Ah, memories

Onderwerp: Ah, memories zo maa 31, 2013 7:38 am

Words:: 556 | Written on:: She's got a boyfriend now - BLG | Note:: Oeps, beetje lang.

"We were 17 and invincible, had the world figured out."

Fluisteringen stegen op. Mensen weken uit. Haar spierwitte haren wapperden. De hakken van haar laarzen klikten. Mensen vormden groepjes. Woorden stegen op. De twee meest gesproken woorden waren de naam van de Guild die zich in de stad bevond – Fairy Tail. De jongedame in de blauwe legerjas behoorde tot die Guild, wisten sommigen in te brengen. Anderen beweerden dat ze een Rogue was. De woorden bereikten haar oren en een scheve grijns bereikte haar gezicht. Reageren deed ze echter niet. Mensen mochten speculeren, mochten denken, mochten roddelen. Van haar mocht het allemaal best. Haar rode ogen hield ze op de weg voor zich, een weg die zich vormde door mensenmassa’s die uitweken zodra ze naderde. Haar linkerhand klemde zich rond haar rechterzij. Bloed sijpelde door haar witte bloes, bevuilde haar blauwe overjas. Haar kleine gestalte leek echter, ondanks de op het eerste gezicht vrij ernstige verwonding, een krachtveld uit te stralen wat elke mogelijke tegenligger uit haar pad duwde. Voor sommigen was het angst, voor anderen bewondering en voor een enkeling was het de herkenning. Al gauw steeg er een ander woord op – Mephiste. Fluisteringen verstilden rond die naam en mensen begonnen nu echt weg te lopen, tot de weg naar Fairy Tail een lege, stenen straat was geworden. Haar grijns veranderde in tandenknarsen van de steeds duidelijker wordende pijn. Het was geen ernstige wond – het was gewoon veel bloed en oppervlakkig, wat het pijnlijk maakte. Haar hand verkrampte, het verband rond de hand lichtbruin met het geronnen bloed. ‘Damn.’ schold ze zachtjes. Op deze manier kon ze niet terugkomen. Hoe lang was het geweest? Zes maanden? Zeven? Een jaar? Anderhalf? Serah hield de tijd niet bij. Ze kwam en ze ging. Ze was wel lang gegaan, dat wist ze dan weer wel. Heel lang. Zo lang… Lang genoeg om haar woede eruit te slaan. Om de gedachten aan haar fouten te wissen, om haar woede voorlopig onder controle te houden. Hoopte ze. Maar gewond kon ze niet aankomen in de Guild waarbij ze hoorde – ze was niet het type om gewond te raken. Zelfs niet als je bedacht dat ze overvallen was door een aardige groep. Hoeveel waren het er geweest? Twintig, vijventwintig? In ieder geval genoeg om haar verbanden af te wikkelen en Infinity zijn gang te laten gaan.

Wijfelend stond ze stil voor de deur. Ze kon nu naar binnen gaan, met de vier sneeën in haar zij, trots als ze was, of ze kon er nu naar laten kijken en later terugkomen. Ze besloot het eerste. Ze was geen watje, geen opgever. Ze hield het al vier uur vol, deze vijf minuten haalde ze ook nog wel. Ze klemde haar tanden op elkaar, hief haar hoofd trots op en liet haar zij los. Ze strekte zich zoveel mogelijk uit om zo lang mogelijk te lijken – voor zover dat mogelijk was met haar zij – en duwde in een beweging de deur open. Geuren, geluiden, kleuren overspoelden haar. Het duurde een seconde – daarna viel het stil zoals het op straat ook stil was gevallen. ‘Hi honey, I’m home.’ merkte ze droogjes op tegen niemand in het bijzonder, waarna ze naar binnen stapte. De deuren vielen achter haar dicht en toen ze gesloten waren, kwamen de gesprekken weer op gang. Zonder verder een woord te zeggen nam ze plaats aan de bar, de pijn in haar zij negerend.

Laxus, dear?

