de aanwezigen kon kijken. Er leek niet veel te gebeuren dus hij draaide zich weer snel om, om vervolgens een hand door zijn blonde haar te halen. Hij verveelde zich echt, en iemand uitdagen tot een gevecht was zijn ding niet. Ookal sloeg hij graag Natsu tegen de grond, maar die idioot dacht veel te groots. Die dacht dat hij altijd iedereen kon verslaan terwijl hij vaak geen schijn van kans maakte. Niet dat veel anderen een kans maakte om hem te verslaan, hij had daarvoor al te lang getraind. Hij keek langzaam weer naar Yugi en zag dat hij met zijn hoofd op zijn armen lag. Achter hem hoorde hij een beginnende discussie en hij draaide zich met een grijns om. Ingrijpen zou hij niet doen, tenzij hij erin betrokken zou raken. ''Jeeeez...'' Mompelde hij zuchtend en schudde zijn hoofd. ''kunnen ze niet een keer iets stiller zijn.'' Mopperde hij zacht, maar bleef toekijken. Hopend dat het wat uit de hand zou lopen en hij iets kon gaan doen.

Hij voelde dat er iemand naar hem keek. Waarschijnlijk was het Laxus. Het kon hem niet veel schelen. Hij verveelde zich dood. Maar was te lui om iets te gaan doen. Dus hier zat hij nu. Met zijn hoofd op zijn armen en zijn ogen gesloten. Zo te horen zou de rust snel voorbij zijn. Want hij volgde een gesprek dat al snel zou veranderen in een ruzie. Hmm waarschijnlijk zouden ze zo gaan schreeuwen. Misschien zou het zoals gewoonlijk weer uit de hand lopen. Hij was nog maar een paar dagen hier. Maar hij had nu al meer gevechten gezien dan in heel zijn leven te samen. Ergens had het wel een verleiding. Vaak had hij zin om zich er in te storten en er ook een paar op hun bek te slaan. Hij lachte even bij de gedachte. Maar ja hij hield zich kalm. Misschien ietsje te lui. Of gewoon uit wijsheid. Vroeger had hij meer dan genoeg moeten vechten. Trouwens hij was nieuw en had dus de D-Class. Maar hij zou er voor zorgen dat hij snel hoger op zou komen. Maar daarvoor zou hij beter eerst eens een job nemen. Hij zuchte even. Ja hij kon het geld ook gebruiken. Hij ging recht zitten en draaide zich even om. Kijkend naar de mensen die nu echt wel luid begonnen te roepen. Zou het uit de hand lopen of niet? Ergens was het wel een leuke show. Hij lachte als het zou uitlopen zou hij er misschien wel bij springen. Of niet, misschien moest hij gewoon maar weg lopen. Maar dan miste hij deze spannende gebeurtenis. Alsof deze gebeurtenis zo spannend was. Ja de eerste dagen had hij het spanend gevonden. Maar nu was hij het al gewend geworden en was het meer saai. Uit zijn ooghoeken zag hij dat Laxus ergens geïnteresseerd leek te zijn.
Waarschijnlijk gewoon om de rest de les te spellen. Hij kende hem niet. Maar hij wist dat Laxus niet zo veel respect had voor anderen. Misschien omdat hij een S-Class was. Ja hoger kon je niet komen. Hij zuchte even en richtte zijn blik weer op de rest die nu pas echt begonnen los te barsten. Hij zag hoe een glas op hem af kwam. Maar yugi had goede reflexen en hield het zonder moeite tegen en zette het op de bar. Hij lachte even ‘Idioten!’ Dacht hij in zich zelf. Bij het minste barste er hier een gevecht uit. Maar hij had al gemerkt dat de band in de groep sterk was. Misschien was dit voor hun een teken om hun liefde te tonen? Er kwam een glimlach op zijn gezicht. Ja natuurlijk ze dreven elkaar altijd tot het uiterste. Maar hoe dan ook.. nu begonnen de stoelen te vliegen. Hij zag hoe de klappen begonnen. Er zaten een paar goeie rechtse en linkse in. Hoe dan ook het begon een klein beetje uit de hand te lopen. Hij draaide zich weer om. Hij had het nu wel gezien. Misschien niet zo’n goed idee. Straks kreeg hij weer een glas in zijn richting geworpen. Dan had hij wel een reden om mee te doen. ”Pleas…” Zei hij zonder het weten half hard op en rolde even met zijn ogen. Hij wist niet wat er ging gebeuren. Maar hij had wel veel zin om er achter te komen. Want dan had hij eindelijk weer wat te doen. Of op zijn mist, iets dat zijn luiheid weg zou vegen. Want nu was hij er echt weer helemaal klaar voor. Wat was het toch fijn als je gewoon even naar een gevecht kon kijken!

