Save a cat? Wait that's not a cat! ~Open~

De zon scheen hoog aan de hemel en liet zijn gouden lokken glansen. Ja nu had hij er eindelijk een gekozen. Het was misschien het domste dat hij ooit zou doen. Maar ze hadden hem verteld om jobs langzaam op te bouwen. Trouwens hij had niet veel zin om er zou heel veel te voor doen. De laatste dagen was hij gewoon een beetje lui. Dat zou wel over waaien. Dus had hij een job gekozen dat in 1,2,3 gedaan zou zijn. De beloning was ook niet zo slecht. Hij zou er toch zijn huur van deze maand voor kunnen betalen. Hij zuchte even terwijl hij over de brug liep. Hij had het papiertje in zijn handen. Hij las de tekst nog eens door. ”Een grote beloning voor het redden van mijn liefste diertje! Alstublieft red mijn kat!” Het was kort maar genoeg om te weten. Dat er iemand zijn kat kwijt was. Of dat de kat vast zat in een boom of zo. Hij lacht. Zo veel werk zou dat nu ook weer niet worden. Dan was hij weer een stap dichterbij de C-Class. Ja want dat was voor nu zijn doel. Jobs doen om dan snel naar de C-Class te gaan. als elke job zo simpel zou zijn. Dan zou dat niet veel tijd in beslag nemen. Dan zou hij zo weer thuis zijn en die rang hebben. Hij lachte, hij was sterker dan een D-Class. Nieuw misschien. Maar hij had genoeg meegemaakt om gevaarlijkere dingen aan te kunnen. Hij keek eens rond. Het adres dat er op het papier stond. Hij moest ergens in de buurt zijn. Yugi sloeg een paar straten in en volgde de aanwijzingen die er op stonden. Snel genoeg was hij aan het huis. Het zag er groot uit en langzaam klopte hij op de deur. Het klonk hol binnen. Alsof het leeg stond, alsof er niemand woonde. Hij wachte op een geluid. Op de beweging wan de deur die open zou gaan. maar hij hoorde niets. Was hij verkeerd gelopen? Hij klopte nog eens aan. Toen hoorde hij een klein beetje gerommel. Een klein meisje deed de deur open. Hij toonde haar het papiertje. Ze keek hem met vol bewondering aan. Hij lachte even. Ze riep iemand en leek opeens veel gelukkiger te zijn. Hij wachte even en er verscheen een grotere man achter haar. Ook aan hem toonde hij het papiertje. De man begon te lachen. ”geweldig! Dan heeft mijn kleine meid eindelijk haar kat terug!” Hij knikte even. De man gebaarde hem even te wachten. Dus bleef hij staan waar hij stond. De deur werd weer voor zijn neus gesloten. Daar stond hij nu weer. Weer voor een gesloten deur. Waarop moest hij wachten. Konden ze hem gewoon niet zeggen waar dat die kat zat? Yugi stond daar zeker nog een kwartier te wachten. Hij was gaan zitten op de grond naast de deur. Hij schrok op toen de deur open vloog. De man en zijn dochtertje kwamen naar buiten. Ze hadden zich omgekleed en hadden hun jassen aan getrokken.
Waarom jassen? Het was toch warm genoeg om zo over straat te lopen. ”Sorry dat we je hebben laten wachten.” Sprak de man vriendelijk uit. Hij wilde zeggen dat het niets was. Maar de man was hem weer voor. ”Volg ons maar!” De man lachte weer. Wat waarom, kon hij gewoon niet zeggen waar dat die kat was? Maar hij zei er niets op en volgde de twee door de straten van de stad. Hij volgde ze door de stad geen. Hoe ver weg was het nog? Hij had gedacht dat het in de stad zelf zou zijn. Maar ze gingen richting het bos. Hij zuchte even. Misschien zou dit toch meer werk worden dan dat hij had gedacht. De man en dochter stopte voor een ingang van een grot. De man draaide zich lachend om. ”Gewoon de weg volgen en je zult bij onze kat komen.” De man lachte. Yugi haalde een wenkbrauw op. Oké dus de kat zat in de grot? ”Wij zullen daar op je wachten.” De man wees naar een plek wat verder weg. Hij knikte en de twee vertrokken. Hij zuchte nogmaals. Waarom had hij zo’n gevoel dat dit niet zomaar een kat was. Waarom had hij het gevoel dat dit misschien wel slecht af zou lopen. Hij zuchte nogmaals en liep de grot in. Je kon maar één weg volgen en het was er pik donker. Maar met zijn magie had hij al snel weer licht. Hij volgde de weg van