Onderwerp: Re: Ah, memories zo maa 31, 2013 7:54 am

Daar zat hij dan weer na een missie met zijn eigen team zat hij ongestoord weer te drinken aan de bar. het was hier de laatste tijd weer rustig, maar Natsu was met de rest van die idioten op een missie dus de rust bleef er wel hangen. Er was een tijd geweest dat hij deze rust met iemand anders had gespendeerd maar nu vond hij het prima alleen. Freed, Bickslow en Evergreen waren allen al naar huis vertrokken, claimend dat ze te moe waren om nog rond te hangen. Hij daarintegen had nog genoeg energie om de hele nacht doorgegaan. Maar hij was tenslotte sterker dan hen, niet dat dat zo heel erg veel uitmaakte voor hem. Gelukkig was zijn gewoonlijke plek vrij geweest, anders had hij hem wel vrij gemaakt. Nu kon hij met zijn rug weer tegen een pilaar leunen en zijn voeten op de bar gooien. Erg sociaal zag het er niet uit, maar dat interesseerde hem niet echt meer. Hij had het verdiend aangezien die idioten van teamgenoten weer eens besloten hadden dat ze de trein konden nemen. Wat haatte hij het om met een trein te moeten reizen. Het was handig om een Dragonslayer te zijn, maar die ene afwijking werkte hem zwaar op de zenuwen. Ook weer een van de redenen dat hij meer met zijn team op pad ging, die wisten het al van hem en die konden hem zo zien. Maar anderen mochten hem echt niet zo zien, hij kon de grappen nu al horen die er dan gemaakt zouden worden. Het was een gewoonte geworden om of solo op pad te gaan of met zijn team. Anderen waren echt een nee geworden. Bovendien moest hij eerst nog wat reputatie weer opbouwen na alles wat er was gebeurd. Hoewel ze hem wel weer geaccepteerd hadden, keken ze hem toch allemaal nog wel aan. Hij had het zo onderhand zelf van zich afgezet dus het maakte niet veel meer uit voor hem.
‘Hi honey, I’m home.’ Klonk het opeens en zijn hoofd schoot omhoog. Was zij weer terug? Had ze niet langer weg kunnen blijven? Nu was zijn rust zeker weten naar de puin geholpen. Maar dat zou hem niet tegenhouden om toch zijn mond open te trekken. Hij zag haar naar de bar lopen en fronste. Hij zag de wonden wel maar kon het niet in zich opbrengen om daar medelijden voor te hebben. ''Well well look what the cat dragged in.'' Zei hij zacht terwijl hij een slok van zijn bier nam en haar strak aankeek. Serah... Waar ze vroeger prima met elkaar om konden gaan was het nu pure haat en nijd tussen hen. Op een vreemde manier was hij blij dat hij van haar af was, maar toch bleef een knokpartij tussen hen zelden uit

Onderwerp: Re: Ah, memories zo maa 31, 2013 10:05 am

Words:: 641 | Written on:: She's got a boyfriend now - BLG | Note:: x

"We were 17 and invincible, had the world figured out."