Zijn vinger gleed half over tafel, zijn irritatie steeds verder omhoog kruipend. Hoe moeilijk was het om hier voor een dag rustig te blijven, kon nou echt niemand het. Hij wist dat zelfs zijn eigen team zich er wel eens tussen voegde, maar hij bleef hierbuiten. Hij werd er een beetje moe van, en als hij zich ermee zou gaan bemoeien was hij de schuldige weer. Hij werd tegenwoordig een stuk sneller aangekeken als de schuldige in conflicten. Zonder twijfel had dat iets te maken met wat er was gebeurd tijdens de vorige Fantasia parade. Maar het was Gildarts die hem had teruggelaten, desondanks het feit dat hij de guild flink op zijn kop had gezet. Zijn team was blij geweest met zijn terugkeer, en diep van binnen was hij het ook wel weer. Zelfs al was de guild gevuld met idioten die alles aan puin werkten en niet gevuld was met extreem sterke mages, was het toch wel een plek waar hij het kon uithouden. Maar op dagen zoals deze kon hij ze allemaal wel weer hun nek omdraaien. Soms deden ze niks anders dan elkaar uitdagen, maar ze hadden nog geluk dat Gray en Natsu niet in de buurt waren. Stilletjes schudde hij zijn hoofd, een beetje twijfelend of hij nu zou ingrijpen of niet. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat die nieuweling een beetje zat te genieten. ''Geweldig, nog zo'n idioot erbij.'' Mopperde hij tegen zichzelf en zocht degene dankzij wie dit was begonnen. Het was niet eens een gevecht gevuld met magie, het grootste deel van de klappen werd uitgedeeld zonder. ”Pleas…” Hij keek even op naar Yugi en grinnikte even kort. ''Bang om erin betrokken te raken?'' Vroeg hij op een sarcastische toon. Hoe je het ook wende of keerde, erin betrokken raakte je wel als je in de buurt was. hij had al meerdere glazen voorbij zien vliegen, maar nu vloog er een recht op hem af. Hij stak alleen zijn hand uit en greep het glas en keek iedereen aan zonder wat te zeggen. Langzaam zette hij het glas neer en stak zijn handen in zijn broekzakken. Zonder een woord te zeggen zag je langzaam de lightning rond zijn lijf opkomen en zacht kon je het horen knetteren. Hij was niet van plan om aan te vallen, ze moesten alleen echt eens leren dat het ook wel eens genoeg was.

Onder tussen had hij weer al een glas met water voor zich. Hij trok zich niets meer aan van het gevecht dat zich achter hem afspeelde. Het kon hem niets meer schelen. Zolang ze hem met rust lieten had hij er geen problemen meer mee. Trouwens je kon het niet echt een gevecht noemen. Er zat geen magie tussen. Of toch niet zo veel. Je zag af en toe eens een vonkje overslaan. Maar ze riepen en sloegen elkaar meer dan dat ze echt vochten. Waarom waren ze eigenlijk weer begonnen? Ja iedereen daagde iedereen uit. Zo was het gewoon! Maar soms begonnen ze te vechten voor de domste dingen. Echt waar sommige mensen wisten niet van ophouden. Maar hij moest niet veel zeggen. Want hij was zo iemand. Hij had gezworen nooit zomaar op te geven. Nooit van zijn leven meer. Dus hij deed het ook niet. Je moest hem eerst helemaal uitslaan voor dat je van hem af was. Hij was niets voor niets ook een Dragonslayer ook al wisten de leden het nog niet. Hij was ook niet van plan het zo snel te laten zien. Neen zeker niet. Voor nu was het nog zijn kleine geheimpje. Ze zouden er ooit wel eens te weten komen. Daar was geen ontsnappen aan. Hij schaamde zich er ook niet voor. Neen hij was gewoon hij en hij wilde niet anders bekeken worden door zijn magie. Hij dronk nog eens een slokje van zijn water. Man het ging er maar luider en luider aan toe. Hij hoorde de woorden van Laxus. ''Bang om erin betrokken te raken?'' Yugi gromde eens binnensmonds. Bang? Bang voor wat? Neen hij had lang geleden angst opzij gezet. Hij had het leren accepteren op de tijden dat het nodig was. Maar waarom zou hij bang moeten zijn voor dat groepje.

Neen Laxus had het mis en hij zou snel genoeg er achter komen dat yugi niet iemand was die weg vluchtte voor angst. Hij glimlachte eens terwijl hij Laxus zag bewegen. Hij had ook een glas gekregen en net als Yugi zette Laxus het glas rustig terug op de bar. Onder tussen nam hij zijn glas met water stevig vast. Rustig wachte hij op het juiste moment. Laxus zat nu met zijn handen in zijn broekzakken. Langzaam kon je de magie zien verschijnen. Je hoorde het zacht knetteren. Ja nu was het perfecte moment om die idioot te laten in zien dat angst niet in zijn woorden boek stond. Hij wachte nog even. Sommigen keken Laxus nu maar boos aan. Toen bewoog hij zijn arm lichtjes. Hij pletste het water over Laxus geen. In één seconde werd alles stil. Alsof ze het niet konden geloven wat hij net gedaan had. Hij keek voor zich uit. ” Watch out Laxus, you don’t to hurt yourself… Do you?” Zijn blik gleed heel even naar Laxus. Hij lachte… vriendelijk. Maar dat meende hij natuurlijk niet. Onder tussen was alles wel terug stil gevallen. Wat waren ze bang dat Laxus nu iets zou doen? Hij lachte inwendig. Hij mocht dan wel een D-Class zijn en nu kon hij Laxus misschien nog niet verslaan. Maar hij was een meester in ontwijken en dus hij was niet zo makkelijk beet te nemen als je zou denken. Hij zuchte weer eens en zette het lege glas terug op de bar. Hij had de woorden expres in het Engels gezegd. Dat klonk beter dan het gewoon in het Nederlands te moeten zeggen. Nu wachte hij op een reactie iets. Want hij verwachte niet dat Laxus het hier bij zou laten. Zo was die gewoon niet. Toch volgens de verhalen die hij had gehoord.

