My Kids. {Open}

Het kleine oude mannetje genaamd Makarov zat weer op een tafeltje. Hij keek het café rond. Elfman zat een beetje sip voor zich uit te staren. Hij zag zijn Laxus aan het drinken. Toen hij dat zag dacht hij direct aan hoe hij vroeger deed. Dan zat hij aan een tafeltje zich helemaal kapot te zuipen. Vroeger was hij ook nog in een normale lengte. En nu, nu is hij klein. Tja vroeger waren er veel dingen anders dat zeker. Hij wou er niet meer aan denken en keek even naar al zijn Guildmembers. Ooit zullen ze echte grote jongens worden. Makarov was trots op zijn members. Hij beschouwt ze onderhand als zijn kinderen. Behalve Laxus, laxus is een respectloze tegenover andere. Tja hij moet nog veel leren. Al zat hij hoger dan sommige anderen hier. Hij keek even naar zijn beker. “Hhm misschien had ik hem toch iets te vol gedaan.” Grinnikte Makarov. Hij zette zijn lippen weer op de beker en begon te drinken.

Opnieuw zat hij aan de bar, half hangend tegen de dichtsbijzijnde pilaar en zijn voeten op de bar zelf. Hij was niet zo lang geleden teruggekomen van een job met zijn team en hij had ze tot op het bot vervloekt. Waarom hadden ze perse de trein moeten nemen, ze hadden ook prima kunnen lopen. Maar nee, de trein moest er toch bijkomen. Hij had er zo'n hekel aan om met de trein te reizen, en hij wist maar al te goed waarom. Het probleem dat elke Dragonslayer teisterde, maar hij vervloekte zijn vader er het meest om. Dankzij die zak had hij daar last van, alleen om die egoïst. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn grootvader lopen en hij zuchtte. Die oude man moest echt eens de leiding overgeven. hij snoof even en keek naar de drank in zijn hand. Hij had niet op de planning gezet om te gaan drinken, maar hij had het nu echt wel nodig. Zeker na die treinreis die hij had moeten doorstaan.

Makarov zag Laxus een beetje beteuterd kijken. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was. “Ah dat zal vast van de treinreis komen” grinnikte hij. Als Natsu van treinreizen afkwam was hij ook altijd zo misselijk. Makarov sprong van de tafel en liep naar zijn kleinzoon. “Tja zijn zoon had niet de beste kinderen gemaakt” zei Makarov iets te hard. Nu was hij erbij. Want, als zijn kleinzoon dat zou horen. Dat was hem al eens eerder overkomen. Toen hij op de gegeven moment dichterbij Laxus was vertraagde hij zijn passen. Hij was een beetje bang voor hem maar dat wilde hij niet vertonen. Wat zal zijn kleinzoon dan wel niet denken? Op de gegeven moment stond hij naast Laxus en vroeg met een trillende stem “H-heb je n-net gehoord wat ik zei?”

Vanuit zijn ooghoeken volgde hij bewegingen in zijn buurt, niet echt bereid om rond te kijken. Hij werd al gek genoeg van degene dicht in de buurt. Toch keek hij wel op toen hij zijn eigen grootvader in beweging zag komen. Het liefst wilde hij nu met rust gelaten worden, maar dat was nog altijd onmogelijk. Als hij dat had gewild dan had hij direct door naar zijn huis moeten gaan. “Tja mijn zoon had niet de beste kinderen gemaakt” Hoorde hij zijn grootvader zeggen en werd erdoor best op zijn tenen getrapt. Hij wist heus wel dat hij niet altijd een geweldig persoon was maar hij wist zeker dat hij niet de enige was die dat had gehoord. Zodra de oude man naast hem stond staarde hij expressef weg van hem. “H-heb je n-net gehoord wat ik zei?” Vroeg hij en Laxus bleef voor zich uit staren waarna hij een slok drinken nam. ''Tja zelfs een idioot had het nog kunnen horen.'' Was zijn botte antwoord. Bovendien mocht hij nog blij zijn dat hij zijn kant had gekozen en niet de van zijn eigen vader.