‘Whisky. Geen ijs.’ antwoordde ze toen er gevraagd werd of ze wat wilde drinken. Als ze het zich goed kon herinneren, had ze nog een flinke schuld openstaan. Niet dat het haar wat kon schelen, ze betaalde het wel af. Ooit. Nu kon ze hem gewoon opbouwen. Misschien moest ze maar eens kijken naar een job die het allemaal in een keer afbetaalde, dan was ze er meteen vanaf. Aan de andere kant, ze kende zichzelf en dat zou dus leiden tot “oh, ik heb toch geen schuld dus kan wel wat meer drinken” en zodra ze dronken was, then trouble started. Dus uiteindelijk zou het beter voor haar zijn als ze gewoon haar schuld bleef opbouwen tot er iemand problemen van ging maken.
De alcohol in de drank stilde de pijn een beetje, waardoor ze weer op een normale manier kon ademhalen in plaats van een rare, schokkerige beweging. Ze schudde haar lange blauwe jas van haar schouders, stroopte de mouwen van haar blouse op tot haar ellebogen en leunde daarmee op de bank. Zoals gewoonlijk waren allebei haar armen tot net onder haar vingers ingewikkeld in ruw wit verband. Ze schaamde zich niet voor de tatoeages op haar lichaam, maar er waren onnodig veel vragen over en iedereen stelde die vragen altijd – als er iets was waar ze een hekel aan had, dan was dat het wel. Zij stelde toch ook geen vragen over Elfman’s spieren of Reedus’ buik.
Ze was aan het eind van haar glas toen zijn stem haar oren binnendrong. Levendig kon ze zich herinneren hoe ze vroeger niet van hem af kon blijven, of het nu in het openbaar was of niet. Nu riep de stem slechts irritatie op. Ja, hun relatie was geëindigd vlak voordat ze vertrok, maar het had er vreemd genoeg niets mee te maken. Het was onoverkomelijk dat ze weer zou vertrekken – ze was een reiziger en zou dat altijd blijven, geen guild die haar zou tegenhouden. Het kwam echter wel goed uit dat ze wegging, want het was zéker niet goed geëindigd. Van wat ze zich kon herinneren was het twee weken vechten, drinken en elkaar uitschelden geweest voordat ze was vertrokken. Zonder een woord te zeggen. Dat was voor haar het moment geweest dat het écht over was, want kom op – ieder koppel heeft wel eens ruzie. Het feit dat ze hem niet had gemist, dat was het teken dat het wel over was tussen hun twee. Hoe goed hij haar ook kende – kende, nadruk op verleden tijd – hij was haar gaan vervelen. Dat was dodelijk. Verveling.
Ze goot de rest van de gouden whisky naar binnen en keek hem met een typische scheve grijns aan. Toegegeven, hij sterker dan zij. Maar zij was een hele tijd weggeweest en had zéker een aantal nieuwe trucjes geleerd. Bovendien kende ze zijn technieken goed genoeg om hem aan te kunnen. ‘Hey doll,’ groette ze hem, haar stem druipend van zowel sarcasme als haar Ierse accent. ‘Hoe lang is het geleden? Laatste keer dat ik je zag… Oh, you got your ass kicked by Pinkie.’ Zo noemde ze Natsu plagend. Ja, ze was toen in de buurt geweest, maar had niet meegedaan aan het spel dat Laxus georganiseerd had. Voor een groot deel omdat ze niet in de stad was en dus door Freed’s runen eruit werd gehouden, voor een ander deel omdat ze het Laxus niet had gegund om haar te zien verliezen. Niet van de Rajinshuu, maar van hem. Ze kon hem op dat moment niet uitstaan en dat deed haar haar concentratie verliezen. Zonder concentratie vocht ze slechter en kon ze hem niet verslaan. Conclusie, ze had niet meegedaan omdat ze kwaad op hem was. Nu was dat afgezwakt naar een lichte afkeer, die ze uitte in haar subtiele beledigingen en sarcasme. ‘Then again, who didn’t see that?’

[/quote]