Soms kon hij heel slecht tegen het gedrag van de rest en hij wist heus wel dat het iets was dat hij simpelweg moest accepteren. hope moeilijk dat soms ook wel niet was, het liefst liet hij ze alle hoeken van de Guild zien. Maar als hij dat deed had hij weer een probleem en daar had hij echt geen zin in. Maar toch waren er een aantal die uit de buurt bleven, maar goed ook. Meestal was het of Erza of hijzelf die hier een eind aan maakte. Meestal liet hij Erza de eer op zich nemen, maar die was er dus niet. Dat was het nadelige aan haar, ze was te vaak weg op jobs met dat falende team en het bijeengeraapte zooitje idioten. Als hij dat in haar gezicht zou zeggen dan was hij de klos, maar hij kon het altijd denken. Maar nu moest hij dit zooitje weer tot stilte manen, iets wat hij nooit leuk vond. Maar toch was het deels zijn verantwoordelijkheid, bovendien scheelde het hem een hoop commentaar. Hij had nog een hoop te doen om weer een normale positie binnen de Guild te krijgen. Gelukkig boekte hij snel genoeg succes en de blikken die hem geworpen werden varieerde. Maar dat deed er voor hem niet toe, het was stil en er was weer rust in de tent. Hij wilde zich weer omdraaien toen er opeens water uit de lucht viel. zijn hoofd schoot opzij en hij staarde Yugi strak aan. Het was nu nog stiller dan het al was en Laxus wist dat iedereen naar hen staarde. Het was niet de bedoeling om te gaan knokken, maar hij zou zeker geen stap terugnemen van deze uitdaging. ” Watch out Laxus, you don’t to hurt yourself… Do you?” Klonk Yugi's stem en langzaam stond Laxus op, zijn ogen geen seconde afwendend van de nieuweling. ''You've got quite some guts for a newbie.'' Antwoorde hij koeltjes en ging het er nu zker niet bij laten zitten. De lightning werd sterker en langzaamaan begon zijn gehele lichaam erin gehuld te raken. ''But if you want to pick a fight so badly. Bring it on, you damned brat!'' Iets in hem waarschuwde hem om zijn ogen open te houden. Dit joch was niet zo'n leeghoofd als Natsu, misschien kon hij hier nog wat aan hebben.

De stilte leek dodelijk te zijn. Maar het kon hem niets schelen. Het gaf hem alleen nog maar meer energie. Energie die hij misschien wel zou verspillen. Een gevecht zou er komen hoe dan ook. Hij wist dat hij zou verliezen. Hij was nieuw en Laxus was een S-Class. Maar hij zou het die gast ook niets voor niets geven. Trouwens voor hem was het gewoon voor de lol. Trouwens Laxus had zich duidelijk ook verveeld. Hij voelde hoe de blikken op hem en Laxus waren gericht. Geweldig. Maar nu zou die gast wel begrijpen dat hij niet iemand was, waarmee dat je zomaar kon sollen. Neen hij dacht wel na over zijn daden en het enigste wat hij wilde is tonen dat hij niet iemand was die zomaar weg liep van een gevecht. Hij draaide zich om en keek Laxus recht aan. Er was geen angst in zijn ogen te zien. Alleen maar vast beradenheid. Hij zag Laxus zijn ogen wel. Ze staarden hem strak aan. Als een blik kon doden dan was hij er al lang geweest. Gelukkig voor hem, was dat niet zo. Hmm dit kon nog heel interessant worden. Het leek alsof niemand nog durfde te ademen. ''You've got quite some guts for a newbie.'' Hij lachte even. Wat had Laxus dan toch wat respect voor hem? Neen dat kon niet waar zijn. Hij bleef Laxus aan kijken. Hij had die gast eigenlijk niet uitgedaagd. Alleen maar een waarschuwing gegeven. Maar Laxus had het duidelijk anders begrepen. Hij kon het licht zien verschijnen harder dan eerst. Neen aan een gevecht zou hij niet meer kunnen ontsnappen. Maar wat kon het hem nog schelen. Hij wachte even. Hij bestudeerde hem eens goed. Niet echt iemand waarvan je zou denken dat die zijn hersenen veel gebruikte in gevechten. Hij leek meer iemand die op brute kracht overging.
Maar schijn kon bedriegen en hij wist ook wel dat Laxus niet een van de domste was. “But if you want to pick a fight so badly. Bring it on, you damned brat!'' Op die woorden had hij gewacht. Iets zei hem dat Laxus toch ergens op zijn hoede was. Waar wachte die dan op. Hij stond op en keek Laxus weer recht aan. Zijn ogen donker en vastberaden en de woorden kwamen er een beetje spottent uit. ”If I’m a brat, what are you then a old guy?” Hij had geen schrik voor hem. Ook al wist hij dat hij zou verliezen. Hij wachte even en zuchte. Hij ging zijn taal weer in het Nederlands zetten voor deze zin. Het kon hem niet veel meer schelen. Zijn ogen leken vuur te scheten en niemand leek er tussen te willen komen. Ergens vond hij het zielig. Maar als er iemand tussen zou komen dan zou hij het ook niet accepteren. Neen dit gevecht ging tussen hem en die arrogante gast voor hem. Hij zou wel respect voor hem moeten tonen. Want hij wist al precies hoe hij dit gevecht zou aanpakken. Misschien dacht Laxus dat hij hem in 1,2,3 zou verslagen hebben. Maar hij was niet iemand die zomaar uit de ring werd geslagen. Beter nog hij was van plan om Laxus te doen zweten. ”Kijk ik weet dat ik niet van je kan winnen Laxus.” Sprak hij rustig en kalm. Alsof het hem echt niets kon schelen. ”Maar ik zal je wel doen zweten!” Deze keer was het vastberadener. ”Trouwens we hebben toch niets beters te doen.” Hij lachte nogmaals. Alsof hij Laxus uitlachte. Maar dat was niet het geval. Hij wachte gewoon. Hij wachte op de eerste zet.
Dit was puur voor de lol en om de tijd te verdrijven. Hij zou dan wel verliezen. Het kon hem niet veel schelen. Want hij zou bewijzen dat hij toch wel iemand was waarvoor je moest oppassen. Hij had Laxus en Natsu al zien vechten. Elke keer verloor Natsu dan wel. Ja Natsu verloor redelijk gemakkelijk. Maar die gast was ook alleen maar één en al pure vecht kracht. Niet dat er daar iets mis mee was. Maar als je een sterkere rivaal wilde doen laten zweten. Ja dan moest je ook je hersenen gebruiken. ”Waar wacht? Een uitnodiging?” Wier hij Laxus toe. Zijn eerste stap van dit gevecht was al lang klaar. Ze zouden het snel genoeg zien.

