Black as night

Onderwerp: Black as night vr apr 05, 2013 7:55 am

Words:: 522 | Written on:: Colors of the wind - Pocahontas | Note:: Kies maar met wie je wil posten :3

"After ever after."

De wind speelde met de bomen, de gordijnen en het water. Dezelfde wind deed de meesten rillen – het was koud. Maar dat was logisch, gezien het laat was. Rond een uur ’s nachts, op precies te zijn. De jonge vrouw, zittend aan de rand van het zwembad, leek er echter geen last van te hebben – noch van het uur, noch van de kou. Haar rode ogen weerspiegelden de sterren waar ze naar staarde. Wind greep haar haren, liet het daarna weer los, blies de lange witte bloes – haar enige bedekking op de verbanden na – op. Nog steeds rilde ze niet van de kou. Het was gewenning, niets meer en niets minder. Ongeschreven regels maakten haar tot een nachtelijke zwemmer. Het feit dat ze een nachtelijke zwemmer was maakte dat er nog meer ongeschreven regels kwamen. Zo was geen enkel lid van de Guild – die langer lid was dan de periode dat de dame afwezig was geweest – zo dom om ’s nachts het zwembad te bezoeken als zíj in de stad was. De jonge vrouw wist dat het niet gewenst was dat ze overdag kwam baden, dus was er een stille regeling ontstaan. Zij baadde ’s nachts, de rest overdag. Nooit was die regeling geschonden.
Het was dan ook logisch dat de jonge Serah zonder aandacht aan haar omgeving te geven langzaam de witte linten om haar lichaam begon los te winden. Haar vingers – vingers die normaal verwoestende wapens omklemden, vingers die levens wegvaagden – werden teder, voorzichtig, terwijl ze ieder verband afwond en oprolde tot een bolletje. De blote huid onder het verband werd zichtbaar en het werd duidelijk wáárom het verband er had gezeten. Inktzwarte penseelstreken reikten van haar voeten tot halverwege haar bovenbenen – zowel beeldschoon als angstaanjagend tegen haar ivoren huid. Haar vingers volgden de zwarte tatoeages, elke streek een herinnering van zowel pijn als trots.
Na haar beide benen blootgelegd te hebben, wond ze de verbanden rond haar armen los. Ook daar kwamen hetzelfde soort tekeningen tevoorschijn, die doorliepen tot op haar schouderbladen. Langzaam knoopte ze haar blouse los, om een simpele zwarte bikini en tekeningen op haar zijen te onthullen. Alles ging met dezelfde, zachte bewegingen. Zelfs het uitstrekken van haar benen in het water, wat eindelijk een rilling door haar lichaam liet gaan. Ze sloot haar ogen, genoot even van het gevoel en gleed daarna geheel in het water. Eenmaal in het midden van het bad nam ze diep adem en zoog haar longen vol lucht, waarna ze onderdook. Lang bleef ze onder en lang bewonderde ze iets wat ze altijd had bewonderd – de stilte onder water, de manier waarop haar haren in het water zweefden, de vrede die ze boven het water nooit kon vinden.
Maar al het goeds komt aan een eind en na een minuut kwam ze weer boven en deed ze een onaangename ontdekking. Een andere magiebron – vlakbij, maar ze kon niemand zien. ‘Hallo?’ Haar normaal scherpe, assertieve toon was afwezig en wat overbleef was een zachte, kwetsbare meisjesstem. Ze vervloekte die stem en veranderde snel van toon. ‘Als je weggaat, dan zorg ik ervoor dat je die beslissing heel, heel erg zal betreuren.’

