I am quiet as the sand it self. But dangerous! ~Makarov and.. open~

Met zachte stappen ging hij vooruit. Hij had nauwelijks een woord gesproken. Ook al was hij net nieuw! Hij had geen zin om contact te leggen. Hij was altijd stil geweest en hij zou ook zo blijven. Niet dat hij niemand wilde leren kennen. Maar zijn verleden hield hem tegen. Angst voor zich zelf, en angst voor de toekomst. Heel zijn leven had hij gezeten in de duisternis. Alleen en eenzaam. Moorden, om te leven. Om te voelen dat hij leefde. Zonder het bloed van anderen had hij geen leven gehad. Dan had hij geen reden gehad om te leven. Want om te doden dat was waarvoor hij geleefd had. Maar zijn verhaal had een slecht begin en nu. Nu had één iemand, iemand die hij ook had willen vermoorden. Die dat hij het meeste haatte… die had hem laten inzien dat, dat niet de enigste reden was waarom je zou leven. Hij had hem doen inzien dat het anders kon. Sinds die dag was hij verandert. Of dat probeerde hij tenminste. De bloed lust was er soms wel nog. Ook veel contact zocht hij niet. Maar de duisternis in zijn ogen was tenminste al verdwenen. De had was aan het vervagen. Omdat hij nu wel werd geaccepteerd. Daarom was Fairy Tail een nieuwe thuis geworden. Hier zag hij geen angst in de ogen als mensen hem aankeken. Niemand meed hem omdat ze bang van hem waren. Daar was hij ze dankbaar voor. Maar het voelde ook ongewoon. Hij moest echt nog veranderen. Maar met de hulp van de mensen die hem nu omsingelden moest dat wel lukken. Hij zuchte even terwijl hij verder langzaam stapte. Zijn armen gekruist zoals altijd. Hier in net uit de stad, keek hij vaak naar de wolken. Gewoon rustig denkend aan de oude dagen en aan de spijt dat hij nooit had gehad.
Maar nu hij zijn ogen eindelijk geopend had. Nu had hij veel spijt. Al die levens die hij had genomen. De families die hij verwoest had. Hij voelde de pijn, van zijn verleden door hem stromen. Maar er kwamen geen tranen meer. Die had hij jaren geleden al verspilt. Voor hem bleef het een teken van zwakte. Iets wat hij niet zou tonen. Hij stapte verder en ging uiteindelijk zitten op een rots; hoog genoeg om heel de stad te zien. Hij was het liefst alleen. Ze moesten hem gewoon tijd geven. Lachen had hij ook nog nooit gedaan. In al die jaren, alleen als het een vrede lach was geweest. Maar uit blijdschap. Kende hij dat gevoel wel. De laatste dagen had hij wel een rust gevoeld. Hij voelde zich voor het eerst in een hele tijd op zijn gemak. Maar zou dat blijven duren? Een zachte wind kwam op. Gaara, de naam die hij droeg. Die als betekenis demon had. De naam die zijn moeder hem had gegeven uit haat voor het dorp. De naam die de vrouw die hij vermoord had, had gegeven. Ja hij werd geboren met de dood. Als kind had zijn vader hem ook willen vermoorden. Maar hat zand had hem altijd beschermt. Hij had nog nooit een wonde gehad. Nog nooit had hij zijn bloed zien vloeien. Maar hij had wel pijn gehad. Zijn had ging naar het teken op zijn voorhoofd. Het brandde soms nog. Het was een litteken die er in was gekrast. Het liefst wilde hij er van af. Maar een litteken geneest niet. Hij zuchte even. Zijn verleden, hij zou er mee moeten leren leven. Maar hij kon zijn leven nu wel verbeteren. De wind joeg zijn duistere gedachten weg.