de grot. Tot er in de verte zelfs weer licht was. Hij liep terug uit de grot en stond in een dal. Hij snapte er nu niets meer van. Het was een diepe dal. Was dat de reden geweest waarom hij langs de grot naar hier moest komen. Waar was die kat nu? ”Hey, de bedoeling is dat je onze kat dus uit het dal krijgt. Ze is er in gevallen en kan er niet zomaar terug uit.” Hij keek naar boven. Ja daar stond de man en zijn dochtertje. Hij knikte ”Okay!” Hij zuchte even. Waar was die kat. Hij keek eens rond. Achter een rots die in het minden stond kwam geluid. Hij liep er rustig naar toe. Maar toen hij achter de rots keek verstijfde hij. Voorzichtig deed hij een paar stappen achterui. Een beer gromde naar hem en sloeg met zijn poot. Net op tijd kon hij ontwijken. ”Nou, nou kat dat is niet vriendelijk.” Zei de man lachend. Wat dit was de kat. Maar dat was helemaal geen kat. Dat was een beer! Waren deze mensen helemaal gek. Wie hield er nu een beer als huisdier en wie noemde die beer nu kat. Hij slikte even. Hoe dan ook hij kon niet meer terug. Hij moest die beer terug uit het dal krijgen. Door de grot zou niet lukken. Daarvoor was de gang te klein. Maar hoe moest hij dit aanpakken. Hadden ze niet kunnen zeggen dat het een beer was? Dan had hij nog iemand kunnen mee nemen.

Een beer meenden ze dat nu echt. Hij ontweek een klap en schoot meteen achteruit. Waren deze mensen echt helemaal gek? Wie hield er nu een beer als een huisdier? Trouwens hoe kon hij dit beest nu ooit uit dit ding halen. De man en zijn dochtertje gingen zitten. Alsof ze er geen probleem mee hadden dat hun ‘kat’ hem zou proberen te verscheuren. Een makkelijke taak hij lachte. Dit was helemaal niet zo gemakkelijk. Of daar leek het toch niet op. Nu was hij weer vol energie. Zijn blonde haren glansden even op en zijn paarse ogen stonden weer vastberaden. Hij had zich niet meer zo gevoelt sinds dat hij tegen Laxus had gevochten. Man dat was echt een Nice gevecht geweest. Okay de afloop was dan wel… Hij beet even zijn tanden op elkaar. Neen geen tijd om daar nu aan te denken. Hij had een job af te maken. Koste wat het koste hij zou die beer uit dit dal halen. Maar hoe. Hij keek eens rond. Veel schuilplaatsen waren er niet. Trouwens de beer kwam op hem afgestormd. Hij sprong op en ontweek voor de tweede keer een klap. Hij moest voorzichtig zijn. Hij moest tijd zien te winnen. Hij moest dit beest zien te kalmeren, of toch er voor zorgen dat het uitgeput raakte. Dan zou hij ‘kat’ uit het dal kunnen halen. Maar vechten met een beer, daar had hij geen zin in. Trouwens hij zou vast geen beloning krijgen als hij hun huisdier aan stukken sloeg. Neen hij moest dit slim aanpakken. Hij zuchte even. Er was maar één oplossing. Zijn hoofd gebruiken en wachten. Maar hoe lang hield hij dit vol. Hij sloot zijn ogen. Hij liet het gerommel van de aarde door zich door dringen. Hij voelde de bewegingen van het dier en ontweek elke klap. Zelfs zonder te kijken. Daarna zorgde hij voor wat afstand. Zijn ogen nog altijd gesloten. Tot ze open schoten. Hard als staal stonden ze en ze werden helemaal zwart. ”schadowclones” Er verschenen 5 yugi’ s uit de schaduwen die op de grond liepen. Ja zijn magie was licht. Maar zijn meester had hem geleerd dat bij licht ook schaduwen hoorden. Daarna had hij hem deze stunt geleerd. Waarna hij verdwenen was. Hij miste zijn meester. De enige familie die hij ooit had gehad. Het leek er op dat de beer verstrooid was. Natuurlijk. Het waren perfecte klonen. Je kon heen verschil zien. Plus hij kon ze laten bewegen, praten en zelfs aanvallen gewoon door zijn gedachten. Voor nu waren ze een goede afleiding voor dit beest. Hij liet zijn blik glijden naar de twee boven het dal. Ze leken te genieten van de show. Idioten! Maar hoe dan ook, hij zou nu niet meer terug gaan. Hij liet zijn klonen op de beer afstormen. Terwijl hij meer afstand nam. Perfect. De beer had geen oog voor hem. Toch hij moest zich concentreren op zijn klonen.