Onderwerp: Re: Ah, memories zo maa 31, 2013 10:35 am

Hij hoorde de gewoonlijke woorden en rolde met zijn ogen. Normaliter zou hij haar vergelijken met Cana, maar Cana kon zonder twijfel meer drank hebben. Je zou hem nooit echt veel zien drinken, vooral niet in de guild of Magnolia zelf. Als hij de neiging had om zich lam te zuipen deed hij dat wel in op een plek waar hij niet of nauwelijks bekend was. Hoewel hij de volgende ochtend wel weer was vergeten wat er was gebeurd. maar nu moest hij zijn hoofd koel houden, hoewel dat waarschijnlijk niet te doen was met haar in de buurt. Het was altijd wel zo geweest. Ze hadden zelfs in de tijd dat ze samen waren geweest vaak flink op elkaar los gegaan. Maar in die tijd had hij het als normaal gezien en zijn woede was daarna al snel weer over. Maar nu kon hij haar absoluut niet meer uitstaan en wilde haar liever niet eens in de buurt van de guild zien. Laat staan haar in zijn buurt hebben, ze maakte hem compleet gek. Eigenlijk was het een beetje belachelijk dat er nooit een normaal gesprek tussen hen kon ontstaan. Maar mettertijd was hij het ook zat geweest dat ze constant weg was, nooit was ze lang in de stad voor ze weer wegging voor haar job. Maar uiteindelijk was gebleken dat zij, hun karakters en hun levens niet bij elkaar pasten. Hij had het gemakkelijk kunnen accepteren en was verder gaan leven. Maar elke keer als hij haar nu zag wist hij dat er geen rust te vinden was tot ze weg was.
hij keek toe hoe ze de rest van haar drank naar achteren goot en hem met een scheve grijns aankeek. hij voelde zijn woede alweer opkomen maar hij hield zich voorlopig nog in. ‘Hey doll,’ klonk haar stem en het sarcasme was niet te missen. zijn enige reactie was een vuile blik in haar richting. Hij had er een hekel aan zal ze hem zo begroette, geen enkel woord kon normaal uit haar mond komen. ‘Hoe lang is het geleden? Laatste keer dat ik je zag… Oh, you got your ass kicked by Pinkie.’ Bij die woorden werd de uitdrukking in zijn ogen duister. Natuurlijk zou ze dat opbrengen en het flink inwrijven. Hij vond het wel jammer dat zij er niet was geweest dan had hij haar een les kunnen leren. Maar nee, zij was buiten de stad geweest. Eigenlijk maar beter ook, het was al een flinke uitdaging geweest. ''So what if that happend?'' Siste hij kil en staarde haar kwaad aan. het was nog steeds een onderwerp dat bij hem meteen het verkeerde keelgat in schoot. ‘Then again, who didn’t see that?’ Het maakte hem alleen maar kwader. ''You were lucky to be gone, otherwise you would've surely lost.'' Vervolgde hij bijtend en nam nog een slok bier. Hij was niet van plan haar zo gemakkelijk weg te laten komen met haar opmerking. Maar hij kon haar nog inwrijven dat ze zwakker was dan dat hij was. Dat idee deed een grijns op zijn gezicht ontstaan. ''Want zo gaat het altijd nietwaar? Zoals Flamebrain zal ook jij het niet winnen van mij.'' Sprak hij zelf weer en keek haar koeltjes aan. ''Want ik heb mijn wraak al genomen op die mafkees.'' hij grijnsde even gemeen. Normaliter gedroeg hij zich wel wat vriendelijker tegenover andere guildmembers vergeleken met een aantal jaren eerder. Maar zij verdiende die houding van hem niet. Hoeveel er ook tussen hun was geweest.

Onderwerp: Re: Ah, memories ma apr 01, 2013 4:08 am

Words:: 516 | Written on:: Gives You Hell - AAR | Note:: Derp.

"Hope it gives you hell."