Reserved~

Onderwerp: Re: Black as night vr apr 05, 2013 8:21 am

Een zachte wind tilde zijn rode haren op. De sterren schenen vredig aan de hemel. Zijn blauwe ogen zochten naar een teken van leven daarboven. Maar nooit was er antwoord gekomen. Hij had geprobeerd vriendelijker te doen. Op zijn eigen manier lukte het wel. Maar helemaal veranderen zou hij nooit doen. Dat was nu eenmaal iets dat hij niet kon veranderen. Net als zijn verleden die ook zijn toekomst half bepaalde. Hij had de vrede gevonden en had een ander doel kunnen bereiken. Of het ooit zou ver zou komen dat wist hij niet. Maar zijn bloed lust was langzaam gedoofd. Ook al had hij nog van die momenten dat hij er niets aan kon doen. Slapen deed hij niet veel. Hij had nooit veel slaap nodig. Hij wist wat er kon gebeuren als hij in slaap viel. Daar zou nooit veel goeds van komen. Hij zuchte even. De stilte die hier heerste was heerlijk. Toch miste hij het zachte geritsel van het zand. Het zand van de woestijn waar hij jaren in thuis was geweest. Het was laat dat wist hij. Maar het kon hem niet veel schelen of hij nu hier liep of ergens anders zat. Hij had een lege blik in zijn ogen en met zijn armen gekruist liep hij verder. De dagen waren snel voorbij gegaan. Veel gesproken had hij nog niet. Hij zou het ook nooit doen. Alleen op de momenten dat het echt nodig was. De meesten zouden hem waarschijnlijk gek verklaren als ze hem nu zagen. Maar voor hem was het juist heel normaal. De kou, hij was erger gewend van in de woestijn waar het in de nacht meestal vroor. Hij hield van de frisse bries. Ook al deed die de herinneringen terug komen. Hij zou er mee leven en het gaf hem geen enkel gevoel.
Hij doolde langzaam verder. Alsof hij geen enkel doel had. Maar dat had hij ook niet. Het was dolen, zonder echt te weten waar hij naartoe ging. Zijn ogen nog steeds naar de hemel gericht. Hij had verhalen gehoord. Dat de doden daar leefden. Hij vroeg zich soms af of dat waar was. Maar dan zouden ze niet zo fel schijnen niet voor hem. Dat wist hij zeker, en toch ze bleven schijnen. Ook in een nacht als deze. Zijn hand ging naar zijn hoofd. Daar waar het teken stond. Velen zouden denken dat het een tatoo was. Maar in het echt was het een litteken. Een litteken dat door zijn eigen zand in zijn hoofd was gekerfd. Het stond voor wie hij was geweest en voor wie hij nog steeds een deeltje was. Het kon hem niet veel meer schelen of het er was of niet. Het was er nu eenmaal en wie er niet mee eens was. Die moest er net als hij maar mee leren leven. Zijn benen geleide hem naar het zwembad. Nu was het zo stil en toch in het licht van de sterren… Het water bewoog langzaam. Alsof er iemand in zat. Maar wie zou er op dit uur. Gaara negerde het. Als een schaduw bewoog hij zich voort, zo stil dat zijn voetstappen zelf niet te horen waren. ‘Hallo?” Een zachte meisjes stem. Hij stopte. Zijn blik gleed langzaam naar het water waar hij een zachte ronding zag. Hij bleef staan in stilte. Als je weggaat, dan zorg ik ervoor dat je die beslissing heel, heel erg zal betreuren.” Hij versmalde zijn ogen. Wie het ook was, het was geen goed idee om zo tegen hem te spreken. Zachtjes liep hij naar de rand van het zwembad. Zodat hij duidelijk werd voor de jonge vrouw die in het water zat.

Onderwerp: Re: Black as night vr apr 05, 2013 8:47 am

Words:: 464 | Written on:: Colors of the wind - Pocahontas | Note:: -

"After ever after."

Het water rond haar lichaam, net nog zo bevrijdend, drukte ineens op haar lichaam. Haar longen krompen licht ineen. Het was niet alleen een gevoel van onveiligheid, maar ook van schaamte. Het liefst zou ze haar armen bedekken en onder water zakken, tot de ander wegging. Ze wilde niet dat iemand haar zo zag, maar aan de andere kant wilde ze degene ook leren dat er een reden was dat ze ’s nachts baadde. De reden was duidelijk – de tekeningen op haar lichaam vereisten teveel uitleg om gewoon even te kunnen baden. Ze was zowel angstaanjagend als kwetsbaar als ze bijna naakt was en daar was ze zich van bewust – de combinatie was dodelijk. Haar schaamte bereikte haar gezicht en ze begon te blozen, terwijl ze ervan bewust was dat de ander haar waarschijnlijk ook niet kon zien. Dat maakte niet uit, ze voelde zich gewoon bekeken. Ze schaamde zich voor haar lichaam. Daar zou ze geen geheim van maken, maar ze liep het nu ook niet over de straat te verkondigen.
Met een zet van haar voet zweefde ze door het water, naar de rand van het zwembad. Ze plaatste haar handen op de rand, zette kracht en hief zichzelf op die manier uit het water. Zittend op de rand wist ze – haar ogen eindelijk gewend aan de zwartheid van de nacht – een jongen te ontwaren. Hij maakte bijna geen geluid. Het maakte haar niet bang, maar wel voorzichtiger. Ze kende deze persoon niet, herkende zijn magie niet. Het was een nieuweling, concludeerde ze uiteindelijk. Dat was logisch – ze vroeg zich al af waarom iemand in ’s hemelsnaam het ongeschreven wetboek van het zwembad zou schenden, maar iemand die de regels niet kende was een logische verklaring. Haar ogen wisten nog meer details te verkrijgen. Rossig haar, donkere ogen, een duidelijk nog niet helemaal ontwikkelde gestalte. Hij was waarschijnlijk langer dan zij, maar ze was gewoon klein.
Zonder een woord te zeggen trok ze haar blouse aan, maar ze liet de knoopjes open. Eigenlijk had het weinig zin, want de stof plakte aan haar natte lichaam. De doorschijnende stof werd praktisch doorzichtig, zo dun was hij. Ze kon proberen om alles te verbergen, maar Serah besloot haar schaamte dit keer niet mee te laten spelen. Met zachte, vlugge passen snelde ze op de vreemdeling af. Op ongeveer een meter of drie afstand bleef ze staan. ‘Wie denk je wel niet dat je bent?’ vroeg ze hem, ontevreden met de manier waarop hij zo stil bleef, ‘En wat denk je wel niet dat je aan het doen bent, zomaar mensen bespieden?’ Haar haren plakten aan haar gezicht, aan haar voorhoofd. Ze zag er wat verzopen uit, om eerlijk te zijn. Maar ze kwam ook net uit het zwembad, daar moest je rekening mee houden.