Makarov liep een beetje rond te dwarrelen. De zon scheen hoog aan de hemel. Hij liep verder naar boven toen hij daarna opeens een rots zag met daarop een persoon. “He, dat is Gaara? Wat doet die nou hier?” dacht gramps. Hij liep op Gaara af. “Gaara? Waarom zit jij nou hier?” nou ja, misschien had hij deze vraag niet eens hoeven te stellen. Want volgens mij wou Gaara alleen zijn zo te zien. Gramps dacht aan de ontmoeting met Gaara een paar dagen geleden. Hij leek heel verlegen. Maar tegelijkertijd ook een beetje een wilde jonge. Dus gramps onderschatte hem maar niet.

De wind was zacht en de zon leek te branden. Maar hij kon er tegen. Hij had bijna heel zijn leven in de woestijn doorgebracht. Daar ging het om overleven. Daar was hij gevreesd geweest. Maar hij moest echt zijn verleden los laten. Ook al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. De bloed lust. Hij had het nog en daarom meed hij de meeste mensen. Niet omdat hij verlegen was. Maar hij was bang dat hij zich zelf niet zou kunnen controleren en weer in de val trappen die hij al heel zijn leven mee droeg. Maar hoe moeilijk was het om te veranderen. Hij had al veel stappen gezet en hij zou misschien niet helemaal veranderen. Hij zou altijd de koele gast blijven. Rustig in elke situatie. Maar hij kon wel beginnen zijn leven te beteren en wat vrienden maken. Trouwens hij was nu al in Fairy Tail. De mensen waren vriendelijk tegen hem. Misschien alleen omdat ze niet wisten wie hij echt was en wat hij had gedaan. Maar hij was al lang blij dat ze normaal tegen hem deden. Een zucht glipte over zijn lippen. Hij miste het zand van de woestijn en de helder blauwe lucht. De koelte van de nacht en de sterren in de lucht. Hier was alles anders. Bijna nergens zand, en de zon brandde niet zo. In de hemel vlogen de wolken vredig voorbij. Was het echt een beter leven? Hij had het ene doel opgegeven wetend dat het beter was zo. Maar welk doel had hij nu? Zonder doel was je het leven niet waard. Een hele tijd dacht hij dat, hij alleen leefde om te moorden. Maar nu, welk doel had hij nu? Sterker worden en een oplossing zoeken. Sterker worden om wraak te kunnen nemen op zijn eigen vader.
Dat was de enigste die nu nog moest sterven door zijn hand. Maar hij was niet sterk genoeg. Gaara baalde zijn vuisten. Zo hard dat het zand er tussenkwam, zodat hij geen wonden zou krijgen. Soms was het een last. Maar daarmee had hij ook al leren leven. Het zand beschermde hem, altijd al geweest. Hij verzonk weer in gedachten zoals altijd. Het was vreemd hoe snel je weg kon vloeien. Gewoon door een paar gedachten. Hij schrok dus ook een beetje op toen dat hij de stam van Makarov hoorde. Zijn ogen werden een beetje groot toen hij naar de oudere man keek. Maar al snel relaxte hij. “Gaara? Waarom zit jij nou hier?” Hij keek de man aan. Hij was zo klein. Was hij ooit groot geweest. Ergens kon hij niet geloven dat zo iemand zo sterk kon zijn. Hij slikte even. Wat moest hij zeggen, zou hij zwijgen. Hij had veel zin om zijn oude gewoonte op te pakken. Hij voelde de woede. Maar hij moest dat echt leren los te laten. ‘Dat gaat je niets aan..’ De woorden die hij vroeger zou gebruiken. Ze speelden door zijn hoofd. Maar er kwamen andere woorden uit zijn mond. ”Mijn gedachten proberen op een rijtje te zetten.” Hij was blij met de woorden. Maar zoals altijd er zat geen toon op. Het waren lege woorden. Maar ze hadden wel een betekenis. Hij keek de man recht aan. Hmm zou hij het gemerkt hebben? Hij voelde zijn hand trillen. Maar de pijn die hij voelde van het gevecht dat hij aan het vechten was met zich zelf verdween. Alleen rust bleef over. ‘Wat wil je…’ Weer een zin die hij vroeger zou gebruiken. Maar nu niet meer. ”En u?” Vroeg hij. Weer geen toon. Maar hij had wel getwijfeld.