Alle aandacht was op hen gericht, en dat alles omdat hij het zat was dat het weer op een knokpartij was uitgelopen. Het ging nooit goed als hij ergens ingreep, op een of andere manier liep het toch altijd weer uit de hand. en nu lagen de problemen en een knokpartij bij hem, het kon ook niet anders zijn. Maar hij zou niet de eerste zet doen, dat liet hij altijd aan zijn tegenstander over. ”If I’m a brat, what are you then a old guy?” Nu haalde Laxus zijn schouders op, niet bereid om zich dat persoonlijk aan te nemen. ''Als jij het zo wil zien... Ga je gang.'' Zei hij zelf en bleef nog altijd gewoon staan. De blik in de ogen van zijn tegenstander amuseerde hem, hij had echt lef. ”Kijk ik weet dat ik niet van je kan winnen Laxus.” Het klonk kalm en vastberaden. Nu rolde hij met zijn ogen, wetend dat het waar was. Er was niemand die echt een kans tegenover hem maakte, Gildarts misschien maar dat bleef nog steeds onbekend. ”Maar ik zal je wel doen zweten!” Deze keer was het vastberadener. ”Trouwens we hebben toch niets beters te doen.” Hij zweeg even en bekeek deze nieuweling eens goed. ''Voor je eerste opmerking wil ik toch wat weten. Als je weet dat je het toch wel gaat verliezen, waarom probeer je het dan?'' Vroeg hij, kalm maar toch uitdagend. Hij zou het bijna kunnen vergelijken met die andere idioot, maar die dacht dat hij altijd wel kon winnen. ''En desondanks het feit dat ik niks te doen hebt betekent niet dat ik mijn tijd moet verspillen.'' Vervolgde hij, deels neerbuigend en met een strak gezicht. Hij wist zo onderhand wel dat hij dit ander moest aanpakken, hij zou niet simpelweg over hem heenlopen. Als zijn team er was geweest dan had hij gewoon weer kunnen gaan zitten en hen het werk laten doen, zoals ze altijd wilden doen. ”Waar wacht? Een uitnodiging?” Wierp het joch hem toe en hij fronste. ''Misschien wacht ik daar wel op.'' Antwoordde hij, maar veroerde geen vin. Afwachtend keek hij de nieuweling aan.

Er leek iets niet te kloppen. Hij vond dat Laxus veel te rustig reageerde. Zo was het ook niet leuk meer. Op zijn opmerking… ja daar had hij maar koeltjes op gereageerd. Alsof het Laxus echt niets kon schelen. Neen hij had iets anders verwacht. Hij had verwacht dat hij Laxus uit zijn vel had kunnen halen. Maar of te wel speelde hij een spelletje. Of de verhalen over deze gast voor hem waren allemaal veel te over dreven. Toch zou het op een gevecht komen of niet? Hij had weer energie genoeg. Zou Laxus deze dingen zomaar laten gaan? Dat leek niet te kloppen bij het plaatje dus… Dus hij moest gewoon ook wat aan het spelen zijn. Of Laxus wou zijn status in de groep verbeteren. Dat kon Yugi dan wel begrijpen. Hij geloofde ook niet dat Laxus zo slecht was als iedereen zei. Trouwens als hij iedereen echt haatte. Waarom was hij dan terug gekomen. Sommigen moesten echt wat beter gaan na denken. Door zijn verleden had hij leren na te denken. Het was hard geweest en hij had vaak gedacht dat hij vervloekt was. Maar hij was ook blij met het verleden die hij had! Misschien vreemd omdat het heel erg pijnlijk was. Maar hij had er veel uit kunnen leren en misschien was dat ook zou voor de jonge volwassenen die voor hem stond. Hij slikte even, neen hij zou zijn gedachten niet laten zweven. Hier en nu was dat niet echt een goed idee. De woorden van Laxus kwamen diep bij hem naar binnen. ''Voor je eerste opmerking wil ik toch wat weten. Als je weet dat je het toch wel gaat verliezen, waarom probeer je het dan?'' Het klonk kalm. Maar ook uitdagend. Neen Laxus wilde het antwoord op die vraag niet weten.
”Je moet geen vragen stellen, waarop je het antwoord toch niet wilt weten.” Het klonk even kalm als dat van Laxus. Maar het was niet uitdagend. Hij had zo’n zijn eigenredenen. Trouwens hij verveelde zich en dan deed hij wel vaker domme dingen. Zeker als hij een tegenstander zoals Laxus kon gaan bevechten. Zijn ogen veranderden even in een flits van woede. Maar het verdween in een seconde weer. Neen hij was niet boos op Laxus. De woede die hij had was wel op iemand gericht. Die persoon, hij zou hem uit terug tegen komen. Wanneer die dag kwam. Dan zou hij niet rennen. Neen hij wilde die persoon verwoesten. Net zoals die, hem gedeeltelijk had verwoest. Toch was hij daar ook dankbaar voor. Hij was goed zoals hij was. Ook al wist hij niet hoe hij zou zijn geweest wanneer dat ene ding niet was gebeurt. Mar dat lag in het verleden. Het was nu de toekomst die telde. ''En desondanks het feit dat ik niks te doen hebt betekent niet dat ik mijn tijd moet verspillen.'' Het klonk neerbuigend. Iets waar Yugi niet goed tegen kon. Hij wachte met antwoorden en hoorde de woorden van Laxus wel op zijn volgende reactie. Hij lachte even. Wilde Laxus dit wel? Ergens kreeg hij het gevoel van niet. Hij zuchte even. Luid op. Hij had geen zin om hier te blijven staan. Ook niet om een bek gevecht te beginnen. Als Laxus dit niet wilde dan moest hij dat zeggen… ”Ik heb nooit gezegd dat je met me moest vechten…” Sprak hij rustig. ”Als je, je tijd ergens anders wilt gaan verdoen hou ik je niet tegen!” Vervolgde hij met een beetje een hardere stem. Het was nu Laxus zijn keuze. Hij zou zich er niets van aantrekken als hij weg zou lopen. Maar hij zou het ook niet erg vinden als er een klap aankwam.