Onderwerp: Re: Black as night vr apr 05, 2013 10:07 pm

Hij wist niet wie het was die in het water zat. Hoe dan ook het kon hem eigenlijk ook niet zo veel schelen. Het enigste waar hij mee in zat was dat ze zijn nachtelijke breek had verpest. Hoe dan ook. Hij kon haar maar half zien. Hij zag door het licht van de sterren een stille gedaante. Het water bewoog rustig op de bewegingen van de persoon. Hij had veel zin om gewoon in stilte weg te lopen en ergens anders weer verder te gaan dolen. Maar hij bleef staan in stilte… Wachtend tot e jonge vrouw iets zou gaan doen. Met de zelfde blik in zijn ogen en de zelfde mysterieuze stilte ie altijd om hem ging. De wind leek de stilte met hem mee te dragen. Heel even sloot hij zijn ogen. Hij zag de woestijn weer voor zich. Hij zag hoe de win het zand zachtjes voort bewoog. Een eindeloze cirkel die zich elk keer weer herhaalde. Het zachte geluid van een salamander die zich over het zand sleepte. Hier hoorde je over al wel wat. De voetstappen van de mensen in de straten. Die zich zelf niet eens besefte hoeveel gelui ze wel maakten. In zijn geboorte stad was iedereen stil geweest. Niet moeilijk het zand had hun voetstappen verstoort. Jammer genoeg had je hier geen zand. Behalve in de mand die hij op zijn rug droeg. Nou ja het was niet echt een mand. Maar iedereen zei dat het een mand was. Hij opende zijn ogen weer, ergens miste hij zijn thuis wel. Maar dan op een andere manier was hij blij dat hij daar weg was. Gewoon doordat niemand hier echt wist wat hij was en wat hij al allemaal had gedaan. Hier was hij gewoon Gaara en verder waren er geen woorden.
Hij hoorde het zachte geritsel van het water. Duidelijk dat het meisje zich voortbewoog. hij zag de gestalte wel bewegen. Maar echt duidelijke vormen had hij nog altijd niet. Veel verschil zou het voor hem waarschijnlijk niet maken. Wat kon het hem wat schelen hoe je er uitzag. Uiteindelijk bleef het allemaal het zelfde. Hij zag haar bewegingen wel. Hoe ze zich uit het water hees en hoe ze iets van een bloes aandeed. Alleen maar door e bewegingen en de vage vorm kon je dat daar al uit opmaken. Hij wist niet hoe ze zou reageren. Maar Gaara zou er snel achterkomen. Hoe hoorde haar snelle lichte passen. Langzaam werd het gedaante wat duidelijker. Hij zag een jonge vrouw. Waarschijnlijk wel ouder dan hem. Maar toch was ze wat kleiner. Of zo leek het toch. Ze stopte op een meter of drie afstand. Verstandig of juist een verkeerde keuze? Het maakte niet veel uit. Hij was sowieso niet van plan om haar aan te vallen. Langzaam gleed zijn blik over haar. Zonder dat zijn ogen echt bewogen. Ze had een zwarte bikini aan met een lichte bloes op waarvan de knopen niet gesloten waren. Hij zag de tekeningen op haar lichaam wel. Maar het had geen betekenis voor hem. Net zo veel als het teken dat op zijn voorhoofd was gekerfd. ”Wie denk je wel niet dat je bent?” Ze klonk redelijk ontevreden. Daar kon hij wel inkomen. Maar hij was de scherpe blik en de boze woorden al langer gewend. Nou ja meestal was het een blik van angst dat hij had gekregen. Hij zei geen woord. ” En wat denk je wel niet dat je aan het doen bent, zomaar mensen bespieden?” Heel even in een fractie van een seconde. Hij keek haar recht in de ogen. ”Alsof ik daar de moeite voor zou doen.” Zei hij rustig zonder een toon. ”Het kan me niets schelen!” Weer zonder toon. Maar er waren geen tonen nodig. Er waren ook geen woorden meer nodig.