Helaas, de beer verwoeste de klonen sneller dan verwacht. Hij gromde even. De kracht om zijn klonen langer in takt te houden. Neen daarvoor was hij nog niet genoeg getraind. Hij hield er niet van om zich zelf zo te zien afgemaakt te worden. Gelukkig voor hem, waren het alleen schaduwen. Hij zag hoe de baar weer op hem af kwam. Klonen, geen tijd genoeg. ”Lightshield!” Schreeuwde hij. Een schild van licht verscheen. De beer mocht zich nu helemaal op hem knoppen. Maar ook het schild zou na een tijdje vervagen. Ook al was dit de eerste stunt dat hij geleerd had. Niemand hield iets voor eeuwig vol. Maar het leek er toch op dat de beer wat moe werd. Want het trok zich heel even terug. Yugi hijgde. Hadden ze nu echt niet kunnen zeggen dat het een beer was? Het leek er op dat ‘kat’ voor heel even niet ging aanvallen. Hij liet zijn schild vallen en zorgde voor weer wat afstand. Man zo’n job was toch moeilijker dan dat hij had gedacht. Yugi liet zich zelf op adem komen. Waarna hij weer naar de beer keek. Neen dit zou niet te lang meer duren. Hoe hij nu bezig was, zou zijn plan wel lukken. Hij zuchte nog eens. Weer van plan om zijn klonen te gebruiken. Maar een stem hield hem tegen. 'Wat ben je aan het doen Pugi?' Vol overtuiging kwamen die worden uit iemand mond. Hij keek op. Erza? Pugi? Nu werd hij wel een beetje kwaad. ”Yugi! Mijn naam is Yugi!” Schreeuwde hij haar letterlijk toe. Man hij hield er niet van wanneer iemand zijn naam verkeerd had. Hij vond dat het een belediging was. ”En waar lijkt het op. Ik probeer hier een job te doen.” Dit klonk al wat rustiger. Hij zuchte even. De beer leek toch even niet in staat te zijn om aan te vallen. Hij keek nog eens op. Zijn blik keek wel vriendelijker naar haar dan dat zijn stem was geweest. Hij had respect voor haar. ”En wat doe jij hier?” Vroeg hij. Maar hij hield de beer wel in de haten. Geen zin om zijn kop te verliezen. Als Erza hier was, zou ze hem proberen te helpen. Neen hij wilde dit ding alleen afhandelen. Hij kon het gerust alleen. Al voor al, het was des ondanks toch een niet zo’n moeilijke opdracht! Ook al was het dan geen kat maar een beer. Tot nu toe had hij het er goed van afgebracht.

Het was een verrassing dat Erza hier was. Ze had haar al gezien in Fairy Tail. Vooral wanneer zo een strenge blik wierp op die twee zotten die altijd aan het vechten waren. Maar zo gaven ze het wel een leuk kantje. Je kon niet zeggen dat er nooit iets gebeurde. Want er gebeurde wel altijd wat. Trouwens hij had ook wel gemerkt dat ze niet dol was op nieuwelingen. Hij zuchte even en wachte op haar reactie. Het kon hem nu echt niets schelen dat ze een S-Class was. Trouwens hij had Laxus aangepakt… Hij hield de beer ook wel in de gaten. De andere twee keken met veel belangstelling neer. Hij keek naar terug naar Erza. Er lag een soort van blik in haar ogen. Hmm wist ze iets van hem? Wist ze iets van de beer. De grootste vraag. Wist ze iets dat hij niet wist? De beer gromde een keer. Natuurlijk. Die zou niet blijven wachten. Maar het bleef er op lijken dat die ‘kat’ haar of zijn poot had bezeerd terwijl ze op zijn schild had geslagen. Hij zuchte even. Zou dit nog lang duren of was het maar een kwestie van een paar minuten. 'Wat ik hier doe? Ik hoorde gegrom en ging dat even onderzoeken maar nu is het leuker om toe te kijken.' Ze sprak het uit alsof ze echt helemaal geen interesse had. Hij haalde zijn schouders op. Hij had er geen probleem mee als ze bleef kijken naar hoe hij dit zou oplossen. Hij wenste alleen dat hij een plan had. Iets waarmee hij de beer rustig en veilig uit dit dal kon halen. Maar ook zo dat hij het beest geen wonden gaf. Want dat mocht hij fluiten naar de beloning. Ook naar zijn eerste punt. Hij zuchte even en dacht na. Wat had hij allemaal, dat hem in deze situatie goed deed. Hij had een net in zijn zak