Hij wachte op een reactie. De eerste reactie, hij had gewoon geen zin om daar antwoord op te geven. Het leek er op dat Laxus ergens nieuwsgierig was geworden. Maar hij mocht nieuwsgierig blijven. Yugi had geen zin om zijn hele levens verhaal dat o zo verschrikkelijk was uit te leggen. Trouwens als Laxus het wilde weten moest hij er later maar ooit naar vragen. Niet dat hij dan iets zou zeggen. Maar hij zou het dan wel kunnen overwegen. Het leek er ook wel op dat zonder dat hij het liet merken. Laxus hier ergens wel van genoot. Dat was goed. Heel goed zelfs want hij hield er niet van als hij mensen verveelde. Trouwens Laxus was eigenlijk in persoon nog niet zo erg. Maar daar kon ook nog verandering in komen. Hij blijf de blonde gast aankijken. De magie die hem omringde was nog altijd niet verdwenen. Natuurlijk niet, maar waarom was het zo sterk? Iets zei hem dat Laxus ergens op zijn hoede was. Waarom? Was hij bang om verslagen te worden door een D-Class. Neen en toch. Waarom deed hij zo zijn best? Yugi moest die vragen eigenlijk niet stellen. Was er eigenlijk een heel goede reden om Laxus aan te pakken. Behalve dat hij respect wilde en zich verveelde? Terwijl hij wist dat hij zou gaan verliezen… Niet echt hij deed het nu puur voor de lol. Maar dan nog waarom deed hij zo zijn best en waarom bleef hij zo koel? Pure ervaring, hij had al te veel meegemaakt om zich als een gek zorgen te maken over de gevolgen. Of om angst te voelen ook al was Laxus een sterkere tegenstander. Hoe dan ook hij had nu eenmaal besloten om er een goed gevecht van te maken. Een gevecht waarvan zelfs Laxus zou opkijken.
''Jij bent degene die dit heeft uitgedaagd, bovendien moet jij ook nog wel leren hoe je tegenover anderen moet opzetten.'' Hij gromde even binnensmonds, stil zodat Laxus het niet zou horen. Ergens werd hij nu een beetje kwaad. Vanbinnen toch.. maar vanbuiten liet hij er niets van merken. Hij lachte zelfs een keer. langzaam knikte hij. Okay ergens had Laxus gelijk. Maar wat bedoelde hij precies met, ‘je moet ook nog leren hoe je tegenover anderen moet opzetten’? Laxus had waarschijnlijk wel een goede reden om die woorden te gebruiken. Ook al snapte hij het niet helemaal… Hij zou het laten vliegen. Geen zin om nu ook nog een discussie te beginnen over zo iets. Hij bleef hem aanstaren. Was die bang dat yugi opeens zou aanvallen. Hij gaf toe soms deed hij domme dingen. Maar hij was ook niet helemaal gek en zeker niet als het over gevechten ging. Neen dan ging hij slim te werk. Toch meestal… Er waren dagen dat hij gewoon als een gek er op los barste. Maar vandaag was dat niet het geval. Daar had hij ook geen reden voor. ''Bovendien zou ik zo even gauw niet op iets komen om mijn tijd aan te verspillen, dus waarom ook niet.'' Hij moest even lachen. Dus Laxus had er toch zin in? Of was het alleen om zijn naam hoog te houden? Weer vragen waaraan hij niet moest denken. Het zou wel uitkomen op zijn tijd. ''Bring it on, Brat!'' Siste Laxus naar hem. Hij grinnikte even. Dat was duidelijk een teken dat ze niet meer moesten praten. Ze hadden al genoeg tijd verbruikt daaraan. Als Laxus niet weg zou lopen na het gevecht. Dan konden ze misschien wel nog wat praten. Maar was Laxus een prater of niet?
Hij bleef rustig staan. nog geen zweet druppeltje liep over zijn gezicht. Hij was helemaal rustig en kalm. Alsof er ijs door zijn bloed stroomde. Hij zag dat Laxus meer Magie verzamelde. Het zorgde er voor dat Yugi moest lachen. Hij was er klaar voor. Laxus zou niet als eerste aanvallen. Het maakte niets uit. De verrassing zou het zelfde blijven. Hij ademde rustig en zijn paarse ogen werden helemaal zwart. De schadowclones. Hij was er een specialist in. Het beste was dat hij in minder dan een seconde van plaats kon verwisselen met een van de clones. Maar nu zorgde hij er expres voor dat er maar één clone was. ”As you wish!” Het was de clone die nu sprak. Terwijl hij veilig op een afstand stond. De clone voor Laxus en hij er achter. Dit zou leuk worden. De clone viel Laxus van voren aan en hij, hij vloog van achteren op hem af. Wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Terwijl het gevecht nu echt begon, was de rest stil. Alsof ze echt niets meer durfden. Alsof ze maar standbeelden waren die wachten op het moment van de waarheid die zich snel genoeg zou onthullen.