Ze stond bekend als een ruziezoekster. Zelfs toen ze bij elkaar waren geweest had ze constant conflicten opgezocht. Misschien omdat het haar opwond, misschien omdat conflict het enige was wat ze kende. Het liep terug voor zover ze het zich kon herinneren. De periodes van rust tussen haar ruzies waren de meest zenuwslopende – ze had nooit geleerd hoe het was om zonder de constante aanvaringen te leven. Het kon gezien worden als een zwakte, maar het had haar sterk gemaakt – sterker dan ze ooit zou zijn geworden zonder de conflicten. De ruzies, de leugens, de complotten hadden haar gemaakt tot wie ze was – de persoon die ze wilde zijn. Dacht ze. Ach, boeide haar het wat – ze leefde tenminste een beetje.
Ze rekte zich gapend half uit. Half, omdat ze haar rechterzij uitrekte en haar linkerzij – de bloedende – liever niet nog pijnlijker wilde maken. Ze keek Laxus half aan met haar glanzende rode ogen. Er was weinig tot geen emotie in te lezen, maar de grijns stond nog steeds op haar gezicht. ‘Bet’cha liked all those scantily clad stone girls, did’ya?’ reageerde ze op zijn vraag, hoewel haar antwoord totaal ongerelateerd was. Haar woorden waren schaamteloos luid, zodat de omstanders het konden horen. Minstens twee of drie leden barstten in een zacht gegiechel uit. Haar grijns verbreedde. Er was een reden dat ze nooit meedeed aan de Miss Fairy Tail contest – ze was niet ijdel, maar haar tatoeages waren haar zaak en niet die van anderen. Ze hield er niet van om door honderden ogen bekeken te worden. Niet dat ze niet bekeken wilde worden – gewoon niet door zoveel mensen. Zeker niet de mensen waarmee ze dagelijks werkte.
Ze trok een wenkbrauw op. ‘Oh? Dat is nieuws voor me. Been there, done that.’ Ja, van alle gevechten die ze met Laxus had gehad was ze soms zijn meerdere geweest. Niet altijd en waarschijnlijk ook niet de meeste tijd, maar het lukte haar wel eens. Ze kon niet ontkennen dat hij de overhand had in fysieke kracht, maar zij was geslepener. Als het haar niet lukte met haar vuisten, kon ze altijd nog winnen met woorden. Helaas voor hem raakte zijn opmerking daarna een gevoelige plek – iets wat niet handig was voor iemand waar Serah sowieso al mot mee had, terwijl er alcohol in haar lichaam rondpompte, in de guild. Hij vergeleek haar nu net níet met Natsu. Er was een moment geweest waarin ze de woorden had kunnen negeren en weg had kunnen lopen, maar dat moment was nu voorbij. Game on.
Haar hand landde met een klap op de bar. Ze stond op van haar kruk en beende op hem af, de wond in haar zij tijdelijk vergetend. Adrenaline was een geweldige pijnstiller. ‘Take it back, or I’ll give you hell.’ Gesprekken verstilden weer. Het was niet iedere dag dat ze zo’n dreigement uitte – en ze was een tijd weggeweest. ‘I am in no way like that brat, you pathetic excuse for a dragonslayer.’ Ze stond in het Iers te dreigen, zonder het zelf door te hebben. Dit ging niet leuk worden – voor beiden niet.

Onderwerp: Re: Ah, memories ma apr 01, 2013 9:27 am

Even gaapte hij, op zich was dit wel weer een typisch Fairy Tail situatie. Alleen meestal waren Die van de rest wat rustiger en minder vijandig. Maar zo was het soms nu eenmaal. Toch had hij een grijns op zijn gezicht. Hij kende haar niet anders dan de persoon die teveel ruzie zocht met iedereen, ze zou echt nooit veranderen. Hij was in de tijd dat hij was verbannen echter wel veranderd. Hij had ietsjes meer respect voor de rest gekregen en had ingezien waarom alles wat hij had gedaan niet nodig was geweest. was haar antwoord en hij fronste kort voor hij weer een grijns op zijn gezicht wist te plakken. Hij hoorde het gegiechel wel maar besloot dat voorlopig te negeren. ''At least they were silent and not picking any fights.'' Daagde hij en lachtte even. Half was het waar, vooral tijdens het evenement had hij het leuk gevonden. Maar ergens in zijn achterhoofd had hij achteraf spijt gehad. Niet dat hij het ooit zou toegeven, daar was hij de persoon niet voor.
Haar volgende woorden besloot hij te negeren, erop ingaan had toch geen nut. hij kon zo even gauw niet op de juiste opmerking komen dus liet hij het voor even gaan. Maar aan haar gezicht kon hij zien dat zijn laatste opmerkingen raak waren geweest.
Terwijl haar hand de bar raakte veroerde hij geen spier. Langzaam begon hij te lachen terwijl ze opstond. Hij zelf bleef nog in dezelfde positie zitten, niet de reden kunnen vinden waarom hij moest opstaan. ‘Take it back, or I’ll give you hell.’ Nu moest hij alleen maar harder lachen en gooide zijn voeten van de bar voor hij rechtop ging zitten. ''Well babe, make me.'' Daagde hij en stond langzaam zelf op. Nu moest hij echter wel op haar neerkijken en hij grinnikte. ‘I am in no way like that brat, you pathetic excuse for a dragonslayer.’ Nu viel haar laatste opmerking verkeerd bij hem, maar hij hield zijn woede in. ''Can't handle the truth?'' Siste hij maar ze zou nu niet meer van hem afkomen. ''And an excuse for a dragonslayer? '' Ging hij weer verder en schudde zijn hoofd. ''Je leert het ook nooit hea?'' Vervolgde hij koud en verschoof zijn voeten iets. Hij verwachtte al dat dit geen verbale knokpartij meer ging worden. Hij zou haar echter niet willen onderschatten. Het was een tijd geleden dat ze voor het laatst gevochten hadden en in een lange periode kon er veel veranderen. Hij verwachtte zo half dat ze nu meer een uitdaging voor hem was dan voorheen.