Hij staarde Laxus aan toen hij eindelijk terug reageerde. 'Tja zelfs een idioot had het nog kunnen horen.'' “Thuh?” “Noem jij mij dan ook een idioot?!” hij had wel zo’n antwoord verwacht van zijn kleinzoon, want hij was ook niet de aardigste van al. Gramps werd een beetje boos op Laxus en zei toen geërgerd “Hoe durf je jou eigen oude grootvader zo te bespotten! Het is net alsof je niks om me geeft! Zeg, wat is er toch allemaal met jou aan de hand zeg! Heb wat meer respect voor je eigen gramps!” hij staarde Laxus uitdagend aan. Al wou hij niet aan een battle beginnen. Nee dat deed hij alleen in serieuze gevallen. Vechten in de Fairy tail zone was niet zijn ding. Dat zou hij nooit zomaar doen.

“Thuh? Noem jij mij dan ook een idioot?!” Nu haalde Laxus zijn brede schouders op. Als hij het zo wilde zien was het zijn keus. ''Moet je zelf weten.'' Antwoordde hij nu en bleef nog altijd wegkijken. Het interesseerde hem eigenlijk nu niet en hij had hier ook helemaal geen zin in. “Hoe durf je jou eigen oude grootvader zo te bespotten! Het is net alsof je niks om me geeft! Zeg, wat is er toch allemaal met jou aan de hand zeg! Heb wat meer respect voor je eigen gramps!” Langzaam draaide de blonde Mage zijn hoofd en keek hem aan. ''Punt een, je bespot jezelf nu meer dan dat ik ooit heb gedaan.'' Begon hij, langzaam kwaad wordend. Toch deden de woorden van zijn eigen grootvader pijn, hij was heus niet harteloos. ''Twee, ik ben niet harteloos. Drie, er is helemaal niks met mij aan de hand.'' Vervolgde hij en balde buiten zicht een van zijn vuisten. ''En vier, misschien helpt het als je ook respect zelf toont.'' Nu keek hij zijn grootvader kwaad aan en haalde zijn voeten van de bar om vervolgens op te staan. ''Wees blij dat ik hier ben en niet bij die zak van een zoon van je.'' Met die woorden staarde hij kwaad neer op de oude man.

''Wees blij dat ik hier ben en niet bij die zak van een zoon van je.'' Daar werd Makarov even stil van. De woorden nog even rond spokend in zijn hoofd verdwenen weer. “J-je hebt gelijk. Ik had je ook wat respect moeten geven. En weetje dat over mijn zoon, ik ben blij dat je bij onze guild aangesloten bent!” hij wist nu wel dat hij ietsjes overdreef. Ook al wist Makarov dat hij ook fout zat, toch bleef Laxus af en toe weleens een zak. “Ik ben blij dat jij mijn kleinzoon bent..” “een betere had ik niet kunnen wensen” volgde hij toen. Makarov had nog weleens foto’s terug gekeken van hijzelf vroeger. Hij leek precies op Laxus. “zullen we het weer goed maken?”

Hij wist dat hij waarschijnlijk iets te ver ging, maar nu vroeg zijn grootvader erom. Hij mocht dan wel de Guildmaster zijn, maar dat betekende niet dat je maar kon doen, laten en zeggen wat je wilt. Zelfs hij had dat wel geleerd na zijn fiasco tijdens Fantasia. “J-je hebt gelijk. Ik had je ook wat respect moeten geven. En weetje dat over mijn zoon, ik ben blij dat je bij onze guild aangesloten bent!” Langzaam trok de blonde mage zijn mondhoeken iets op. Soms was uitvliegen de enige optie om anderen te overtuigen. ''Ik ben liever hier dan bij hem,'' mompelde hij nu toch zelf zacht en ging maar weer zitten. Het had geen nut meer om te blijven staan. Bovendien voelde hij zich nog steeds niet zo goed. “Ik ben blij dat jij mijn kleinzoon bent.. Een betere had ik niet kunnen wensen” Nu moest hij toch fronsen. Dit was behoorlijk tegenstrijdig met wat hij net toch gehoord had. Maar zijn glimlach werd iets breder, voor hij even rondkeek hopend dat de aandacht niet teveel op hen was gevallen. “zullen we het weer goed maken?” Nu keek hij even verbaasd naar makarov. ''Er valt niks goed te maken.'' antwoordde hij langzaam en gooide zijn voeten toch weer op de bar. ''Elke familie heeft zo zijn ongelijkheden en aanvaringen.'' Vervolgde hij en leunde weer langzaam achterover en sloot zijn ogen.