De nieuweling bleef lang stil en het verbaasde hem een beetje. Blijkbaar was hij geen prater, niet dat hij er zelf wel een was. Hij bleef ook het liefst gewoon stil tegen anderen die hij niet kende. Zelfs degene die hij wel kende sprak hij niet vaak mee, tenzij het belangrijk was of hij moest weer eens wat uitleggen. Maar toch was dit weer anders, hoeveel vragen hij ook stelde, de reactie was minimaal die hij kreeg. Alsof het joch niet wilde antwoorden op zijn vragen. Hij wist ook wel dat ieder zijn eigen geheimen had, maar in deze guild moest je toch ook wel wat met elkaar durven delen. Dan kon hij wel begrijpen dat hij niet de eerste was die je zou vertrouwen met iets, maar een woordje meer kon vast geen kwaad. Geen enkele van zijn opmerkingen kregen een reactie. Het irriteerde hem nu wel een beetje, zo was het ook niet leuk meer. Een beetje reactie mocht ook wel. Dan was het voor hem ook niet nodig geweest om zulke lange zinnen met vragen uit te spreken. hij moest toch even zuchten, dit was best wel saai. meestal kon hij ook wel van een potje bekvechten genieten, maar dit zou meer terugvallen op het fysieke. Niet dat hij dat erg vond, een beetje actie was ook goed voor hem op dit moment.
Hij voelde de magie van de nieuweling loskomen en hij grijnsde. Dit was het punt waarop de lol zou beginnen. Hij hoorde beweging van meerdere kanten en grinnikte. Dacht dat joch nu dat hij gek was. Maar goed hij zou het half laten gaan. Hij moest even buiten zicht komen zodat hij zijn eigen truc kon uitvoeren. ”As you wish!” Klonk het en hij grijnsde weer. Van voor zag hij iets op hem afkomen, maar achter hem hoorde hij ook geluid. Hoe kon hij van twee kanten aanvallen? Tenzij... Hij schudde het van zich af, dat ontdekte hij wel. Zijn vuist gloeide op en zonder een seconde te twijfelen schoot hij naar voren, richting de clone om die uit te schakelen. Meteen daarna maakte hij gebruik van zijn Lightning body om opzij te schieten en twee meter verder tot stilstand te komen. ''Clones hea...'' Zei hij langzaam en grinnikte.


Ooc
omg omg in je os VALON <3
ik lieft zijn accent

Hij gromde even. Hij had teveel geluid gemaakt. Laxus schoot naar voren en zijn kloon nam de klap op en plofte uit elkaar. Terwijl hij net een slag wou maken. Maar Laxus schoot weg en kwam wat verder tot stilstand. Natuurlijk…. Hij had kunnen weten dat het niet zo makkelijk zou gaan. maar dan nog. Zijn klonen, dat was nu eenmaal zijn specialiteit. Ook al was licht zijn magie en waren het schaduwklonen. Hij had het geleerd en nu, nou ja, nu kwamen ze toch altijd handig uit en zeker in gevechten. Ze vielen misschien snel uit elkaar. Maar ja als ze met veel waren kon je ook wel een harde klap krijgen. Trouwens hij kon van plaats verwisselen met de klonen wanneer hij maar wilde. Dus makkelijk om te weten wie de echte was, tja dat was niet makkelijk. Hij lachte even. Hij hield van een uitdaging. Maar niemand kon alle klappen ontwijken en hij zou wel een manier vinden om Laxus ook eens te raken. Hij had Laxus misschien wel gemist. Maar tja hij had ook geen echte klap gekregen. Hij draaide zich om naar de gast. Hij had er plezier in gekregen. Het zorgde er alleen maar voor dat hij veel meer energie kreeg. Plus het feit dat het ook wel een leuke training was. [i] ''Clones hea...''[i] Hoorde hij Laxus zeggen. Hij keek hem strak aan. Hij zag hem wel grinniken. Had hij er echt zo veel plezier in. Hij moest er zelf ook wel mee lachen. Maar kon Laxus wel volgen? Of beter gezegd zou hij kunnen blijven volgen. Dit was misschien alleen maar een gelukkige ontsnapping. Zijn handen gleden in zijn broekzakken alsof hij er mee stopte. Maar nee hij haalde alleen een naaldje uit zijn zakken. Hij lachte even heel vriendelijk naar Laxus.
Maar Laxus zou moeten wachten om te zien wat hij er mee van plan was. ”Ik vraag me af hoe lang je dat nog volhoud.” sprak hij rustig. Hij had het niet alleen op de ontweken klap van de echte hij. Trouwens Laxus zou nu ook wel door moeten hebben dat hij kon wisselen van plaats met zijn klonen. Tja anders had hij die klap gekregen en niet de kloon die voor hem had gestaan. Het naaldje stak hij door zijn riem. Zodat wanneer nodig hij het meteen kon gebruiken. Wat was hij van plan daar mee. Iets wat hij wel vaker deed. Maar dat moest nog wel even een verrassing blijven. Hij zette zich klaar voor de volgende aanval. Hij vloog recht op Laxus af. Maar, net toen hij de klap wilde geven. ”Shadowclones!” In een seconde wisselde hij met een schaduwkloon. Maar deze keer was er niet alleen één kloon. Neen deze keer nam hij betere voorzorgen. Terwijl hij zijn magie gelijk matig verdeelde over de klonen. De drie vlogen op Laxus aan. Hun vuisten schijnend van het licht. Terwijl hij van boven kwam. Klaar om wanneer nodig weer te wisselen met een kloon. Hij had geluk dat hij zo snel was. Maar Laxus was geen gemakkelijke tegenstander. Neen dit zou hard worden. Misschien moest hij zelf zijn Dragonslayer magie gebruiken. Maar voor nu had hij genoeg aan zijn klonen. Hij lachte terwijl zijn ogen weer helemaal zwart waren door de klonen. Hij zag de rest wel kijken naar het gevecht. Geweldig. Maar vooral vroeg hij zich af wat Laxus er van vond en of hij de klappen zou kunnen ontwijken en welke bewegingen hij allemaal zou maken. Hij zou er snel genoeg achter komen. Maar zo lang hij kon. Zou hij zich niet zo makkelijk gewonnen geven.