Onderwerp: Re: Ah, memories di apr 02, 2013 6:31 am

Words:: 504 | Written on:: Spark - Fitz & the Tantrums | Note:: -

"Hope it gives you hell."

Ze had al veel eerder dan de rest geweten wat Laxus was – een tweede generatie dragonslayer. Zelf had ze niets voor of tegen het feit dat hij er een was, maar het was niet zijn eerste magie en het was zeker niet op de goede manier aangeleerd. Ze kon het dan ook niet helpen om hem altijd een beetje te blijven zien als een zwak aftreksel van het echte werk. Een dragonslayer werd je volgens Serah maar op een manier en dat was door een draak zelf te worden opgevoed, niet door een lacrima in je lichaam te implanteren. Ze zag hem gewoon niet als de dragonslayer die hij beweerde te zijn en behandelde hem dan dus ook zo – bijna respectloos. Then again, there were many reasons for that.
‘Oh I’ll make you. I’ll make you wish you’d never said it in the first place, Blondie.’ Ze balde hara handen tot vuisten, haar nagels drongen in de zachte huid van haar handen. Ze mocht hem geen klap verkopen. Ze mocht hem geen klap verkopen. Het mocht niet. Maar ze wilde zó graag. Zijn gelach maakte haar alleen maar kwader – dat was waarschijnlijk de intentie geweest. Maar dat boeide haar niet, want ze was op dit moment al te ver in haar irritatie en woede verzonken om na te denken over hoe ze overkwam of over de consequenties. Dat deed ze morgen wel, als ze de consequenties al aan het ervaren was. ‘There’s no truth in an impostor, darling.’ siste ze tussen haar tanden door, ogen die langzaam van kleur begonnen te verschuiven. Als je oplette zag je bij haar benen beweging ontstaan – zwarte vlekken bewogen zich over haar lichaam naar boven, maar er was nog geen daadwerkelijk gebruik van haar magie. Slechts een aankondiging van wat er te wachten stond. ‘Jij bent degene die het niet leert.’ Ze stroopte haar mouwen iets hoger op, tot net de huid boven haar verbanden te zien was. Hij was inktzwart – nog een duidelijke aanwijzing dat ze op elk moment nu een wapen kon trekken. Haar ogen flakkerden nu van rood naar bijna lichtgevend paars, de magie die ze uitstraalde voelbaar agressief. She wasn’t playing a game anymore. ‘Of ben je vergeten dat jij degene bent die hier de hele guild tegen elkaar heeft opgezet, in een bedroevende poging om je grootvader op te volgen als Leader. Newsflash, lightningboy, you never will.’ Haar gezicht vertrok zich in een licht sadistische grijns. ‘You’re his grandson and that’s all you ever will be. The wannabe-grandson of Makarov Dreyar.’ Ze greep hem in een beweging bij zijn kraag – trok hem in die beweging wat omlaag omdat ze nu eenmaal klein was en keek hem zo dreigend als ze kon aan. ‘And I’m going to kick that grandson’s ass – for old time’s sake.’ Ze liet hem los, nam een paar stappen terug en keek hem met nog steeds de grijns op haar gezicht aan. Oh, ze kon nog wel even doorgaan met de beledigingen, maar dat zou waarschijnlijk niet nodig zijn.