dat hij bij zich had. Maar hoe kreeg hij de beer in het net zodat hij het naar boven kon tillen en hoe zou hij het naar boven tillen. Hij keek de omgeving rond. Met de klonen kon hij het net opstellen in zijn voordeel. Hoe dan ook hij zou de klonen moeten gebruiken. Dat was zijn specialiteit. Via de bomen op de rand van het dal zou hij met de klonen kunnen tillen en zo was dit beest uit het dal. Het klonk simpel. Maar hij wist maar al te goed dat het niet zo makkelijk zou gaan. Hoe dan ook het kon geen kwaad om het te proberen. Als het mislukte zou hij iets anders moeten proberen. Zijn hand gleed naar zijn mond. Hij beet in zijn duim. Zodanig dat het begon te bloeden. Hij zag dat de beer aangetrokken werd door het bloed. Perfect. Hij liep een cirkel. Elke keer stoppend om het bloed op de grond te vegen. Hij wist dat de beer niet blind was. Maar omringd door de geur van bloed…
Dat zou wel voor wat afleiding zorgen. Nu begon het echt. Hij haalde het net uit. Het was nog opgerold. ”Schadowclones” Bij elk druppeltje bloed op de verschillende punten verscheen er een perfecte kopie van hem zelf. Hij was er trots op. Hij gooide een deeltje van het net naar een kloon. Die het door gaf. De beer was onder tussen uit de kring gelopen. Goed zo. Anders had hij een klein probleempje gehad. De klonen legden het net neer. Onder tussen leidde hij de beer af. Het leek er op dat, het beest boos was en niet een beetje. Hij ontweek de klappen en zorgde er voor dat ‘kat’ langzaam aan, het net binnen stapte. Hij sprong letterlijk uit de kring en floot. De klonen sprongen op en zo zat de beer al vast in het net. Hij wilde het beestje verdoven, het ging nogal wild heen en weer. Maar de klonen hielden het gemakkelijker vol dan dat hij had gedacht. Nu was het een kwestie van de wil en ook van de verschillende kracht punten. Voorzichten verschoof hij en zijn klonen kat naar de rand. Hij maakte nog twee klonen aan die boven aan de rand stonden. Man hij had nog nooit zo veel klonen moeten maken. Ze vormden een mooie weg naar boven. Terwijl ze de draden van de net naar boven worpen en langst de takken van de bomen vast grepen om het op te halen. Hij zuchte even. Dit vergde meer kracht dan verwacht. Maar goed, het was het wel waard. Hij keek even naar Erza en lachte. Deze keer vriendelijk. Waarom, geen idee ze had wel gekeken en tja. Hij was wel redelijk uitgevlogen, vond hij zelf. Trouwens hij had haar toch een mooie show gegeven. De vader en zijn dochtertje begonnen te lachen. Wetend dat hij het bijna voor elkaar had. Maar zou die beer hun niet aanvallen? Tja het was te zien hoe lang en hoe goed ze elkaar al kenden zeker. Langzaam begonnen de klonen te hijsen. Terwijl hij van rots naar rots sprong om boven te komen. Hij knikte tevreden. Ja hij was tevreden over zijn werk. Het hijsen ging langzaam. Misschien moest hij nog een paar klonen maken. Maar de klonen vergden veel magie. Toch haalde hij er nog een paar bij. Zodat het hijsen wat sneller ging. Hij zorgde er voor dat de beer niet tegen de rand kwam te zitten. Uiteindelijk was het net met kat boven. Langzaam ging het een stukje naar beneden. De dochter kwam aangelopen samen met de vader. De man knikte tevreden. De klonen verdwenen en werden weer schaduwen. De schaduwen gleden terug naar de plek waar ze vandaan kwamen. De beer leek veel rustiger bij de twee die de opdracht hadden gegeven. ”Light sword” Fluisterde hij en in zijn had verscheen een zwaard gemaakt van licht. Hij sneed het net open en ging een paar stappen achteruit. Het dochtertje sprong letterlijk op de beer. Terwijl de man hem het geld gaf. Waarna ze verdwenen, zonder nog een woord te zeggen. Hij zuchte en nam het net terug vast. Hij rolde het op en stak het weg. Waarna hij zich naar Erza richtte. Wel hij had de job af. Nu was hij weer een stap dichter bij de C-Class.