Ooc
me to me to XD

De kloon was makkelijk te herkennen, maar er was iets vreemds aan de rest. Hij moest toch even grijnzen, om uit te vinden wie de echte was moest hij een strategie hebben. Iets wat hij niet vaak moest bedenken in zijn gevechten. Hier ging hij nog eens van genieten, een uitdaging deed hem wel goed. Zag hij daar nu ook een klein lachje verschijnen op het gezicht van de nieuweling. ”Ik vraag me af hoe lang je dat nog volhoud.” Nu lachtte hij even en schudde zijn hoofd. Onderschatte die nieuweling hem nu of was hij alleen maar aan het geinen? Hij bleef zijn hoofd schudden en rechtte zijn rug terwijl hij Yugi aankeek. 'Dat zijn toch geen woorden van onderschatting neem ik aan.'' Sprak hij zacht en verbrak het oogcontact niet. Hij had het naaldje wel gezien maar besteedde er niet echt aandacht aan. ''Want dat zou toch echt een grote fout zijn.'' Vervolgde hij en verschoof zijn voeten iets, wetend dat dit nog maar het minste was wat er op hem af kwam. ”Shadowclones!” Klonk het en Laxus fronste. zou hij nu dezelfde truc opnieuw proberen? Wat had dat nu weer voor nut, die clones waren niet sterk genoeg dus hij zou snel genoeg weten wie de echte was. Hij zag de clones op zich afkomen en grijnsde. Even bleef hij staan voor hij zijn hand naar voren stak en zijn vingers iets boog. ''Lightning Flash'' Klonk zijn stem even voordat alles wit werd en hij zelf wegschoot. maar toch zou het lijken alsof hij er zelf nog was. Want net als Yugi kende hij ook een aantal trucjes. Zodra al het licht weer verdwenen was stond hij er nog, althans een projectie van hem. Hij had vele jaren met magie getraind en dit was voor hem niet zo moeilijk. De projectie van hem sprong iets opzij en zelf zette hij zich af naar de tweede verdieping die niet zo ver weg was. Jammergenoeg was de tweede verdieping nu ook beschikbaar voor zij die niet S-Class waren. Anders was het voor hem heel makkelijk geweest. Zwijgend ging hij op de rand zitten en keek neer met een grijns. Het aanvallen van zijn projectie zou totaal geen nut hebben, maar het was wel grappig om te zien. Hij wilde weten hoe Yugi hierop reageerde, en hoe hij zijn acties zou ondernemen. Hij liet zijn projectie ook niet verplaatsen en bleef rustig zitten.

Terwijl de seconden voor zijn aanval voorbij vlogen. Kwamen de woorden van Laxus terug in zijn hoofd. Ze spookten er door. Maar het deed hem alleen maar lachen. Normaal gezien mocht je, je niet laten afleiden en zeker niet in het midden van een aanval. Maar Laxus was een kleine uitzondering. Trouwens hij dacht er misschien aan. Maar tja zijn aanval ging nog altijd goed en nu was het toch maar een kwestie van seconden. 'Dat zijn toch geen woorden van onderschatting neem ik aan.'' Nooit zou hij een vijand of andere tegenstander onderschatten. Hij had dat vroeger te veel gedaan en nu wist hij wel al beter. ''Want dat zou toch echt een grote fout zijn.'' Zijn ogen waren gericht op Laxus. Terwijl hij dichterbij kwam. Hij wist dat, dat een grote fout zou zijn en zeker bij Laxus. Maar ergens in een flits… Hij gromde en volgde, de bewegingen van Laxus op. ''Lightning Flash'' Hij moest lachen en alles werd even wit. Nu een blinde blek! Zijn hand ging recht naar het naaldje voor hij het worp. Alles was wit, maar hij wist welke kant hij het naaldje naar toe wierp. Wat was Laxus van plan. Als die gast een aanval van plan was geweest dan had hij het nu al geweten. Maar er kwam niets zelfs geen klap. Het licht verdween en hij zag Laxus nog altijd staan. Zijn klonen losten op. Het had geen zin om die Laxus aan te vallen. Zijn oog viel op het naaldje. Het stak recht uit de grond. Maar één probleem. Laxus stond er nu met zijn voet recht op. Hij lachte, ‘een projectie.’
Dat was goed. Maar net niet goed genoeg. Hij kreeg even het gevoel dat Laxus hem juist onderschatte en veel zelfs.
Hij kwam zachtjes neer en voerde zijn slag zelfs niet meer uit. Wat voor nut had het? Niets! Hij zuchte even en keek naar de Projectie. Hij moest lachen. ”Ben jij nu niet diegene die mij onderschat Laxus?” sprak hij. Terwijl hij zonder te bewegen rondkeek. Waar was de echte Laxus? ”Een projectie is slim. Maar net niet slim genoeg.” vervolgde hij terwijl zin oog op de echte Laxus viel. Geweldig hoor nu stond die gast op de tweede verdieping. Niet dat het veel verschil zou maken. Hij lachte even naar hem. Okay hij was nieuw… maar dat betekende nu niet dat hij achterlijk was of zo. Hij zakte langzaam door zijn knieën en pakte het naaldje op. Waarna hij het terug in zijn rem stak. Tja het was misschien dom. Maar het was wel doeltreffend. Hij gebruikte het al vele jaren en altijd wanneer hij een blinde plek had. Zoals nu. Het zorgde er voor dat klonen, projecties en zo voort uitkwamen. Maar ook wanneer dat de vijand een aanval wilde uitvoeren kwam het handig van pas. Want dan zorgde het er voor dat hij wist of de vijand er aankwam of niet. Zijn ogen werden weer normaal. Perfect, nu zou hij zijn klonen niet meer zo open gebruiken. Langzaam kwam er licht rond zijn vuisten. Dit was niet zomaar een spelletje en hij had een tactiek om Laxus te laten zweten. Maar had Laxus eigenlijk wel een tactiek. Het was slim geweest, maar was het de bedoeling geweest? Waarschijnlijk om hem een beetje voor schut te zetten. Hij keek Laxus recht aan. Wat zou zijn reactie zijn. Zou er een aanval komen of niet? Tot nu toe had hij alleen zijn klonen gebruikt. Maar daar zou snel verandering in komen. Kwestie van het juiste moment en de aanval.