Onderwerp: Re: Ah, memories ma apr 08, 2013 9:38 am

Hij bleef haar aanstaren met donkere ogen, klaar om haar tot stilte te manen als dat moest. Hoewel het in zijn hoofd waarschijnlijk een stuk makkelijker zou gaan dan in realiteit maar dat deed er niet toe. Op sommige momenten als een situatie als deze opkwam tussen hen wenste hij dat hij nooit bij haar in de buurt was gekomen. Maar dan toch, er hingen ook goede herinneringen aan. Ze wist een hoop over hem, maar toch ook weer niet alles. Er was een hoop wat alleen Master Makarov en hij wisten. Dat waren dingen die hij niet wilde delen met anderen, momenten uit zijn verleden die hem ook nog dwarszaten.
‘Oh I’ll make you. I’ll make you wish you’d never said it in the first place, Blondie.’ Nu fronste hij even en staaarde haar aan. ''Blondie?'' Vroeg hij en schudde zijn hoofd. Wat dacht ze daar nu weer mee te bereiken? Hij wist dat ze zich moest inhouden, hij zag het aan haar. Maar het gaf hem nu alleen maar meer reden om haar uit te dagen. ‘There’s no truth in an impostor, darling.’ Dit maakte hem weer nijdig. Hij had er nooit echt om gevraagd, maar dat was iets wat hij niet hardop zou toegeven. kon hij er iets aan doen dat het zo was gebeurd? ''Well it ain't my fault is it?'' Sistte hij terug en spande zijn spieren aan. Ze begon hem nu op zijn zenuwen te werken. Hij hield haar strak in de gaten, maar hij zou geen actie ondernemen voordat zij dat deed. ‘Jij bent degene die het niet leert.’ Hij ging er niet op in en bleef haar aankijken terwijl ze haar mouwen opstroopte. hij wist dat er nu geen weg terug meer was van dit gedoe, niet dat hij dat wilde. Ze had hem alweer teveel beledigd voor zijn acceptatie. ‘Of ben je vergeten dat jij degene bent die hier de hele guild tegen elkaar heeft opgezet, in een bedroevende poging om je grootvader op te volgen als Leader. Newsflash, lightningboy, you never will.’ Hij wilde er al tegenin gaan maar ze sprak alweer verder. ‘You’re his grandson and that’s all you ever will be. The wannabe-grandson of Makarov Dreyar.’ Haar woorden raakte hem nu wel en zijn gezicht verschoot van woede. Hij schrok wel even toen ze hem bij zijn kraag greep en hem naar beneden trok, wat best een eind voor hem was aangezien zij niet zo heel groot was. Haar dreigende blik deed hem niks op dit moment, zijn eigen woede had nu de overmacht. ‘And I’m going to kick that grandson’s ass – for old time’s sake.’ Zei ze voor ze hem weer losliet en een paar stappen terugnam. Maar verder zou hij haar ook niet laten gaan want nu schoten zijn eigen handen naar haar kraag en hij tilde haar van de grond. Hij zou niet bukken naar haar, hij was sterk genoeg om haar op zijn hoogte te tillen. ''Now you're gonna take that back you hear me!'' Siste hij bijna duivels, maar verstrakte zijn greep. ''And for your information, i an't just anybody's grandson. I'm just a man like all the others.'' Hij hield zich nu wel wat in, maar rustig kon hij niet meer worden. Ze had hem nu over zijn grens getrokken en er was geen weg meer terug. Zonder verder een woord te zeggen liet hij haar gewoon vallen, maar bleef haar aanstaren. ''And no-one is going to kick my ass, especially not you.'' Zijn ogen stonden echt kwaad en zijn eigen houding veranderde iets maar ook niet teveel wat hem zou kunnen verraden.