Hij zag hem weer even lachen en hij fronste. Wat was er zo grappig aan? Hij was hier degene die de verkeerde had uitgekozen om uit te dagen. Hij schudde even zijn hoofd, maar zei geen woord. Terwijl het felle licht dat zijn 'ontsnapping' had verdoezeld wegtrok zag hij ook de klonen weer verdwijnen. Hij moest toch even grijzen, hij vond het wel grappig. Maar dit was een van de weinige keren dat hij had moeten nadenken terwijl hij bezig was. Weer moest de nieuweling lachen en Laxus fronste even. ”Ben jij nu niet diegene die mij onderschat Laxus?” Nu snoof hij even kort en haalde een hand door zijn blonde haar. ”Een projectie is slim. Maar net niet slim genoeg.” En nu wist hij ook dat Yugi hem gespot had. Langzaam schudde hij zijn hoofd. ''Ik onderschat mijn tegenstander nooit,'' antwoordde hij toch weer kortaf en bleef rustig zitten. Hij wilde eerst nog afwachten op wat er ging gebeuren nu. Hij zag wel dat Yugi weer met het naaldje bezig was en hij hield hem strak in de gaten. ''Het was slim genoeg om jou voor de gek te houden, want zoals je ziet zit ik hier en sta jij nog beneden.'' Vervolgde hij droogjes en zette zich af en belandde weer op de grond voor hij Yugi weer aankeek. Het viel hem op dat er licht begon te ontstaan en hij grijnsde even. eindelijk ging hij het anders aanpakken, maar waarschijnlijk zou hij het niet met brute kracht redden. Hij reageerde erop door zijn eigen magie ook weer te laten oprijzen. ''Zijn we klaar met elkaar uittesten? Of wil je eeuwig doorgaan met een kat en muis spelletje.'' Vroeg hij zacht, maar hij bleef alert.

Niet mn beste post

Zijn ogen werden weer normaal. Perfect, nu zou hij zijn klonen niet meer zo open gebruiken. Langzaam kwam er licht rond zijn vuisten. Dit was niet zomaar een spelletje en hij had een tactiek om Laxus te laten zweten. Maar had Laxus eigenlijk wel een tactiek. Het was slim geweest, maar was het de bedoeling geweest? Waarschijnlijk om hem een beetje voor schut te zetten. Hij keek Laxus recht aan. Wat zou zijn reactie zijn. Zou er een aanval komen of niet? Tot nu toe had hij alleen zijn klonen gebruikt. Maar daar zou snel verandering in komen. Kwestie van het juiste moment en de aanval. Hij wist niet wat Laxus zou gaan doen. Ergens had hij er geen probleem mee dat die gast nu boven zat. Hij had eigenlijk veel zin om er mee op te houden. Het begon hem langzaam aan te vervelen. Laxus had eigenlijk nog niet veel gedaan. Alsof hij al het werk moest doen en daar zat hij mee in. Laxus was degene die heel de tijd zijn aanvallen vermeed. Hij had wat beter verwacht van die gast. Misschien een betere uitdaging. Daar had hij wel op gehoopt. Hij had eigenlijk al lang een aanval van Laxus verwacht. Nu leek het meer alsof die grote jongen hem gewoon aan het uitlachen was. Maar als dat zo was had hij er helemaal geen zin in. Neen dan was het gewoon saai en hij had geen zin om zich te laten doen door hem. Hij wachte op een reactie. ”Ik onderschat mijn tegenstander nooit,” Goed, dat was tenminste één ding waar hij wel zeker over kon zijn. Maar waarom had hij dan eigenlijk nog niets gedaan. Het was echt alsof ze elkaar aan het testen waren. Hij zag de blik van Laxus wel, toen hij met het naaldje weer bezig was.
Beter zo, tenminste iets wat die gast niet aan hem vertrouwde. Maar Laxus zou zich eigenlijk geen zorgen te maken. Die had de zekerheid om te winnen. Yugi had wel het verlangen om te winnen. Maar hij had ook geen zin om zichzelf het moeilijk te gaan zitten maken. ''Het was slim genoeg om jou voor de gek te houden, want zoals je ziet zit ik hier en sta jij nog beneden.'' Man hoe laag kon je gaan? dat was te droog voor woorden, en wat maakte dat verschil uit. Hij kon gemakkelijk aanvallen van beneden ook. Beter nog hij zou harder kunnen uithalen van hier dan, dat hij op het zelfde niveau stond. Hij liet het gaan, waarom zou hij zijn adem verspillen om op zou iets in te gaan. Toen zag hij hoe Laxus zich afzette en terug op de grond belande. Okay nu moet Yugi toch weer grijnzen. Maar ook echt grijnzen. Dat was eigenlijk pure energie verspilling geweest wat Laxus net had gedaan. Nu stond hij toch ook weer gewoon beneden. Wat voor zin had het nu gehad? Een zucht ontglipte zijn lippen. Hij zag de blik van Laxus wel. Maar hij keek weg, op een ander doel gericht. Terwijl licht zich rond zijn lichaam vormde als een soort van vuur. ''Zijn we klaar met elkaar uittesten? Of wil je eeuwig doorgaan met een kat en muis spelletje.'' vroeg Laxus zachtjes. Hij haalde zijn schouders op. Alsof het hem letterlijk niets kon schelen. Misschien was dat ook wel zo. Toch had hij zijn pleziertje hier wel in. Maar ja zomaar uithalen zou hij nu ook wel niet doen. Hij zou nu wel een paar licht tricks kunnen doen. Misschien zijn… Maar dat zou link worden. Voor nu zou hij gewoon een beetje blijven wachten, kijken.

[Pff van mij is het niet veel beter.. je hebt er niets aan!]