Little bit late, sorry

Onderwerp: Re: Ah, memories vr apr 12, 2013 7:23 am

Words:: 540 | Written on:: Bullets - Archive | Note:: Meehp Meehp.

"Confine me let me be the lesser of a beautiful man, without the blood on his hands, come and make me a martyr come and break my feeling, with your violence with the gun on my head."

Zijn greep naar haar kraag sloeg de lucht uit haar longen. Ze hoestte, luisterde naar zijn woorden en bracht wat moeizaam een ‘Jij, een man?’ uit. Lucht krijgen was moeilijk. Ze hing minstens dertig centimeter in de lucht en haar benen spanden zich in paniek aan omdat ze geen vaste grond hadden. Even schoot er iets van angst door Serah heen, maar die werd al snel vervangen door een allesvervagende woede. Hoe durfde hij. Nadat zij zo delicaat te werk gegaan was om hem te vernederen zónder iemand pijn te doen, door het gevecht uit te lokken, maar ook uit te stellen.
Ze was klaar met hem. Zó klaar met hem. Het maakte haar niet eens meer uit dat ze hem kwetste, als ze daar eerder al wel om had gegeven. Het boeide haar niet langer hoe ze hem uitschakelde, desnoods joeg ze hem een kogel door z’n ossenkop. Ze wilde hem vernederen, voor zoveel mogelijk ogen om te zien, voor zoveel mogelijk oren om te horen. Het beetje waardigheid wat haar ex-vriend nog had, dat wilde ze hem afnemen. De haat die ze het jaar ervoor had onderdrukt, vlamde in al zijn hevigheid op – het vrat aan haar beheersing, haar logica, haar verstand. De omgeving verdween uit haar ogen. Ze zou geen rekening houden met omstanders, geen rekening met het gebouw, met niets en met niemand. Adrenaline joeg door haar aderen, deed haar spieren aanspannen. Ze zou niet buigen. Voor niemand en zéker niet voor hem. Het moment dat haar voeten de grond raakten, brak haar beheersing.
Er gloeide geen zegel op, er liepen geen woorden uit haar mond om haar magie aan te kondigen. Haar ogen gloeiden paars op, haar haren wapperden licht en de huid rond haar handen scheurde. Smerig, zwart bloed spatte op de grond. Sneller dan het oog kon zien trok de huid op haar handen zich weer samen. Voor er ook maar een woord gezegd kon worden had ze een zwart pistool – Ebony – op Laxus’ voorhoofd gericht en een wit exemplaar – Ivory – op zijn buik. Er was een pauze waarin ze haar acties zou kunnen overdenken, maar die pauze ging voorbij zonder dat ze dat deed. Zonder na te denken haalde ze de trekker over. Ebony vuurde een kogel af, Ivory een stroom lichte magie. Ze twijfelde er niet over dat hij deze kon ontwijken, maar ze was nog niet klaar. Direct nadat ze de trekker had overgehaald, sloegen haar ogen over naar geel. Vanaf haar kin tot haar oog leek de huid open te breken, wat een zwarte barst in haar gezicht achterliet. De pistolen verdwenen en met nog meer zwart bloed verscheen daar, in haar rechterhand, Anarchy. Ze haalde moeiteloos uit. Nog eens. En nog eens. Nog een keer. Elke keer stootte het zwaard een golf energie uit. Een groot deel van haar slag diende om dingen – guildmembers, meubilair, dat soort dingen – uit de weg te krijgen. Tegen de tijd dat het stof wat hierbij vrijkwam optrok, was er van haar blouse niet veel meer over. De enige bedekking die ze nog had, was die van een hoop verband rond haar borst en rond haar armen. Een ziekelijke grijns stond op haar gezicht. ‘Say it again and I will énd you.’